Weggegooid geld, deel 1

Het domste cadeau dat je kunt geven is een cadeaubon.
Je ruilt goed geld voor geld met beperkte geldigheid. Het kan maar op 1 of enkele adressen besteed en na verloop van tijd is het volledig ongeldig.

Soms geeft een fabrikant of winkelier spaarzegeltjes of een cadeaubon als extraatje bij een artikel dat je koopt. Daar ben ik ook niet blij mee. Maak het artikel goedkoper. Daar heeft een klant meer aan.

Maar een korting of een extraatje mislopen is geen ramp. Als het spaarzegelsysteem de artikelen in de verkoop te duur maakt, dan koop ik ergens anders. Echt problematisch kan een complex systeem van verdampende tegoeden, overbodige kosten en onveilige data opslag worden.

Vandaag een eerste deel van een verhaal dat te lang werd om in één bericht te melden:

Schadevergoeding

De huurwoning waar ik al lange tijd woon was niet zo heel goed gebouwd en onderhoud werd ook nauwelijks gegeven. De verhuurder laat woningen verkrotten totdat subsidie gescoord kan worden voor “renovatie” of afbraak. Dan is het werk aan de woning meteen zo ingrijpend dat eigenlijk vervangende woonruimte gegeven moet worden, maar daar is de corporatie altijd te gierig voor geweest. Huurders hebben rechten. Maar als elke advocaat ooit een opdrachtje van de verhuurder heeft gekregen kan die niet meer optreden in een zaak tegen de verhuurder. Dat hanteert de verhuurder graag. En geen rechter wil hier in het nadeel van de enige verhuurder in het dorp beslissen. Zie dan je recht maar eens te effectueren.

Zo werd het rotte hout van de kozijnen met gif geïnjecteerd, waar de houtrot iets door werd vertraagd, maar waar ook de bewoners zware hoofdpijn van kregen. Later moest toch de hele gevel vervangen, zonder vervangende woonruimte aan te bieden. We hebben nu van die stalen ramen met plastic bekleed, maar de ruimte tussen die kozijnen in werd aan het zicht onttrokken door plastic strips en opgevuld met stroken witte papiermaché, waar al snel zwarte schimmel in is gekomen. Uiteindelijk werd het dak vernieuwd, terwijl ik er woonde. Niet alleen de bedekking met teerpapier en grind, maar het dak ging echt eraf. Voorlopig kwam er een stuk plastic folie op, totdat het definitieve dak erop zat.

Toilet en badkamervloeren lekten, dus die werden na jaren toch maar een keer betegeld. Intussen kon geen douche en toilet gebruikt. Er werd zelfs niet voorzien in een paar nood toiletten buiten. “Doe het maar op een emmertje.” Ook bij vervanging van de keuken moesten we het maar even zonder doen. Uit de badkamer werd de aansluiting voor een wasmachine weg gesloopt, omdat er te weinig ventilatie mogelijkheid in die badkamer was om de dampen van wasmachine en droger kwijt te kunnen. Er kwam een kraantje in de schuur.

Telkens hadden bewoners feitelijk geen volwaardige woonruimte, maar vervangende woonruimte of huurcompensatie kwamen er niet. In plaats daarvan werd soms een tegoedbon gegeven voor een bloemetje of een plantje. Daar had ik geen bestemming voor terwijl de woning nog in puin lag, want elke keer werd verwacht dat de bewoner de eigen inrichting ervoor ging afbreken. Herstel kostte meer geld dan de waarde van het bonnetje en meer tijd dan de geldigheidsduur ervan. Vaak was de schade onherstelbaar. Bij het opruimen kwam ik nog waardeloze verlopen bonnen tegen, die me niet meer dan ergernis opleverden.
Interieurschade onherstelbaar. Cadeaubonnen verlopen.

Die schade is de grootste ergernis en daar zijn serieuze kosten mee gemoeid.

Weggegooid geld deel 2: https://vlierbloesem.wordpress.com/2021/06/27/weggegooid-geld-deel-2/

Advertentie