“Nu was ik te snel,” zei ik, “Ook dat kan gebeuren.” ging tegen zijn rug aanliggen en legde een hand op zijn hart, voelde hoe snel die aan het werk was.
“Nee laat me” zei hij. “Even bijkomen.“ Daarna een opmerking, die voor mij een raadsel was: “Nu ken ik je. Ik heb je gezien. Ik weet wie je bent.” Vragen wat hij bedoelde wilde ik niet. Hij leek me op dat moment te kwetsbaar voor een gesprek. Even later ging hij beneden iets te eten pakken. Ik hoefde niet. Hij deed de verwarming uit om zijn gasverbruik te beperken. We hadden geen van beiden zin om buiten de koude regen in te gaan. “Blijf maar slapen.” Tegen elkaar aan liggend was het nog warm genoeg, maar elke beweging deed voelen dat het dekentje te klein was voor 2 personen. Toch sliep ik.
Tussen waken en slapen in is het mogelijk iets waar te nemen, zonder lichamelijk te kunnen reageren. Slaapverlamming zorgt er voor dat je niet gaat slaapwandelen terwijl je droomt. Meestal merk je daar niets van, want je slaapt gewoon verder of je wordt langzaam wakker.
Het was nog donker en ik voelde hem naast me liggen, terwijl ik hoorde dat ergens in huis of bij de buren aanhoudend hard werd getikt. Niet op een raam of deur. Het was zeker niet het getik van een CV installatie die ontlucht moest worden. Niet het krimpen en uitzetten van metaal of het kromtrekken van hout. Geen waterleiding die reageerde op de afsluiter van een wasmachine. Ook niet iemand die aan het timmeren was in de nacht. Ik ken die geluiden en ze zijn anders.
Ik kon me precies voorstellen hoe dat geluid werd gemaakt. Vroeger stampte een lerares op school met de houten aanwijsstok op de houten vloer. We moesten als kind allerlei rijtjes opdreunen in de maat die zij aangaf met die stok. Stampen in snel tempo betekende dat iemand iets fout had gedaan. Zoals een dirigent aftikt op zijn lessenaar als het orkest niet goed speelt, maar dan met een grote zware stok op de vloer. Ze sloeg er ook mee op onze schoolbanken. Liefst daar waar een kind een hand had liggen. Ik heb gelukkig niet meegemaakt dat iemand de vingers niet op tijd wegtrok. Wel brak twee maal zo’n stok doormidden, met lange splinters die de delen nog even vast hielden. Die vrouw had een grondige hekel aan de kinderen die ze les moest geven.
Ook nu hoorde ik hout op hout. Een stok van hard hout op een houten vloer, hoewel deze huizen betonvloeren hebben. Een staf die ritmisch op hout werd gestampt, omhoog stuiterde en weer werd neer geduwd, in steeds sneller tempo. In een aanhoudende reeks die zeker een minuut voortduurde. Dit geluid kwam van beneden in dit huis of dat van de buurvrouw en werd bewust door iemand veroorzaakt. Daarna was het stil.
Half wakker zag ik mijn vriend overeind komen. Aan de rand van het bed ging hij op zijn knieën zittend naar mij kijken. Ik werd me ervan bewust dat ik nauwelijks iets van het dekentje over me heen had liggen, koud en stijf gestrekt liggend. Spreken en bewegen kon ik niet door slaapverlamming. Angstig werd ik er niet van, want ik ken het verschijnsel. Een stoornis is het volgens mij niet, maar de normale overgang tussen slapen en waken, waarvan ik me alleen bewust wordt als iets of iemand mij in mijn slaap stoort. Ik vertrouwde dat mijn vriend me niets zou doen, zodat mijn tijdelijke weerloosheid niet van belang was. Hij kroop weer onder de deken en ik sliep verder.
In de ochtend was het gebeuren uit mijn geheugen. Omdat ik bekend ben met slaapverlamming, niet in goden en demonen geloof en winti niet serieus neem, had het geluid in de nacht op mij niet veel vat. Maar ik kan me voorstellen dat het grote invloed kan hebben op de gemoedsrust van iemand anders. Ik had alleen last van de kou.
We stonden vroeg op.
“Heb je goed geslapen?”
“Nee.”
“Ik ook niet.”
“Toch een beetje goed gevoel?”
“Dat hou ik voor mezelf. Nu ken ik je. Ik heb goed naar je geluisterd. Ik ben een volwassen man.”
Hij moest werken. Smeerde een stapel boterhammen om mee te nemen. Drinken, fruit en broodjes op het werk bleken niet goedkoop en werden op het salaris ingehouden.
Hij wilde niet dat ik oploskoffie en water in een kopje deed terwijl hij zijn lunchpakketje maakte, hoewel dat makkelijk had gekund. “We hebben nu geen tijd voor koffie.” Hij duwde het keukenkastje dicht, “Alleen thee.” Het leek of hij behoefte had om onvriendelijk te zijn. Voor zichzelf haalde hij een theezakje door een kopje heet water en dronk het. Ik lust geen thee en hij weet dat.
Hij bracht me naar huis.
“Ik heb goed naar je geluisterd.” zei hij onderweg. “Als je seks met een ander wil dan mag dat. Ik ben een volwassen man. Ik ben niet gek.”
Hij noemde zijn leeftijd. Die klopte niet met wat hij me eerder had verteld. “Ik ben al oud.” Maar de leeftijd die hij nu noemde was nog jonger dan hij me eerder had gezegd. Er was nooit een reden geweest om over zijn leeftijd te liegen, leek me. Het getal maakte me niets uit, eerlijkheid vond ik belangrijker. Kennelijk dacht hij daar anders over.
