Bordeel

Op Surinaamse feesten werden veel hapjes gedeeld. Zelf gemaakt of uit de toko. De muzikanten aten mee en kregen ook een pakketje voor thuis.

Zo kwamen ook bij mij feestmaaltijden terecht. Vlees, kip, rijst, bami, het smaakte goed. Soms ook nog taart en koek voor de volgende ochtend bij de koffie. De saxofonist zelf zag ik weinig, want hij speelde nu veel. Tussendoor belde hij:

“Ik heb gespeeld op een feest in de Bijlmer. Het eten was vies, bedorven vlees, dat kon ik niet eten. Maar ik heb wel honger.”
Dan bood ik een oplossing: “Rij maar langs mijn huis. Ik heb eten in de koelkast dat je in de magnetron kunt doen.”

Tijd tussen optredens in werd gevuld met korte en lange telefoon gesprekken:

“Vanavond moet ik spelen voor iemand die een bordeel heeft.”
“Dus je gaat nu naar een bordeel.”
“Dat zeg ik niet.”
“Je gaat spelen voor een bordeelhouder.”
“Ja en dat is misschien in dat bordeel. Wat vind je daarvan?”
“Als je er goed kunt spelen, moet je het doen.”
“Dat bordeel vind je geen bezwaar?”
“Ik niet, maar wat vind je zelf?”

“Dat vind jij niet slecht? Als ik daar tussen de hoeren speel?”
“Ik geloof dat Jezus ook niet neerkeek op hoeren, dus waarom zou jij dat doen?”
“Hoe weet je dat?”
“Ik heb het ook maar van horen zeggen. Zelf was ik daar niet bij en het is alweer een jaar of tweeduizend geleden.”

Als kind ging ik naar openbaar onderwijs. Eén straatje verder was een christelijke school. Die kinderen scholden gekleurde kindjes uit voor aap en ze ramden mij met een eind hout in elkaar, omdat ik Jezus vermoord zou hebben. Dat begreep ik niet. Die man was ik zelfs nog nooit tegen gekomen, dus hoe kon ik hem iets misdaan hebben?

Daarom ging ik naar de vrijwillige bijbel lessen die je als extra kon volgen op de openbare school. Maar ook de godsdienst lerares kon dat geweld niet verklaren. Ze heeft me wel veel bijbelverhalen verteld. Mijn gelovige oma had weer andere verhalen. Mijn ongelovige oma legde alles op haar manier uit. Ook heb ik veel gehoord van mensen die er een echte studie van maakten. Het is me opgevallen, dat ieder aan de teksten een eigen draai geeft.

“Ben je niet jaloers?” vroeg mijn vriend.
“Jaloers op wat, op wie?”
“Als ik naar een bordeel ga.”
“Nee daar word ik niet jaloers van.”
“Misschien denk je wel dat ik met die vrouwen seks ga hebben.”
“Als je het zelf niet genoemd had, was ik niet op het idee gekomen.”
“Wat vind je er van als ik dat wel doe?”
“Dan hoop ik dat je plezier hebt en aan de hygiëne denkt.”
“Dan vind je dat goed?”
“Je neemt je eigen beslissing. Dat ga ik niet voor je doen.”
“Zijn we dan nog vrienden?”
“Zolang je eerlijk bent, ja. We zijn niet elkaars eigendom. Je bent een vrij mens.”

Het was vrijheid die hij niet wilde.

“Ik ga dat niet doen, ik wil niet. Nee man, niet met die vrouwen.”
“Liever met een man?”
“Nee, dat niet. Dat mag niet van god weet je dat? Die mogen zo niet met elkaar omgaan. Mannen met elkaar, dat mag niet.”
“Volgens mij mogen mannen alles met elkaar.”
“Nee hoor.”
“Alle mensen mogen van elkaar houden.”
“Ja, dat is zo.”
“Volgens de bijbel mogen mannen elkaar niet doden.”
“Ja, dat staat erin.”

“Volgens de bijbel mogen mannen elkaar niet neuken.”
“Ja, dat staat ook erin.”
“Weet je dat veel homo’s niet neuken?”
“Wat doen ze dan?”
“Al het andere wat je kunt bedenken.”
“Het is ook een vieze boel. De uitgang is geen ingang. Daar krijg je ziektes van.“

“Weet je dat er mannen zijn die met aids besmet werden doordat ze elkaars scheermes leenden?”
“O, dat is erg.”

Zijn dochter is lesbisch. Daar heeft hij moeilijk over gedaan, maar nu had hij ontdekt dat de bijbel dat niet verbiedt, dus god vindt het goed. Hij kon in de bijbel alleen beperkingen vinden die voor hem zelf gelden.

“Een man mag één vrouw. En dat is voor het leven. Over vrouwen heb ik dat niet gelezen. Ook niet over vrouwen met vrouwen. Ik heb gezocht, maar daarover staat niks in de bijbel. Dus het mag.”

(tekst © Vlierbloesem)