Witte sokken

Vroeger droeg ik vaak witte tennis sokken. Werden ze te oud, met van die slappe uitgerekte boorden, dan gingen ze bij de poetslappen. Sokken zijn handig om als poetshandje te gebruiken.

Bij het leegruimen van de woning van mijn overleden vriend kwam ik ook zo´n mand met afgedragen witte sokken tegen. De sokken en de taak om de auto bij te houden zijn naar mij overgegaan. Die auto werd door meer mensen samen gebruikt en onderhouden. Nu ben ik als enige overgebleven.

Kort voordat hij het ziekenhuis in ging zei hij nog dat er motor olie gekocht moest worden. Dat deed ik meestal, maar welke het moest zijn, vroeg ik hem dan altijd eerst. Van mijn eerste auto wist ik dat. Motorolie, koelvloeistof, ruitensproeier vloeistof. Dat was het zo´n beetje. Ik wist ook waar het in moest, waar de dop zat en de pijlstok. Maar deze auto was niet mijn privé eigendom. Voor alles wat er aan onderhoud moest gebeuren legden alle gebruikers geld bij elkaar en dan werd dat samen of door een garage gedaan. Vloeistoffen bijvullen was niet mijn taak. Nu dus wel. Ik ben de enige overgebleven gebruiker van deze auto en zal voortaan alles zelf moeten doen.

De opmerking van mijn vriend kwam direct nadat hij de olie had bijgevuld en het tankje olie op was. Het hoefde dus nog niet direct. Omdat ik na zijn onverwachte overlijden niet meer kon vragen welke olie ik moest kopen, stelde ik de aankoop uit. In mijn geheugen gravend kwam ik op motorolie type 15W40 en die kocht ik. Maar dat was ook het type dat in mijn allereerste eigen auto moest. Ik begon te twijfelen. Voor beide auto´s de zelfde olie? Was dat olie type een recente herinnering, of kwam dat opborrelen uit een ver verleden? Ik wist het niet meer.

15W40 of 20W50

Gelukkig zijn op het internet nog veel mensen die hun kennis ter beschikking stellen en ik kreeg advies:
15W40 is goed.
Bij wat olieverbruik zou 20W50 ook kunnen. En vergeet het oliefilter niet.

Oliefilter vervangen deed ik vroeger zelf. Een teiltje onder de auto zetten, filter losschroeven, nieuw filter erop, nieuwe olie gieten, oliepijl controleren, klaar. Maar dat mag niet meer. Auto wassen mag ook niet meer. Een gifkikker verderop belt de milieupolitie zodra ik sop en spons naast die auto heb neergezet. En die ambtenaren komen er ook nog voor.

Ron98E5, E5, Super Plus 98

Als benzine is me Ron98E5 aangeraden. Dat ben ik nog nooit ergens tegengekomen. Maar ook E5 kan ik tanken, de nieuwe versie van Euro 98 of Super Plus 98. Ik noteer het maar even, zodat ik het later weer kan terugzoeken.

Koelvloeistof

Ruitensproeier vloeistof zit in een reservoir waarvan ik een leiding naar het pompje kan zien lopen. Ik weet ook nog dat je af en toe een speld in de sproei opening moet steken om verstopping van de ruitensproeiers te verhelpen. Maar er zijn meer containertjes en vuldoppen onder de motorkap. Ook zijn er verschillende vloeistoffen in mijn schuur terecht gekomen. De meeste met etiket of opdruk, maar sommige ook zonder. Wat moet waar? Koelvloeistof is ook één van die dingen die je af en toe moet bijvullen. Welke vulopening is dat?

Het vullen

Vandaag heb ik het gewaagd. Een schone witte katoenen sok gepakt. Een paar werkhandschoenen aangetrokken. Een geschikte trechter meegenomen. Het tankje 15W40 bij de auto gezet.

De motorkap openen was altijd een truukje dat we met zijn tweeën deden. Achter het stuur zittend moet aan een hendeltje getrokken, wat de motorkap ontgrendelt en een klein stukje opwipt zodat die buiten opgetild kan worden. Nu doe ik dat alleen. En dat blijkt ook te kunnen. De kap is dan weer teruggevallen op zijn plek, maar nog niet helemaal vergrendeld, zodat ik er met mijn vingers onder kan friemelen om het veersysteem weer los te maken.

Dan zoeken naar de olie vuldop. Dat moet ergens op het motorblok zitten. Die doppen hebben kennelijk bij elke auto een speciale herkenbare vorm. Vroeger had ik rond die dop een schuimrubber kraag zitten om gemorste olie op te vangen. Deze auto heeft dat niet. Misschien verloren. Op die dop zit een reclamesticker van Elf. Net zoals bij mijn eerste eigen auto.

