Pijn

Interesse in een nieuwe afspraak leek er niet te zijn. Lange tijd hoorde ik niets van hem.

Lang? Ik heb het niet bijgehouden. Misschien was het een week of 2 (valt dus wel mee), terwijl hij eerder bijna dagelijks belde. Als ik hem opbelde werd er niet opgenomen of teruggebeld. Ik dacht dat de vriendschap voorbij was en liet het er maar bij zitten. Ik wist dat hij bezig was zijn huis te schilderen en mijn gereedschap lag nog bij hem, dus ik belde toch weer. Niemand reageerde en ik sprak een bericht in: “Ik heb de grondboor nu zelf nodig. Straks kom ik even langs om die op te halen. Ik hoop dat je thuis bent.”

Ik parkeerde wat verder weg dan ik eerder deed, achter zijn huis in plaats van vóór. Ik belde aan. Geen reactie. Ik tikte op het raam. Er leek niemand thuis. Opnieuw belde ik aan. Voor niks gekomen, dacht ik en liep weg.

Er werd op het raam van de bovenverdieping geklopt. Ik kon niemand zien. Er werd iets geroepen, dat ik niet verstond. Het klonk niet vriendelijk. Vanaf het trottoir zag ik de deur open gaan. Ik liep terug en het huis in. Aan het andere eind van de woonkamer stond hij in badjas bij de achterdeur. “Het ligt daar, neem maar mee.” In de hal lag mijn schuurmachine en schuurpapier, maar de grondboor was er niet. Ik liep de keuken in en pakte een glas water want het was warm en ik had dorst. “Voor mij ook”, zei hij, en ging op de bank zitten. Ik zette 2 glazen op het tafeltje voor de bank. Hij zat aan het ene einde van de driezitsbank. Plaatste iets op de middelste zitplaats, zodat ik aan het andere uiteinde van de bank kon gaan zitten, maar niet direct naast hem.

Hij pakte zwijgend 20 euro, de prijs die ik voor de badkraan had gevraagd. Ik zei niks en stopte het geld in mijn portemonnee, die ik in mijn tas borg. Met zijn rug naar me toe vertelde hij dat hij aan het schilderen was en daarmee verder wilde. “Waar is die grondboor?” vroeg ik. “In de hal.” “Maar daar lag die niet.”

Hij liep naar de schuur, hield de schuurdeur open en zei tegen mij “Pak hem maar.” Een scene die vaak in horrorfilms voorkomt drong zich aan mij op. Een nietsvermoedend meisje loopt een kelder of een schuur in, waarna de deur achter haar gesloten wordt en ze lange tijd gegijzeld blijft door een psychopaat.

Ik negeerde die angstfantasie.
“Waar dan?” vroeg ik, daar binnen lopend.
Hij liep de schuur in, zocht onder allerlei troep waar alleen iets kleins kon liggen.
“Zo klein is dat ding niet. Het heeft een steel zo lang als een bezem.”
Verder zoekend zag ik in een hoek naast een mop en een bezem de stalen steel van de grondboor. Probeerde die te pakken maar het zat ergens aan vast.
“Wil jij het pakken?” vroeg ik, “Het lukt me niet.”

Hij pakte het beet, trok het los van waar het in vastgehaakt zat en reikte mij het handvat aan, terwijl hij zei “Ik ben sterker.”
“Ja, dat hadden we geloof ik al vastgesteld.”
“Aannemelijk.”
“Ja, dat heb je goed onthouden.”

Hij kon vaak letterlijk herhalen wat ik hem langere tijd geleden had gezegd. Dat betekent dat hij goed luisterde en onthield. Soms kreeg ik het gevoel dat hij elk gesprek had opgenomen en terug geluisterd.

“Ik wil je geen pijn doen.”
Misschien bedoeld als geruststelling, maar waarom? Was er een reden om me pijn te doen? Zo zonder aanleiding vond ik het nu dreigend klinken.
“Ik ben niet van suiker. Als het nodig is weet ik me te verdedigen, maar leuk is dat niet.” antwoordde ik.
“Hoe dan?”
“Een paar truukjes die ik heb geleerd.”
“Vechtsport?”
“Nee. Als kind heb ik judoles gehad. Daarvan heb ik geleerd dat je met judo niet veel begint tegen iemand die zwaarder en sterker is. Maar ik vond het wel leuk. Ik was een kind, kleiner dan nu. De grote jongens gooiden me door de lucht. Lekker vliegen. Dat vond ik leuk.”

“Ze gooiden je? ”
“Ja met judo leer je goed vallen zonder verwondingen. Maar voor verdediging heb je er niks aan. Daarvoor moest ik wat anders leren.”
“Andere vechtsport.”
“Nee geen sport. En helemaal niet sportief. Gemeen, alleen voor als het echt nodig is. Ik heb voorlichting gegeven aan junkies op deal adressen. Aan verslaafde zwervers op straat. Ik moest me kunnen verdedigen.”
“Is dat vaak nodig geweest?”
“Nooit.
Die mensen hebben me nooit wat gedaan.”

“Vertrouw je mij nog?”
“Je hebt nooit iets gedaan wat ik niet wilde. Als je geld leende dan betaalde je dat terug, zonder dat ik erom hoefde te vragen. Spullen teruggeven vind je moeilijker merk ik. Als je iets koopt vind je het vervelend om te betalen. Ik ken meer mensen die daar moeite mee hebben. Geen onwil of opzet, maar een psychische barrière. Misschien heb jij dat ook. Ik verwacht niet dat je geweld tegen me gebruikt, maar je bent er sterk genoeg voor. Zorg dat ik me nooit tegen je hoef te verdedigen, want dat beschadigt ons beiden.”

“Ik zal je niets doen.”
Een geruststelling die me dit keer niet gerust stelde.
Misschien had ik last van mijn eigen fantasie, maar ook van zijn afstandelijke houding. Steeds afgewend en op een meter afstand blijvend. Geen zoen, geen hand, geen aanraking, geen oogcontact.

https://youtu.be/FcF6Xq8Rosg

De relatie is voorbij, dacht ik.
“Het ga je goed”, zei ik en vertrok.

(tekst © Vlierbloesem)
(muziek © Too Many Zooz)

Advertentie