Volgens mijn moeder ben ik twee maal geboren.
Misschien vaker, maar minstens twee maal. Beide keren als een kind van haar. Van die eerste keer heb ik een baby foto. Van die tweede keer niet.
Die foto van mijn eerdere verschijning deed mijn moeder samen met de advertentie van mijn overlijden in een portefeuille van reptielenleer die sleets was, waardoor mijn zusje daar geen interesse in had en het liet liggen tussen de overgebleven rommel die na mijn moeders overlijden achterbleef in haar huis. Mijn moeder en ik hadden ooit een zelfde model gekocht, waardoor het ding me direct opviel. “Wat doet mijn portefeuille tussen mijn moeders spullen?” dacht ik.
De inhoud herinnerde me aan het verhaal over mijn wedergeboorte. In oorlogstijd had mijn moeder haar eerste kind gekregen. Dat was ziek geworden en naar het ziekenhuis gebracht. Daarna zag ze het nooit meer terug. Gestorven, werd haar gezegd, maar daar is ze nooit zeker van geweest. Ze kreeg het dode kind niet te zien. Een waarzegger had haar doen geloven dat het kind opnieuw geboren zou worden. Haar volgende twee kinderen leken er niet op, maar daarna kwam een kind dat op die eerste leek en de zelfde naam kreeg. Mijn naam. De foto van die eerste zag ik voor het eerst toen ze mij haar onmogelijke opdracht gaf.
Ze verdeelde wat kleine bezittingen over 4 lades van een kastje. Elk van de 4 lades bevatte iets voor haar 4 levende kinderen. Ze gaf mij de opdracht na haar overlijden alles te geven aan voor wie het bestemd was en haar uitvaart te regelen.
Dat was 20 jaar voordat ze werkelijk dood ging. Zomaar mondeling, zonder dat ze de moeite wilde nemen iets op te schrijven, zonder een getuige. Een perfect recept voor problemen over de erfenis. Maar ze vond dat ik wel vaker deed wat niemand anders kon, dus dit kon ik ook wel. Bovendien was ik niet alleen haar derde of vierde kind, maar ook de eerstgeborene. Op dat moment vond ze het vanzelfsprekend om mij die taak toe te delen.
(tekst © Vlierbloesem)
(muziek © Michael Wilbur)
Vlierbloesem 
Fascinerend. Maar bizar ook dat je moeder haar eerste kind nooit meer heeft teruggezien. Misschien heb je ergens dus nog een zus met jouw naam rondlopen…
LikeGeliked door 1 persoon
In die tijd vonden er illegale adopties plaats. De kinderen kregen een andere naam en de adoptie ouders kregen het geregistreerd als hun eigen kind.
LikeLike
En ga dat nu nog maar eens uitzoeken … geen beginnen aan, dunkt me
LikeLike
Ongeveer 50 jaar geleden was er in Nederland een TV serie (De Koperen Tuin naar een boek van Couperus) waarin een actrice te zien was die als 2 druppels water op mij leek. Zo sterk was de gelijkenis, dat de bakker, de slager en de melkboer niet wilden geloven dat ik dat niet was. Klasgenoten van de avondschool dachten het ook. Ze leek wel een paar jaar ouder dan ik. Dat zou haar dus kunnen zijn. Maar ik kan me niet herinneren hoe ze heette. Mijn naam had ze in ieder geval niet.
LikeGeliked door 1 persoon
Liesbeth van Sandvoort misschien? Geboren november 1952 te Scheveningen. De tv-serie dateert van 1975. Ze wordt ook wel genoemd Liesbeth Sandvoord.
LikeLike
Bijzonder! Liesbeth van Santfoort wellicht?
https://literatuurmuseum.nl/nl/ontdek-en-beleef/literatuurlab/artikelen/de-koperen-tuin
LikeLike
Dan is zij het gegarandeerd niet. Die verdwenen zus is geboren in 1944.
LikeGeliked door 1 persoon
Dan heb ik je leeftijd verkeerd ingeschat…
LikeLike
Ik ben 70.
LikeGeliked door 1 persoon
Die verdwenen zus zou nu 78 zijn.
LikeLike
Geloofde je moeder dit echt?
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, zij geloofde het. Mijn tantes maakten er grappen over, die ik niet begreep als klein kind. Mijn vader twijfelde. Soms geloofde hij erin en soms niet.
LikeGeliked door 1 persoon
Om daar een kind mee op te zadelen, dat heeft ze vast niet beseft.
LikeGeliked door 1 persoon
Was je ook een troost voor je moeder?
LikeGeliked door 1 persoon
Ik denk dat die waarzegger als eerste troost bood. Zelf ben ik een gewoon kind geweest, maar mij werden vaak bijzondere gaven toegedicht, wat ik pas begreep toen mij dat reïncarnatie verhaal werd verteld. Ik kreeg vaak de rol van probleemoplosser toebedeeld. Als ik zelf een probleem had werd verwacht dat ik ook dat wel zelf kon oplossen.
LikeLike
Dat moet moeilijk voor je zijn geweest.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb nog vaak het gevoel dat ik ieders problemen moet oplossen. Mijn broers en zus gaan daar heel ver in. Vinden het vanzelfsprekend dat ik altijd voor hun klaar moet staan en ik nooit hulp nodig heb. Ik wil geen contact meer met ze want ze nemen al mijn energie, tijd en middelen.
LikeLike
Goed van je. Ik denk dat je je als kind vaak eenzaam hebt gevoeld.
LikeLike
Als kind wilde ik juist graag alleen zijn, omdat andere mensen te vaak aanspraak maakten op mijn tijd en aandacht.
LikeGeliked door 1 persoon
Niet eenvoudig als mensen dingen van je gaan verwachten en al helemaal niet als dat mensen zijn waar je je waarschijnlijk ook verantwoordelijk voelt.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik vond het als kind zelfs mijn taak om mijn grote broer te verdedigen als hij op het schoolplein met andere jongens vocht. Voor de meeste kinderen is dat andersom.
LikeGeliked door 1 persoon