Kruimelzuiger

Aan het eind van de vorige eeuw zag ik ze ineens overal. Kleine stofzuigertjes die met een oplaadbare batterij werkten. De kruimelzuigers.

Ze leken handig, maar waren het niet. De kwaliteit van de batterijen ging snel achteruit. Na lang opladen, waren ze nog nauwelijks in staat een kruimeltje op te zuigen. Ik kreeg er één, maar heb er later nooit meer één gewild. Toch heb ik nu een nieuwe. Deze is biologisch.

De mooie kleine grijze jager die door de kieren van mijn woning binnenwandelde om spinnetjes te komen vangen, is er niet meer. Die vond ik dood in de tuin. Het kan ook zijn neefje zijn geweest, want in elke familie van wilde dieren lijken de vachtjes op elkaar. Ik heb het dode diertje begraven.

Op de plek waar die grijze zich eerder springlevend had laten zien, hoorde ik nog steeds iets scharrelen. Nu zag ik een lichtbruin vachtje, zoals ik al vaak heb gezien. Mijn kat vangt die vaak en neemt ze mee naar huis. Soms eet hij ze op, soms krijg ik ze van hem cadeau. Een paar jaar geleden maakte ik een foto van zo’n kattengeschenk.

Het kleinste zoogdier op een koffie schoteltje. Het is geen muis en heeft geen knaagdier gebit.

Het lijkt op een klein muisje, maar dat is het niet. Ze komen in de winter wel eens de warmte van een mollengang of een woning opzoeken. Via de spouw, de kruipruimte en de kieren van mijn woning komen ze binnen. Zowel de mooie grijze als deze gewonere wildkleur variant, leven beide solitair. Ze vormen geen exploderende families, geen plaag, zoals muizen.

De diertjes verjagen elkaar. Het territorium verdedigen ze op leven en dood. Kennelijk heeft de grijze het gevecht verloren. Ze vangen en eten slakken en insecten, maar ze grijpen ook muizen die groter zijn dan zijzelf. Ze moeten dagelijks minstens het eigen gewicht aan prooien vangen.

Behalve de kleur is tussen de grijze en de bruine ook verschil in eetgewoonten. De grijze is puur carnivoor. De lichtbruine eet ook zaden en kruimeltjes. Dat geeft hem een betere overlevingskans. Ze knagen geen verpakkingen open en lopen niet overal te keutelen, zoals muizen. Dat maakt de diertjes goed verdraagbaar. Bovendien zijn ze beschermd. Je mag ze niet doden.

Voor de koffie maak ik elke ochtend warme melk. Het vel haal ik van de melk en leg het in een klein bakje. Als ik er aan denk de kruimels van mijn ontbijt op te ruimen, dan leg ik die daar ook in. Het diertje komt dat elke dag opeten. Vergeet ik de kruimels op te ruimen, dan loopt het diertje als een kruimelzuiger over de plek waar kruimeltjes en sesamzaadjes van mijn ontbijt zijn gevallen. Dan laat hij of zij zich heel even zien.

Jammer van die mooie grijze, maar deze ziet er toch ook heel lief uit.

(tekst en fotografie © Vlierbloesem)