Warme armen, koude handen °3

De volgende dag voelden mijn armen zwaar. Mijn benen leken van kauwgom.

Tinteling in armen, benen, lippen en tong. Een overgevoelige huid. Spierslapte en verminderde coördinatie. Inmiddels weet ik dat dit er bij kan horen. Nieuw was een licht verminderd gezichtsvermogen. Alsof er mist voor mijn ogen voorbij trok. Ik deed rustig aan, maar haalde nu wel wat boodschapjes in huis. Zonder probleem.

Vuurwerk

Onderweg waren jongetjes voorbijgangers aan het interviewen. “Mevrouw, wat vind u van het vuurwerkverbod?” “Dat vind ik wel goed.” “Neeeeee !” krijste het jong hysterisch. “Jaaaaa! “ krijste ik net zo enthousiast terug. We moesten er allebei om lachen. Hij was stil en dacht even na. Draaide zich om en rende naar zijn vriendjes. Samen bespraken ze iets en renden me toen achterna. Vóór me stond een ander groepje jongens. “Hé !” riep het interviewende jongetje, “Luister!” De twee groepjes kwamen van beide kanten naar mijn richting.

Ik stapte opzij. Weg van beide groepjes. “Luister naar me !” riep het jongetje. “We zijn niet boos meer. We willen weer vrienden zjjn.” “Vrienden?” werd gevraagd. “Vrienden.” “Goed”, zeiden de jongens van het andere groepje. Zo makkelijk kan een meningsverschil bijgelegd worden. Waarom doen volwassenen daar vaak zo moeilijk over?

Masker

In de winkels droeg iedereen een wegwerpmasker. “Het moet weer.” zei iemand die bij het winkelschap met zwarte en witte mondkapjes stilstond. “Dat is wel een mooie”, hoorde ik iemand zeggen terwijl ik voorbij liep. Dat ging niet over de koopwaar, maar over mijn herbruikbaar masker. Dat vinden mensen bijzonder. Al zolang als ik het gebruik. Er is hard om gelachen en stiekem gegiecheld. Achter mijn rug om gesmoesd. Luid geroepen “Kijk dat nou!”

Mensen hebben me erover aangesproken. Sommigen vonden het zelfs een foto waard. Dat mag. Ik sta voor mijn keuze en wil het best uitleggen. Ook als de regering steeds van standpunt wisselt, kies ik voor een kwalitatief goed ademfilter. Mensen in de buurt kennen mij en mijn masker inmiddels wel. Een groepje dames van zigeunerfamilies heeft na een gesprek met mij besloten voortaan ook maskers te dragen in de winkel. De mannen vinden het niet stoer. Ze gaan de winkel niet meer in, dat laten ze over aan hun vrouw, vriendin of moeder. Met masker.

Bij de apotheek zag ik dat de assistente voor de gelegenheid ook een masker droeg. Het hing op haar kin en hield dus niets tegen, maar toch. Een symbolisch gebaar. Anders dan in alle voorgaande maanden had ze nu de moeite genomen het functieloze ding aan haar oren te hangen, wat nog een hele kunst is, in combinatie met haar gecompliceerde dubbele sluier.

Meerdere deuren in en uit gaand vond ik het lastig mijn masker steeds op en af te doen. Nog steeds gemaskerd liep ik weer naar huis. Daar begreep ik dat ik was vergeten een brief te posten, dus ik moest terug. “U moet zich niet bang laten maken hoor mevrouw.” sprak een buurtgenoot mij aan. “Die ziekte is gewoon een zware griep.” Ik legde uit dat ik geen zware griep wilde. Er volgde een leuk gesprek over de pathologisch liegende ministers en het dwangmatig dataverzamelen van de overheid.

Coördinatie

Weer thuis deed ik het masker af en maakte het schoon met een desinfectiedoekje. Daarna handen en gezicht wassen vind ik wel prettig. Bij het opbergen van de boodschappen ondervond mijn kat het nadeel van mijn niet optimaal functionerende coördinatie. Na een luide schreeuw stormde hij het kattenluik uit. Of ik een staart of pootje raakte weet ik niet. Buiten heb ik hem teruggeroepen. Na zo´n schrik luistert hij alleen als hij in zijn eigen taal wordt aangesproken. Hij laat zich niet zomaar overtuigen. Maar ik miauw als de beste en samen liepen we in het halfduister terug naar huis.

Rolcontainer

Als avondeten koos ik een simpele tajin schotel met verse groente. Ik drukte op de knopjes van de combimagnetron en ging verpakkingen weggooien. De vuilnisbak had ik al verderop gezet om mijn armen na vaccinatie niet te hoeven belasten. In de schemer zag ik dat één van de bakken was omgegooid en liep er naartoe om de rolcontainer overeind te zetten.

Een scheef omhoog stekende trottoirtegel zag ik niet.

Ineens lag ik languit op straat. Mijn voorhoofd met een harde klap op de betonnen tegels. Plat op mijn gezicht. Ik proefde bloed, maar voelde geen pijn. Alleen de koude tegels. Ik zag niets en hoorde ruis. Luid oorsuizen en mist in mijn hoofd.

Morgen vertel ik verder ….

• Warme armen, koude handen °1 – 21 november 2021
• Warme armen, koude handen °2 – 22 november 2021
• Warme armen, koude handen °3 – 23 november 2021
• Warme armen, koude handen °4 – 24 november 2021
• Warme armen, koude handen °5 – 25 november 2021
• Warme armen, koude handen °6 – 26 november 2021