De peilstok moest ik even zoeken, maar ook die dingen hebben kennelijk een vaste vormgeving. Een dop met een soort krul eraan, die je uit de opening trekt. Dat maakt een vettige metalen strip zichtbaar. Vet van de olie. Dan komt mijn witte sok van pas.

Met de peilstok in de ene hand en de witte sok om mijn andere hand veeg ik het metalen staafje schoon. Daarna gaat de stok terug in de holte waar die vandaan kwam en weer naar buiten. De olie komt tot net boven de laagste van twee merktekens. De olie stand is nog veilig, maar moet aangevuld.

Voor het vullen heb ik een speciale trechter waar een slurfje aan zit. Een roostertje houdt eventuele vuiltjes tegen, maar in de verse schone olie zit geen troep. Het vaatje olie is zwaar. Daar heb ik twee handen voor nodig. Het handvat van de olietrechter kan ik precies onder een metalen uitsteeksel klemmen, alsof dat daarvoor bedoeld is. Zo heb ik twee handen vrij om de olie voorzichtig uit te gieten. Te veel olie is ook niet goed, weet ik.

Dan komen de peilstok en de witte sok weer tevoorschijn. Er kan nog wat meer bij. Na een paar keer gieten en meten reikt de olie tot net onder het bovenste van de twee merktekens. Zo is het goed.

Pijlstok op zijn plek gedaan. De ene dop op het olietankje de andere op de vulopening van het motorblok. Het slurfje van de vette trechter in de witte sok gestoken. Zo vloeit het restant van de vettigheid in de sok en niet op de autospullen die nu in mijn schuur staan.

Bijkeuken

Die schuur zal nu definitief schuur blijven. De plannen om er met hulp van buurman en vriend een bijkeuken van te maken moet ik vergeten. De tegels staan er opgestapeld. De kranen, slangen en isolatiemateriaal voor vloerverwarming lagen te wachten bij mijn buurman, die ook is overleden. De ontruimers smeten het in een container die is afgevoerd.

Uit zijn tot bijkeuken omgebouwde schuur is het aanrechtblok gesloopt en in de container beland. Zijn afwasmachine staat in de tuin. Tegeltjes zijn van de muur geslagen. Isolatiemateriaal verwijderd. De CV installatie wordt gesloopt. Het parket uit de woonkamervloer gebroken. De open haard is weg, de marmeren tegels kapot geslagen. Het lamellensysteem dat één van de buren graag wilde hebben was al gedemonteerd. Als antwoord op zijn verzoek werd het vóór zijn ogen met kracht kromgetrokken en onbruikbaar gemaakt. Alles moest kapot. Alles wat ze niet door de andere deur in hun busje hebben geladen om zelf mee te nemen.

Wat ze nu slopen was mijn ontwerp dat we samen hebben uitgevoerd. Daarna zouden we aan mijn woning gaan werken, maar daar is het niet van gekomen. De meeste materialen zijn nu weg. Dagenlang zijn ze al bezig met slopen in die woning hiernaast. Alles moet teruggebracht tot het kale beton. Nog kaler dan mijn woning. Soms kan ik nog iets bruikbaars uit de container pakken. Soms doen omwonenden dat. Om dat te voorkomen maken de werklui zo veel mogelijk kapot.

Opletten

Ondertussen moet ik in de tuin ook op mijn spullen letten. Twee houten tuinstoelen die bij de tuintafel horen zijn weg. Twee houten ligstoelen zijn meegenomen. Over de roestvrij stalen staken voor het opbinden van tomaten zag ik vanaf de bovenverdieping twee mannen ruzie maken. Gereedschap is uit mijn tuin verdwenen. Ik kan niks meer buiten laten staan. Houten palen, bedoeld voor een erfafscheiding nu de tuin weer gesplitst moet worden, zijn ook vertrokken. Ik kan niet binnen wat te drinken pakken zonder eerst alle tuingereedschap veilig op te bergen. Eerder ben ik het naastgelegen huis ingelopen om mijn emmer met sop terug te halen, die vanuit mijn tuin ineens verdwenen was.

Mensen

Er zijn in korte tijd veel mensen uit mijn leven verdwenen. Het is niet de leukste soort die nu onuitgenodigd in levende lijve verschijnt. Maar gelukkig zijn er altijd weer vriendelijke raadgevers op het Wereld Wijde Web. En ik heb nog heel veel oude witte sokken.

(tekst © Vlierbloesem)

(streetart © Banksy)