We hadden afgesproken om samen te gaan koken in zijn keuken. Ik zou iets te drinken meenemen, plus sla, tomaten en bessen uit de tuin. Hij zou mij van huis ophalen. Een uur na de afgesproken tijd was hij er nog niet.
In de tuin naast mij vroegen de kinderen aan hun oppas oma’s waar pappa en mamma waren en wanneer ze gingen eten. Het was allang etenstijd, ze hadden honger. “Mamma voelt zich niet goed en niemand weet waar pappa is”, kregen ze te horen. Er hing daar een gespannen sfeertje. Het jongste kind vroeg om drinken. Daar luisterde niemand naar.
Ik zat aan mijn tuintafel, waarop een fles vlierbessensap en twee wijnglazen klaar stonden om mee te nemen. Er kwam een kinderhandje tussen de planken van de schutting door gestoken. De jongste drukte zijn gezichtje tegen het ruwe hout en ik zag een oogje schuin langs de planken naar mij kijken. Hij riep mijn naam en vroeg om drinken. “Drinken moet je aan oma vragen” zei ik zo hard dat de oppas oma’s het wel moesten horen. Zelf gaf ik hem geen drinken. De schutting maakte dat lastig en ik ben een vreemde, dus verdacht als hij buikpijn zou krijgen. Iemand pakte een blikje cola voor hem.
Per telefoon verontschuldigde mijn afspraak zich. Een gesprek met zijn oudste zoon had langer geduurd dan hij zich had gerealiseerd. Inmiddels kwam mijn buurman (zijn zoon) thuis, hoorde ik aan het schreeuwen van mijn buurvrouw. Steeds vaker hoorde ik dat ze hem bij thuiskomst zo begroette. Waarschijnlijk beseft ze niet hoe onwelkom iemand zich dan gaat voelen en hoe gehorig de huizen zijn, want buiten klinkt ze poeslief en binnengekomen slaat de stemming direct hoorbaar om. De oppas oma’s vertrokken. De kinderen bleven alleen in hun tuin. “Gaan we nou eten?” vroeg de kleinste van de twee. “Hier heb je een ijsje”, zei de oudste en kiepte een taartje van zand op hun tuintafel.
Zelf had ik wel nog een gezellige avond met mijn afspraak. “Heb je mij gemist? “ Ik zei: “Ja.” Hij verontschuldigde zich nogmaals “Ik spreek mijn oudste zoon nog maar zo weinig, want zijn vriendin wil dat hij altijd thuis is. We vergaten de tijd. Ik heb mijn zoon verteld dat je me helpt.” Zijn jongste zoon was thuis en liep de woonkamer in. “Ze gaat me helpen met de hal.” riep hij hem toe, alsof ik hem dat net had verteld. Al veel langer terug had ik hem vloertegels aangeboden die ik zelf over heb en gezegd dat het leggen niet moeilijk is als we het samen doen.
Hij had me gevraagd de krat bier van huis mee te nemen die ik zelf niet drink. Voor hem had ik 3 flesjes en de rest thuis gelaten. Ik wilde niet met een krat sjouwen. “Nee, denkt ze. Ik doe niet wat jij wil, maar zoals ik het zelf wil.” Inderdaad en dat was goed ook. Na de eerste werd hij een beetje losser en vrolijker. Ik moest om hem lachen en hij zei: “Eindelijk zie ik je tanden weer.” Na de tweede werd hij lui en slaperig. Na de derde ging zijn maag protesteren. “Hoe komt dat?” “Alcohol is giftig. Je lichaam accepteert een beetje, maar wat te veel is wil je maag kwijt.” Voortaan neem ik nog maar 1 flesje mee. Want uit zichzelf stopt hij na de eerste niet.
We kookten, we aten, we praatten en luisterden naar muziek. Het was een rustige avond. Voor ons wel, maar niet voor iedereen.
(tekst © Vlierbloesem)
(muziek © 2Cellos)
Vlierbloesem 
In veel straten is het gehorig, gelukkig gedragen de meeste mensen zich anders. Maar ideaal is het nooit, het is onvrij.
LikeGeliked door 1 persoon
Ps
Mooi cello-stukje, Thunderstruck.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, vond ik ook.
LikeLike
In de tuin hoor je elkaar natuurlijk heel erg. Ze hebben een soort buitenbankstel tegen de schutting aan gezet. Als ze daar met visite zitten dan is dat op nog geen centimeter afstand in de open lucht. Zonder schutting ben je vanzelf geneigd om wat meer afstand te bewaren.
De huizen zelf zijn ook behoorlijk gehorig, wat ze zich waarschijnlijk niet realiseren. De vorige buurman, die overleden is, sprak ik wel eens door de muren heen. Wij gingen zo goed met elkaar overweg, dat het geen probleem was. Maar soms wil je niet alles horen.
LikeGeliked door 1 persoon
Ook mijn huis is zeer gehorig , van een buurvrouw hoor ik de wasmachine, soms haar tv. Ze draagt in huis ook hakjes en heeft laminaat, bovendien heeft ze de gewoonte voor ze deur uitgaat tig keer de trap op en af te lopen om vervolgens met een klap de achterdeur dicht te doen, waardoor ik weet wanneer ze weggaat of thuiskomt. Van de andere buren hoor ik zelden wat omdat hun huis gespiegeld is aan mijn huis en er een gang en trap tussen zit zodat er een grotere barriere is qua geluid. In de tuin zit ik alleen nog maar met een koptelefoon omdat de rest van mijn huizenblok graag buiten bellen of kletsen met visite op een zodanig niveau dat je alles mee krijgt. Misschien leuk voor mensen die alles willen weten van hun buren, ik hoor daar niet bij.
LikeLike
Wat moeilijk om aan te horen ,dat er niet naar die kinderen geluisterd wordt
LikeGeliked door 1 persoon
Laatst vroeg de jongste mij om een schone luier.
Dat kon ik hem niet geven om heel veel redenen.
Het kind was alleen in de tuin. Geen volwassene was voor hem bereikbaar.
Nog even en het kind is onzindelijk en dan is dat ook weer een reden voor spanningen.
LikeLike
Dat lijkt me best lastig als je op deze manier dingen meekrijgt die binnen zijn familie spelen. Hoop dat er later geen problemen door ontstaan. Of dat nu is omdat je er niet inverwikkeld wil raken of juist dat er verwacht word dat je dat wel doet.
LikeGeliked door 1 persoon
Het door elkaar lopen van verschillende soorten relaties kan moeilijk worden.
LikeLike
Precies, vaak weet je zelf wel waar je staat. De vraag is of de anderen jouw standpunt accepteren.
LikeLike
Daarom probeer ik het maar een beetje gescheiden te houden.
LikeLike