Subcultuur

Ik kwam onaangekondigd, maar de voordeur ging open zonder dat ik hoefde aan te bellen. Net als mijn kat reageert mijn vriend de saxofonist nu op het geluid van mijn auto.

De deur stond half open toen ik binnenliep. Eenmaal binnen zag ik dat hij achter de deur stond. Alleen voor mij zichtbaar. Ons gesprek over gemakkelijk zittende kleding leek hij wel heel letterlijk op te vatten. Hij had alleen een onderbroek aan.

Een zwart tricot broekje met tekst bedrukt. Die zelfde droeg mijn overleden vriend in vrolijke kleurtjes als onderbroek. Waarschijnlijk gekocht in de zelfde dorpswinkel. Misschien is dit voor hem een korte pyjamabroek. Daar zit geen wezenlijk verschil tussen.
“Heb je het warm?” vroeg ik.

Maar hij leek het koud te hebben. “Ik ben ziek. Doe of je thuis bent. Ik ga mijn bed weer in.” Het was warm maar hij rilde, hoestte en snotterde. Verstoorde temperatuur waarneming, loopneus, schorre stem, keelpijn en hoofdpijn zijn symptomen van de op dat moment heersende Omicron variant van het corona virus. Het kon ook griep zijn. Zijn voorhoofd voelde niet koortsig. “Neem je de vitamines nog die ik je gaf?” vroeg ik. Kennelijk niet, want hij antwoordde “Die staan in de kast.”

In de keuken vulde ik 2 glazen met water, pakte de tabletten en ging er mee naar boven. Naast zijn bed stond een nachtkastje met daarop een versierde bijbel. Daar een glas neerzetten bleek niet de bedoeling. “Nee, als het omvalt is mijn bijbel nat.” In mijn hoofd hoorde ik een kinderliedje over het ‘boek vol zilverwerk’. Aan de andere kant van het bed stond een leeg tafeltje waar ik de glazen kon neerzetten. In de kleine kamer stond geen stoel. Op een kastje een TV.

Ik gaf hem de tabletten en een glas. Hij protesteerde: “Ga je me vergiftigen met al die pillen?” Ik wist niet hoe serieus die opmerking was en vroeg of hij wilde zien dat ik ze zelf innam.

“Nee”, reageerde hij, “maar jij bent geen dokter.”
“Dat klopt en jij bent geen kok. Toch heb je jarenlang eten voor je kinderen gemaakt.”
“O, dat is waar.” Hij nam braaf zijn medicijnen.
“Ik ben vandaag niet gaan werken. Ik was te ziek.”
“Je hebt nu misschien griep of Omicron. Dat is meestal niet gevaarlijk, je lichaam kan dat makkelijk bestrijden als je zorgt dat je voldoende vitamines en mineralen binnenkrijgt. Wordt je benauwd, dan moet je wel de dokter bellen.”

Ik ben naast hem op het bed gaan zitten.
“Jij vertrouwt mij.” zei hij.
“Ja, daar hebben we het al eens over gehad.”
“Ik ben sterker dan jij.”
“Ja, dat is wel aannemelijk.”
“En toch vertrouw je mij.”
“Als ik sterker zou zijn dan jij, hoefde ik alleen op mijzelf te vertrouwen.”

Hij kroop diep onder de dekens en rilde. Hij had het koud in de warme kamer. Vroeg of het de eerste keer was dat ik een inval van politie in mijn huis meemaakte. Vertelde over politie invallen in zijn eigen huis. Meerdere keren, na meldingen bij politie en maatschappelijk werk. “Ze laten niet los. Als iets in je huis ze niet bevalt, krijg je de ene na de andere. Allemaal controle. Geen hulp.”

Van buurtbewoners had ik al verhalen gehoord hoe samenwerking tussen politie en hulpverlening in de praktijk kon werken. ‘Case management’ in lokaal overleg is ooit bedacht om mensen met meervoudige problemen te helpen. Het kan ontaarden in bemoeizorg, waarin elke discipline van de hulpverlening een steentje wil bijdragen, maar degene die geholpen zou moeten worden verstikt onder de zware stenenlast.

