Leuke dag

Mijn eetvriend belde om af te spreken voor de volgende dag.
“Vroeg opstaan morgen, dan gaan we iets leuks doen. Ik bel je.”

Die dag werd helemaal niet leuk. In de vroege ochtend nam ik een bad en voordat ik me gekleed had werd ik overvallen door politie mannen in mijn huis. Volgens de voorste man van die ploeg kwamen ze af op een melding: Ik zou een ziekelijke demente bejaarde zijn, slecht ter been, waarschijnlijk al dagen dood in een brandgevaarlijke vervuilde woning.

Na hun vertrek ben ik in de buurt gaan vragen wie die melding kon hebben gedaan. Weer thuis zag ik in mijn telefoon de melding van een gemiste beller.
Ik belde terug.
“Je nam niet op, sliep je nog?”
“Nee, ik was vroeg vanmorgen. Maar ik had merkwaardig bezoek. Ik kwam net uit bad en hoorde lawaai buiten. Vanuit mijn slaapkamer kan ik de voordeur zien. Maar daar was niemand. Ineens hoorde ik voetstappen op de trap. Ik was nog niet gekleed en daar stonden 6 agenten in mijn slaapkamer en ik in mijn blootje met al die mannen.”

“Dan moet je meteen iets over je heen doen.” reageerde hij.
Was mijn blote lichaam zijn grootste zorg? Hij vroeg niet waarvoor ze kwamen.

“Ik ben me gaan aankleden. Maar ze hadden de vrouwlijke agent eerst kunnen laten kijken of er iets aan de hand was.” Hij was het niet met me eens: “Dat begrijp ik wel. Ze weten niet wat ze zullen aantreffen. Er kan gevaar zijn dus sturen ze eerst die mannen.”

“Die vrouw heeft de zelfde opleiding en functie. Ze moet het zelfde kunnen als de mannen.” vond ik. “Iemand had een melding gedaan”, vertelde ik verder, “Een ziekelijke demente bejaarde, slecht ter been, die al dagen dood lag.”
“Ze waren ongerust.” was zijn reactie.
“Niemand kan echt ongerust zijn geweest, want ik ben elke dag buiten, ook gisteren nog. Ik heb mensen gesproken. Niet iedereen gezien en niet vannacht. Maar genoeg mensen weten dat me niks mankeert.”
“En wat nu?”
“Nu ben ik gaan vragen wie die melding deed. Daarom was ik niet thuis en heb je telefoontje gemist.”
“En, weet je nu wie dat heeft gemeld?”
“Nee. Niemand van de buren heeft iets gemeld, zeggen ze. Maar ze zijn ook niet allemaal thuis dus ik heb nog niet iedereen kunnen vragen.”
“Ik heb je gewaarschuwd, je moet spullen verkopen. Het is te vol in jouw huis.”
“Uitzoeken kost tijd. Ik ga een bijna complete muziekstudio niet weg doen. Die wil ik weer opbouwen.”
“Wat vonden ze van je huis?”
“Ik weet niet wat ze denken.”
“Niks gezegd?”
“Daar kwamen ze toch niet voor?”
“Als je dood gaat ben je alles kwijt. Je kan het beter verkopen. Dan heb je nog wat geld.”
“Als ik dood ben heb ik aan geld ook niks.”
“Je denkt dat je niet dood gaat, maar alleen god bepaalt wanneer je gaat.”
“Iedereen gaat een keer. Maar er was geen reden voor zo’n melding. Er mankeert me niks en in mijn familie worden vrouwen ouder dan honderd. Ik ben nog lang niet dood.”

“Dat denk jij.”

(tekst © Vlierbloesem)