De saxofonist

Nog maar een paar maanden geleden wilde hij zijn muziek instrumenten verkopen. Met alles wat er bij hoorde stonden ze klaar in koffertjes.

“Ik heb geld nodig en speel er al 15 jaar niet meer op.” Ik vroeg waarom. Het antwoord leek hem moeite te kosten. “Mag ik naast je zitten?” vroeg hij, en vertelde.

Start hier passende achtergrond muziek
https://youtu.be/TzeUPtlmIag

Hij was professioneel muzikant geweest. “Ik had succes met mijn band en verdiende goed.” Getrouwd, kinderen, veel avonden optreden. Thuis werd alles door zijn vrouw gedaan. “Een mooie vrouw. Slim, ontwikkeld, ze was onderwijzeres. Ze kon goed met geld omgaan. Ze kon alles wat ik niet kon.” Op weg naar een kinderfeest verongelukten ze door een verkeerde inhaal manoeuvre. In beide betrokken auto’s dodelijk verongelukte mensen, onder wie zijn vrouw. Hij overleefde. Het schuldgevoel is blijvend. “Al die gewonden, allemaal dood door mijn schuld. Er kwam een rechtszaak, maar ik kon geen woord uitbrengen. Ik kon alleen nog maar huilen. Ik werd vrijgesproken, maar ik ben schuldig.”

Familie heeft hem geholpen voor zijn kinderen te zorgen, maar de buurvrouw meldde bij de kinderbescherming dat hij ze alleen thuis liet. “Ik moest toch werken. Zonder geld zouden we op straat komen.” De oudste was al 15 en moest in de avond oppassen. Maar die wilde met vrienden op stap. Hij ging kattenkwaad uithalen. “Toen wilden ze alle kinderen afnemen. Ik moest overdag gaan werken om in de avond thuis te zijn. Anders zouden de kinderen uit huis geplaatst worden. Er is geen werk voor een muzikant overdag.”

Hij dronk een glas water en ging verder:

“Mensen van de kerk hebben me de weg gewezen, hoe ik ander werk kan vinden en ik moest alles leren wat mijn vrouw vroeger deed. Ik miste mijn vrouw erg en heb veel gehuild. Ik wilde niet meer leven maar ik moest sterk zijn voor mijn kinderen. Toen heeft Jezus zich aan mij geopenbaard. Ik heb hem gezocht en gevonden. Anders had ik nu niet meer geleefd.”

Ik vroeg wat voor werk hij nu deed. Het was allemaal losse arbeid, zonder enige zekerheid. Zwaar, vuil werk dat slecht betaalt. Hij deed eerst nog alsof hij er blij mee was. Maar zei ook: “Ik word er te oud voor. Ik kan niet meer, maar ik moet.”

Ik heb hem aangeraden om zijn muziek weer te oefenen. “Wat je kon dat komt weer terug. Alleen al voor je plezier zou je weer moeten gaan spelen.” Hij liet zijn vingers zien. Alle vingertoppen waren beschadigd. “Dat komt van het werk. En mijn vingers zijn niet meer soepel als vroeger. Mijn mond is ongeoefend.”

“Probeer het. Eerst je handen opwarmen in warm water, dan je vingers oefenen. Elke dag even oefenen om weer terug te krijgen wat je had. Misschien kun je zelfs weer gaan optreden. Je kinderen zijn nu groot. Je hoeft voor niemand meer thuis te blijven.”

Hij dacht er te oud voor te zijn. “Mij willen ze niet meer.”
“Als je muziek goed is, dan is je leeftijd niet belangrijk. Er zijn veel oudere muzikanten die nog optreden.”
“Maar die zijn beroemd. Niemand kent mij.”
“Beroemd zul je niet meer worden. Maar het is een leuke bijverdienste en misschien verdient het genoeg om ongezond zwaar werk helemaal niet meer te hoeven doen.”
“Optreden is ook zwaar. Spelen kost kracht en je moet elke keer de weg op. Lange ritten.”
“Ik weet het, maar het zijn minder uren en je staat niet de hele dag in schadelijke dampen. Alleen de sigarettenrook en wat het publiek nog meer gebruikt. Maar dat adem je nu ook al in.”

In de maanden daarna zag ik hem soms oefenen. Het wilde eerst niet lukken, maar hij kon steeds een beetje beter en een beetje langer spelen. Hij probeerde ook weer contacten te leggen in de muziekwereld, wat niet meteen succesvol was. Maar na maanden had hij eindelijk weer een optreden geboekt. Met een ander was hij ingehuurd voor het spelen van een aantal nummers die bij de boeking waren uitgekozen. Nadat we samen gegeten hadden pakte hij zijn instrument.
“Ik moet nu blazen,” zei hij. “Dat moet.”
Natuurlijk moet een muzikant oefenen.
“Eigenlijk moet je dagelijks spelen,” zei ik. “Ook als je geen optreden hebt.“
Hij speelde stukjes, geen hele nummers. Oefende een paar tonen.

Ik vond het mooi om te zien. De hele voorbereiding, het bijwerken van het riet, het aanzetten van zijn mond op het instrument. Het oefenen van zijn vingers. Een paar tonen die er net naast waren en dan weer opnieuw spelen. Tot een reeks van klanken klopte. Tot het klonk zoals hij wilde. Hij was niet snel tevreden.

