Spierkracht

Op een avond vertelde hij mij dat de snelheid op het werk was opgevoerd, maar de kraan voor het tillen van zware goederen kon die snelheid niet bijhouden. Hij tilde nu puur op spierkracht. De hele dag. Elke dag.

Er is in Nederland een wettelijke grens aan wat je een mens mag laten tillen. Ongeveer 25 kilo, dacht ik. “Drieentwintig en een halve kilo” wist hij, “Maar alles wat ik til komt daar boven.” Hij was er dus goed van op de hoogte. “Je moet de kratten wegen, openen en inspecteren. Daarna gaat het naar een andere afdeling. We kunnen de kraan niet gebruiken, die is te langzaam. We moeten de snelheid per uur halen.”

Dat maximum gewicht is er niet voor niks. Wie de hele dag te zwaar tilt krijgt slijtage aan botten en kraakbeen. Ook als de spierkracht voldoende is om die zware lasten te dragen. Hij was zich daarvan bewust, maar zei “Ik moet. Zonder dat werk kan ik de lasten niet betalen. Ik moet.” Hij bleef zoeken naar beter werk, waar de fysieke belasting binnen de wettelijk toegestane normen bleef en beter betaald zou worden, maar dat lukte niet.

Op een dag belde hij me om te vertellen dat hij ontslag had genomen, want nu moest hij niet alleen te zwaar tillen, maar ook nog een heel eind lopen met die zware last. “Waarom kan ik geen heftruck gebruiken?” had hij gezegd. “Ik heb de papieren ervoor en die werden ook gevraagd toen ik hier solliciteerde.” Maar hij moest zonder kraan en zonder heftruck op eigen spierkracht zware kratten verplaatsen voor een tientje per uur. “Anders verdienen we niks aan je.” werd gesteld.

“Dan hebben ze verkeerd gecalculeerd”, zei ik. “Opdrachten te goedkoop aangenomen. Als een bedrijf alleen geld kan verdienen door mensen kapot te laten werken, heeft het bedrijf geen bestaansrecht.” Hij nam ontslag en zat nu zonder inkomen.

“Je hypotheek aflossen kan ik niet, maar ik kan wel zorgen dat je altijd te eten hebt. Je kan hier eten, slapen, douchen. Je mag in mijn bubbelbad, dan zal ik je haar wassen.” zei ik. Daar moest hij om lachen, want hij is kaal. Het was ook mijn bedoeling om hem wat op te vrolijken. Mijn belofte verhielp zijn probleem niet, maar hij voelde zich moreel gesteund. “Probeer of je vaker kunt optreden. Je hoeft nu geen rekening meer te houden met werktijden van je dagtaak, nu je dat werk niet meer doet.”

Dat deed hij. Meerdere keren per avond, van de ene gelegenheid naar de andere, het hele land door. Reiskosten werden vergoed. Vaak kreeg hij er te eten en nog allerlei hapjes mee voor thuis. Dan konden we toch samen iets lekkers eten. In de ochtend kon hij langer blijven slapen, zodat het hem niet uitputte. Maar de hypotheek aflossing, verplichte verzekeringen, water en energie, belastingen en heffingen, kon hij er niet van betalen.

“Ze zijn enthousiast als ik speel,” zei hij, “behandelen me als een grote artiest. Geven me van alles mee, maar de betaling is niet genoeg. Ik heb verder niets. Niet eens geld om iets leuks voor mijn liefje te kopen. Er zijn betalingsachterstanden. Dat loopt op. Er moet nu echt iets gebeuren.”

https://youtu.be/dNYl9b3NnxA

(tekst © Vlierbloesem)
(muziek © Michael Wilbur)

Advertentie