“Weigeren kan niet, dan krijg je nog meer ellende. Ze laten je huis leeghalen. Ik zal je opnamen laten zien hoe het er hier uitzag toen mijn vrouw nog leefde. Ze vonden de inrichting niet kindveilig en alles werd weggehaald. Ze bemoeien zich met je maar helpen niet. Ze hebben af en toe nog gebeld, gevraagd hoe het ging, maar deden niks voor me.”

Als een bewoner geen afstand doet van uit de woning verwijderde goederen, kan het in opslag genomen, op kosten van betrokkene. Worden die rekeningen niet (op tijd) voldaan, dan worden de spullen na tussenkomst van een deurwaarder geveild en blijft een restschuld.

Het was zijn buurvrouw die al jarenlang meldingen deed. Ze klaagde over lawaai van de kinderen toen ze klein waren. Over muziek. “Overdag mag dat. Ik speel met een demper. Na 11 uur in de avond moet het stil zijn. Maar dan is zij niet stil. Dan loopt ze te tikken op de muren. Het mens is gek.”

Hij vertelt dat ze kattendrollen over de schutting gooit. Zelf heb ik dat toevallig een keer zien gebeuren. Ze goot stinkende vloeistof door de brievenbus en ik heb die viezigheid in zijn hal gezien, het laminaat is zichtbaar aangetast.

“Zij deed meldingen van heling en drugs dealen. Telkens kreeg ik politie over de vloer voor iets dat zij heeft verzonnen. Ze ging zelfs vertellen dat ik haar heb aangerand. Hoe komt ze er bij. Dat vieze wijf wil ik helemaal niet aanraken. Ik heb er niet eens aan gedacht.” zegt hij. “Ik weet niet wat ze allemaal voor verzinsels vertelt en aan wie. Ze is er al jaren mee bezig. Weet niks beters te doen met haar leven.”

In dit dorp heb ik zelf jaren geleden ook een buurman gehad die drollen en dode dieren voor mijn deur legde. Ik heb kinderen bezig gezien die de voordeur van een blinde vrouw met poep insmeerden. Kinderen die met stoepkrijt voor iemands deur hakenkruizen en de woorden Joden en Pedo schreven, waarna het trottoir werd versierd met hondendrollen. Merkwaardige gewoonten, waarvan het bestaan me wel bekend was, maar in dit dorp lijkt het een dominant onderdeel uit te maken van de lokale cultuur, die hierin (hoop ik) afwijkt van de rest van Nederland. De subcultuur van strontsmeerders.

“Op een dag riep ze dat ik mijn werk en mijn huis kwijt zou raken. Kort daarna werd ik ontslagen. Ze vertelden niet waarom. Met de grootste moeite kon ik ander werk vinden om de hypotheek te betalen.”

Start hier een achtergrond muziekje
https://youtu.be/PlUPoqx69d4

Al pratend viel hij langzaam in slaap. Als een kind met zijn hoofd op mijn schoot.
“Sorry, maar mijn ogen vallen dicht.”
“Geeft niet, ga maar slapen. Dat is goed als je ziek bent.”
“Waarom?”
“Dan hoeft je lichaam niets anders te doen dan de ziekte te bestrijden.”
Ik voelde de spanning uit zijn lichaam wegvloeien.
“Als je wakker wordt ben ik misschien naar huis.” zei ik.
“Nee, blijf.” was het antwoord.
Hij trok een deken tot aan zijn oren om zich heen. Krulde zich op als een kat, kroop tegen me aan en sliep.
Ik zocht alle kanalen van de TV af, op zoek naar iets dat het kijken waard was en vond de Nederlandse parlementscommissie over de uit huis geplaatste kinderen, afgenomen van ouders met belastingschulden.

Ik hoorde de voordeur. De trap. “Hé pa,.. “
Zijn jongste zoon, een jaar of 18, woont nog bij hem in huis, liep nu de slaapkamer in, keek en reageerde alsof hij iets zag dat hij niet had mogen zien.
“Hij slaapt” zei ik zacht, “laat hem even.”
De jongen zei niets, keerde zich om en liep de kamer uit.

(tekst © Vlierbloesem)