De saxofonist belde dat hij nasi had gemaakt en me een portie kwam brengen.
“Ik sta op de parkeerplaats en moet meteen door om te gaan spelen. Het is nog warm, kom het snel ophalen.” Ik had nog kip over van de vorige dag, haalde het vlees van de botten, maakte het warm en deed de helft van het vlees bij de helft van de nasi. De rest ging de koelkast in voor de dag daarop.
Het was me opgevallen dat hij grote hoeveelheden eten maakte waar hij niet alleen zelf van at. Zijn jongste zoon at er op zijn eigen tijd van. Andere kinderen kwamen bij hem thuis porties eten ophalen. Hij bracht mijn buren eten voor het hele gezin. En sinds wij elkaar kennen kreeg ik ook vaak een portie thuisbezorgd. Terwijl ik aan de tuintafel zat te eten, hoorde ik dat mijn buurvrouw een bak nasi aan haar moeder meegaf. Eén van haar vele moeders, want haar familie is uitgebreid en gecompliceerd van structuur.
“Je buurvrouw eet ook mee.” hoorde ik zeggen, “ik zag haar bij de auto.” Ze had het over mij. Buurvrouw en haar moeder vertrokken naar binnen om daar verder te praten. De kinderen bleven alleen in de tuin achter en kwamen tegen de schutting aan zitten om een beetje met mij te kwebbelen. Sinds die schutting er stond propten ze takjes en steentjes door de kieren naar mijn kant. Gooiden er speelgoed overheen om te zien of ik daarop reageerde. Ze schoven kindertekeningen tussen de houten planken door. Mijn koelkast ging er uitzien alsof ik hun oma was.
De volgende dag aten de saxofoonspeler en ik ieder in ons eigen huis de rest van zijn nasi op, terwijl we per telefoon elkaar verhalen vertelden. Hij zou later die avond bij zijn zoon (mijn buurman) langs gaan, die iets voor hem op de computer ging doen. Daarna zou hij naar mijn huis komen.
Die avond kreeg ik geen bezoek. Vanuit het huis van mijn buren hoorde ik langdurig geschreeuw van veel mensen. Ik dacht even dat een interventie nodig kon zijn, maar verwierp die gedachte meteen. Me er mee bemoeien zou waarschijnlijk geen goed doen.
Mijn overleden vriend heeft me ooit gezegd: “Als er een vechtpartij ontstaat, of een ander risico, ga dan direct weg en laat mij het alleen opknappen. Dan weet ik dat jij veilig bent en hoef ik alleen voor mijn eigen veiligheid te zorgen.” Met dat advies in gedachten deed ik niets. In mijn eigen huis had ik zelf niets te duchten. Maar het geluid bij mijn buren klonk verontrustend.
Laat op de avond belde hij mij weer. Hij klonk niet vrolijk en ik vroeg of er iets mis was.
“Heb je dat niet gehoord? Ik moet blij zijn dat ik nog leef.”
“Wat is er gebeurd?”
“Dat kan ik niet zeggen, family business.”
Toch bleven we tot 4 uur in de ochtend praten. Over jeugdherinneringen en verbroken contacten, vroegere relaties, familie en politiek. “Die gesprekken heb ik met niemand anders. Mijn jongste val ik er niet mee lastig. Mijn oudste zoon zie ik bijna niet meer omdat zijn vriendin wil dat hij altijd thuis is. Als hij bij mij komt maakt ze problemen. Ik kom daar ook niet veel. Haar moeder is daar vaak. Dat mens is gestoord. Ze dringt zich op, wil steeds aan me komen en daar ben ik niet van gediend. Er zit altijd veel van haar familie. Ik voel me er niet welkom. Maar mijn zoon heeft geen moeder. Hij heeft alleen mij.”
Het was me al opgevallen dat er dagelijks veel oma’s, opa’s en tantes bij mijn buren op bezoek kwamen, maar dat hij daar niet vaak was. Hij kwam ze vooral vanaf de parkeerplaats porties eten afleveren.
Vlierbloesem 
Koken voor de hele familie, als ik het goed heb, is het typisch oosters maar van de West lees je het ook.
