Mindfuck 4

In de ochtend dronk ik koffie op bed. Daarbij, zoals meestal, ontbijtkoek en de vitamines en mineralen die ik hier wel eens beschreef. De kat lag lekker te knorren naast me.

Met de computer aangesloten op het TV scherm lees en schrijf ik vaak in de ochtend. Tegelijk heb ik in een andere tab van het scherm de digitale TV met het ochtendnieuws aan en daarna soms een muziekje.

De telefoon ging.
Het toestel bij mijn bed heeft geen verlicht schermpje, zodat ik niet kan lezen wie belt als het nog niet erg licht is in de vroege ochtend. Ik nam op, zei mijn naam en draaide het TV geluid weg, maar aan de andere kant bleef het even stil.
Tot een mij bekende stem zei: “Ik dacht, misschien was je gisteren boos.”

“Ja, ik was boos.”
“Heb ik je beledigd?”
“Ik begrijp nu dat het je niet om mij gaat, maar om de verpakking.
Je respecteert mij niet.”

Na een korte pauze:
“Ik heb veel respect voor je. Je staat ver boven me. Hoe moet ik omgaan met een hoogleraar. Ik sta zoveel lager. Ik ben minder dan jij.”
Wat is dit voor mindfuck? Dacht ik.
Maar ik antwoordde “Niemand is minder dan een ander mens en ik ben geen hoogleraar. Als we elkaar respecteren kunnen we goed met elkaar omgaan.”

“Ik respecteer je.” was zijn antwoord.
“Goed” zei ik. “Ik respecteer jou en ik respecteer je geloof. Maar je mag niet voorschrijven wat ik moet aantrekken. Ik ben niet perfect, maar mijn lichaam is zoals het is. Als jij denkt dat je god moet verbeteren, dan mag je dat denken, dat is iets tussen jou en jouw god. Maar dat mag je mij niet voorschrijven.”

“Nee, ik ben niets. De Here Jezus is alles. Hij is mijn Heer. Ik ben zijn dienaar.”
Dat soort teksten heeft hij uit zijn hoofd geleerd. Ze komen er te pas en te onpas uit rollen. Bijbelteksten, liedteksten en wat ze hem waarschijnlijk van kinds af aan hebben geleerd. Zoals vroeger een heel klasje kinderen op school de tafels van 1 tot 10 kon opdreunen, zonder dat ze de rekenkundige betekenis wisten toe te passen. Soms schrik ik van zijn teksten en ik kan niet goed inschatten in hoeverre hij de betekenis ervan werkelijk meent. Maar ik vond zelf ook een passende tekst als antwoord:
“Respecteer mij en ook jezelf. Je bent niet niks.”
“Ik wil slechts de heer dienen.”
“Dat is niet niks.”

Hij leest elke dag een paar regels tekst en lijkt zijn heilige boek als een orakel te gebruiken. Dat kan soms goed en soms slecht uitpakken.
“Ik heb in de bijbel gelezen, boek van (Job ?), dat je de voorschriften op je zelf moet betrekken, niet een ander opleggen.”
“Dat is mooi. Kun je dat op je zelf toepassen?”
“Ja, dat moet.”

Na een korte stilte zegt hij: “Ik ga een boxer voor je kopen.”
Bedoelt hij een hond, of een onderbroek?

“Misschien vind ik dat niet prettig.”
“Veel meisjes dragen een boxer.”
“Ik ben niet veel meisjes.”

“Mijn vrouw had strings voor me gekocht. Ze wilde dat ik die ging dragen. Ze hebben jaren in de kast gelegen. Ik heb ze niet gedragen. Wil jij dat ik ze draag?”
“Ik vind dat je de onderbroeken moet gebruiken die je lekker zitten. Strings vind ik zelf niks. Het is een rot gevoel tussen je billen.”
“Maar meisjes zijn er gek op. Mijn dochter en haar vrouw dragen ze ook.”
“Ik niet. Het is mode, maar het zit niet prettig.”
Na een korte (denk?)pauze zegt hij: “Jij vindt een BH ongemakkelijk en ik een string. Ik begrijp ook niet hoe mensen er tegen kunnen.”
“Dat begrijp ik wel” zei ik “Iemand die zelf al jaren strings draagt heeft me dat uitgelegd . Alleen in het begin is het vervelend. Als je eraan gewend bent heb je geen gevoel meer tussen je billen. Ik wil geen gevoelloze bilspleet. Je kunt overal aan wennen, maar ik wil niet overal aan wennen. Ik draag die dingen niet.”
We moesten erom lachen.

Dan zegt hij: “Ik snap niet waarom dat moet, die blote billen. Mijn vrouw kocht ze.”
“Ik denk dat je vrouw je billen graag zag en niet wist hoe rottig die dingen zitten.”
“Mannen die voor vrouwen optreden dragen dat.”
“Ja, maar die hoeven het maar even aan. Alleen voor de voorstelling. Er de hele dag mee lopen lijkt me erg onprettig. Jij hoeft voor mij geen ongemakkelijke dingen aan te trekken. Doe maar aan waar jij je lekker in voelt. Dat doe ik zelf ook.”

“Die strings liggen er nog steeds. Wat zal ik er mee doen?”
“Als je vrouw ze nog kocht zijn ze nu al zo oud dat het elastiek niet meer goed is. Je mag ze nu wel weggooien.”

Waarom bespreken we nu ons ondergoed?
Volgens hem ben ik door zijn god gezonden. Ook dat voelt ongemakkelijk.
Wat zou zijn god nog meer van plan zijn?

Hij vroeg “Kun je me vergeven?”
“Ja”, zei ik. Maar daar had hij niet genoeg aan.
“Wil je mij vergeven?”
“Het is al gedaan. Ik heb je al vergeven.”
“Zeg het dan. Ik wil het horen.”
“Telt het dan dubbel?”
“Tellen? Weet ik niet. Ik wil het je horen zeggen, dat heb ik nodig. Ik ben geen goed christen. Ik doe zo veel fout.”
“Iedereen doet dingen fout. Als je van fouten leert is het niet erg. Ik vergeef je.”
“Alles wat ik fout heb gedaan?”
“Ik vergeef je wat je fout deed.”

Er viel een stilte. Ik had een droge mond en moest wat drinken, wat ik hem vertelde. Want ik weet inmiddels dat hij zich met stilte erg ongemakkelijk voelt. Maar er was gezegd wat hij gezegd wilde hebben, dus we hingen op.