“Ik was goed”, zei hij. “Ik was leider van de band. Schreef eigen nummers. We hadden succes.”
“Dat komt weer terug.”
“Niet meer zoals toen. Ik ben te oud.”
“Dat maakt niet uit als je muziek goed is.”
“Even staan” zei hij en ging met het instrument lopen. Een paar passen, terwijl hij speelde. Langzaamaan zag ik hem groeien naar de saxofonist op een podium.
“Mooi”, zei ik. “Nu elke dag oefenen.”
“Mijn mond is moe. Ik moet stoppen.”
Op het bankje naast me zittend maakte hij het instrument grondig schoon. Ik bekeek hem nu van heel dichtbij en zag een volwassen man met fijne rimpels over zijn hele gezicht. Handen, armen, voeten, geen jonge strakke huid meer. Gerimpelder dan mijn eigen huid, hoewel hij veel jonger is dan ik. Maar door zijn kleur vallen de rimpels minder op en hij heeft niet de diepe groeven van een bejaarde.
“Wat kijk je?”
“Ik moet je af en toe even goed bekijken” zei ik.
“Wat is er dan te zien?”
“Jij”

Alle delen van het instrument gingen een koffer in die hij weg zette.
“Je ziet er goed uit. Je beweegt goed. Je bent een mooie man. Ze zullen je weten te waarderen.”
“Ik heb een rot kop. Met een grote neus.”
“Je hebt een goede kop. Je neus is niet groot, maar breed. Die neus past bij je.”

Foto’s die hij van zichzelf mooi vond waren overbelicht, zodat zijn huid lichter leek. Maar licht is niet mooier dan donker. Gelijkvormigheid is niet hetzelfde als mooi. Hij liet foto’s zien van familie. Een lichtere huid en smalle neus vond hij mooier. Een Westeuropees schoonheidsideaal, waar hij niet aan voldeed. Nooit aan zou kunnen voldoen en hij zou dat ook niet moeten willen.

Ik zag hem een paar dagen later weer. Bezig met de voorbereiding van een optreden de volgende dag. “Ik ben morgen om 3 uur thuis van mijn werk. Daarna douchen, omkleden en met de auto naar Rotterdam om te spelen.”
“Heb je geoefend? Ken je alle nummers? Het gaat vast goed.”
“Ze vroegen wat ze moesten betalen. Ik heb gezegd, betaal me goed en je zult tevreden zijn.”
Kennelijk wist hij niet goed welke prijs hij waard was. Vroeg in de avond zei hij:
“Ik moet slapen. Morgen vroeg werken, maar om 3 uur kan ik naar huis en in de avond optreden.”

De volgende avond werd ik gebeld door een mij onbekend nummer. Op de achtergrond klonk gejuich van vrolijke mensen. “Ging het goed?” vroeg ik.

“Ze zijn enthousiast. Maar het heeft langer geduurd dan gepland. Ik kom nu naar huis en ben er over anderhalf uur.” “Mooi, dan kom ik zo ook naar jou toe.”
Vanuit Rotterdam naar hier gaat niet snel, dus ik nam alle tijd voordat ik zelf vertrok. Terwijl ik zijn huis voorbij reed om te parkeren, ging de deur al open.
“Was je hier al eerder?”
“Nee, ik ben er nu.”
“Het was druk op de weg. Het duurde langer dan ik dacht.”
“Dat had ik wel verwacht.”

Hij was gekleed in een zwarte broek, T shirt en overhemd.
“Dus dit is je saxofonisten kostuum.”
“Het was een begrafenis. We moesten in het zwart.”
“Hoe ging het?”
“Ze lieten ons eerst wachten. Maar het optreden ging goed. Ze waren tevreden. Juichend, enthousiast.”
“Je hebt geoefend en je was goed. Voortaan zal het steeds beter gaan. Je mag tevreden zijn.”
“Nee,” zei hij. “Alleen de heer komt eer toe.”
“Maar jij hebt er zelf toch ook wat voor gedaan?”
“De Here Jezus komt alle eer toe.”
“Jij moet er zelf ook je best voor doen. Je moet blijven oefenen en nieuwe nummers leren. Je kunt niet afwachten tot Jezus alles voor je opknapt.”

Hij keek me aan en begon te zingen:

“Mijn aanbidding is voor u
Genade groter dan het leven
Liefde sterker dan de dood
Zonde door het kruis vergeven
Voor degene die gelooft
Mijn aanbidding is voor u
Ja, mijn aanbidding is voor u
Elke dag, leef ik door u weer
Elk moment bent u mijn hoogste eer
Heel mijn hart gaat uit naar u
Mijn grootste passie is voor u
Want voor u is alle eer
Verlossing en oneindig leven
Redding uit de diepste nood
Een grote toekomst is gegeven
aan degene die gelooft
Mijn aanbidding is voor u
Ja mijn aanbidding is voor u”

Daar schrok ik van.
Het was ongetwijfeld een religieus lied, maar hij deed alsof het over mij ging. Ik heb al eens meegemaakt dat iemand me voor een verschijning van Maria aanzag en wil niet opnieuw hoeven bewijzen dat ik geen heilige of godheid ben. Verering kan makkelijk omslaan in het tegendeel. Geen van beide is prettig.

Ik stond op en pakte twee glazen water. Gaf hem er één.
“Fijn dat het goed ging” zei ik, aaide over zijn bol en gaf een zoen op zijn kale kop. Hij onderbrak het rollen van een joint voor een gefluisterd gebedje. Iets met dank voor het goede en bescherming tegen het kwaad.

“Ik ben moe” zei hij. “Een eind rijden, 2 uur blazen en weer de weg op. Ik hou niet van lange ritten, dat is best zwaar.” Ik dronk het water, zette het glas in de keuken en vroeg: “Jij gaat nu slapen?”
“Ik ben lui,” antwoordde hij. “Wil je de gordijnen en de deur dicht doen?”
Dat deed ik en vertrok.

(tekst © Vlierbloesem)
(muziek © Hours Of Relaxing Soothing Sounds 2020)