LikeLike
Surinaamse mensen die ik vroeger in Amsterdam kende, hadden altijd wel een bord eten voor me, als ik er kwam. Maar regelmatig de hele familie eten gaan brengen, dat zag ik niet eerder. Hij doet het zo vaak, dat hij zich verontschuldigt als hij het een keer niet doet. Maar vooral valt me op, dat het altijd maar één kant op gaat in die familie. Iedereen eet van hem, niemand draagt daar iets aan bij. Als hij zelf niks heeft, zegt hij dat niet.
Ik hoorde hem tegen zijn zoon zeggen: “Ik ben lui geweest, ik heb niet gekookt.” Toevallig zag ik dat zijn koffie op was en keek in zijn kasten of hij nog ergens anders een pak koffie had staan. Daardoor zag ik dat hij niks meer te eten had en ik wist ook dat hij zonder inkomen zat op dat moment. Ik ben hem boodschappen gaan brengen. Anderen doen dat niet.
LikeLike
Ik ben zelf van Nederlandse afkomst. en heb in het verleden ook een tijdje voor een aantal vrienden gekookt, ze kwamen dan een keer per week bij mij eten, toen ze dat een paar keer gedaan had, hebben ze met elkaar geld bij elkaar gelegd en daar een mooie grote pan voor gekocht. Ook brachten ze vaak een toetje mee of bijvoorbeeld een pak koffie. Wij waren stapmaatjes van elkaar en ik was de enige met een kind waar ik toch ook al voor kookte en zij waren alleenstaande mannen die wel voor zichzelf kookten ,maar dan meer simpele maaltijden en ik maakte graag stamppotten en hachee iets wat gewoon lekkkerder is in grote hoeveelheden.Bovendien was het gewoon gezellig om met een groep mensen te eten , veel leuker dan maar met zijn 2tjes.
LikeLike
De saxofonist verdient al bijna niks en dan zo royaal koken voor anderen…
LikeGeliked door 1 persoon
Zelf heb ik een tijdlang ook voor meerdere mensen gekookt, maar die namen dan allemaal wat mee, zodat de kosten niet voor mij waren. Zodoende heb ik nu nog enorm veel rijst in huis. Laatst had hij echt niks meer in huis en heb ik hem rijst en olie gegeven. Maar hij bleef voor de hele uitgebreide familie koken, zodat het al snel op is.
Hij voelt zich verplicht tegenover zijn kinderen, omdat hij zich nog steeds schuldig voelt over dat auto ongeluk. Maar die kinderen zijn volwassen. Die moeten nu voor zichzelf gaan zorgen, vind ik. En ik zie dat de schoonfamilie er ook gebruik van maakt. Ik weet niet of ze zich ervan bewust zijn, maar ik vind het eigenlijk misbruik, omdat hij al moeite heeft zijn eigen kosten te betalen.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat lijkt mij ook zeker als hij zelf zoveel moeite heeft met zijn eigen kosten. Ook hier zit weer een gevaar in, want in hoeverre ga jij hem helpen als je ziet dat hij worstelt om rond te komen,maar ook ziet dat wat jij uit goedheid aan hem geeft ook weer gebruikt word door de rest van de familie.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat heb ik al zien gebeuren.
De rijst die ik hem gaf, was een hoeveelheid waar ik zelf lang mee doe. Hij eet veel meer dan ik en hij heeft zijn jongste zoon nog in huis, dus hij is er normaal al sneller doorheen. Maar met dat voedsel uitdelen was het in een paar dagen al weer op. Als ik dan weer opnieuw zou geven, zonder dat hij iets verandert, ben ik de hele uitgebreide familie aan het voeren en daar pas ik voor.
We hebben dus iets moeten veranderen, zodat die familie voor hun eigen eten moet gaan zorgen. Misschien gaan ze mij daar scheef op aankijken, dan zien we dat wel weer.
LikeLike
Dat is wel aardig,koken voor anderen
LikeLike
Zijn familiesituatie is behoorlijk ingewikkeldzo te lezen. Daar in verwikkeld raken lijkt mij niet echt verstandig vooral omdat je ernaast woont. En zoals vaak in familiezaken zijn families het niet met elkaar eens, maar als zich daar een buitenstaander inmengt is die vaak de gebeten hond is mijn ervaring. Als je kans ziet om je er buiten te houden en je rol te beperken tot iemand die een luisterend oor bied zou dat ik mijn aandeel daartoe beperken. Zo sta ik er althans in, wat jij ermee doet is natuurlijk totaal aan jou.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat is precies zoals ik het zie.
LikeLike