“Nu ga ik lekker werken, want dat is erg belangrijk heb ik gemerkt.” zei hij.
Ik ging niet in op wat hij had gezegd. Voor een goed gesprek was geen tijd. Ik bedankte hem voor de rit.
“Jij ook bedankt.”
De kat kwam me tegemoet, liep met me mee het koude huis in. Ik vulde zijn voerbakje, maakte koffie, at een verse appel van mijn boom, ontbijtkoek en mijn dagelijkse vitaminen en mineralen. Ging op bed zitten, startte de computer om te schrijven en viel al snel in slaap onder een te dun zomer dekbedje.
(tekst © Vlierbloesem)
(muziek © Michael Wilbur)
Vlierbloesem 
Al een poosje verbaas ik me over de vreemde reakties van hem die jij beschrijft.Het zou mij veel onrust geven als het zo lastig communiceren in een vriendschap of relatie zou zijn. Het duistere in hem zou mij schrik aanjagen. Jij bent heel transparant, bij hem lijkt een soort dreiging door te komen. Brrr.
LikeGeliked door 1 persoon
Soms valt er een puzzelstukje ineens op zijn plaats.
Maar om een groter geheel te zien moet je wel het verhaal blijven volgen.
LikeLike
Als ik merk dat mensen liegen over dingen dan weet ik niet meer wat ik dan wel moet geloven. Dat zorgt bij mij voor onrust en ga ik aan steeds meer dingen twijfelen. Zo vertelde mijn vorige vriend op een gegeven moment teveel tegenstrijdigheden. zo vertelde hij de ene keer dat hij zeker wist dat zijn vader niet zijn biologische vader was terwijl hij dan een paar weken later vertelde dat bepaalde klachten waar hij last van had in de familie zaten want zijn vader en opa hadden dezelfde klachten. In het begin vielen dit soort dingen me niet echt op, maar op een gegeven moment werd ik steeds achterdochtiger wat was er nu wel waar aan zijn verhalen en wat niet. Ook zijn boze buien brachten me aan het twijfelen. Hij wist het altijd zo te draaien dat ik in het begin dacht , dat het aan mijn gedrag lag dat hij zo boos werd, ik moest meer begrip opbrengen voor de problemen waar hij mee zat dacht ik. Tot ik dit jaar ineens tot het besef kwam dat wat ik ook deed, ik was altijd degene die sorry moest zeggen of moest veranderen. Ook begon ik te beseffen dat ik alleen welkom was in zijn wereld als hem dat uitkwam. Hij kende mijn dochter en had mensen uit mijn leven ontmoet, ik kende niemand van zijn familie, ik had nog nooit iemand ontmoet die hij kende. Hij sprak het liefst af bij mij thuis. Als ik al een keer naar hem toeging dan zorgde hij er voor dat we niemand tegenkwamen zelfs geen buren en die ene keer dat hij wel een buurvrouw tegenkwam terwijl we samen boodschappen gingen doen, deed hij geen moeite om te vertellen wie ik was en zei hij haar alleen gedag terwijl ik wist dat hij veel contact met deze buurvrouw had omdat ze samen in een bewoners comissie van zijn buurt zitten. Hij zei altijd als ik naar familie of bekenden vroeg dat ze wisten dat ik bestond , maar ook daar ging ik aan twijfelen. Reden om bij onze laatste ruzie hem de deur te wijzen en ik wist dat dat het einde van onze relatie zou zijn , nou ja ik noemde het een relatie maar uiteindelijk bleek het voor hem niets te betekenen. Je kunt nog zoveel om iemand geven ,maar het moet uiteindelijk wel voor beide zijde waarde toe te voegen anders is het in ieder geval voor mij de moeite en energie niet waard.
LikeGeliked door 1 persoon
Als ik leugens ontdek, dan ga ik ook twijfelen aan al het andere. Maar vooral probeer ik te achterhalen waarom werd gelogen. Tot ik dat weet onthou ik het maar laat niet meteen merken dat het me is opgevallen, om te zien hoe ver het liegen gaat. Maar tegelijkertijd weet ik dat iedereen wel eens liegt of iets verzwijgt. Niemand is compleet eerlijk.
LikeLike
Dat is waar, maar voor mij veranderd dat als ik merk dat er stelselmatig over dingen gelogen word, hoe klein die leugens ook zijn
LikeGeliked door 1 persoon
Heel veel kleine leugens is ook iets om op te letten, want dat duidt er op dat iemand zo veel liegt dat hij niet meer kan onthouden welke leugens hij je verteld heeft. Ook als het gaat om dingen die op zichzelf niet van belang zijn. Ik let er dus wel op en ik onthou het. Maar ik zeg er niet meteen iets van. Of er een brei van leugens komt, kan pas na verloop van tijd blijken.
LikeLike
Het gebeuren was uit je geheugen maar je kunt het wel navertellen??
LikeGeliked door 1 persoon
Die ochtend herinnerde ik me dat niet. Later wel.
Zo vergeet ik ook de meeste dromen, maar soms gebeurt er iets wat de herinnering terugbrengt. De half slapend en half wakker ervaren gebeurtenissen vergeet ik ook meestal, nu kwam die herinnering terug.
Zo gebeurt het iedereen wel eens dat je naar de winkel gaat om iets te kopen wat je nodig had, je doet de boodschappen en herinnert je thuisgekomen dat je bent vergeten te kopen waarvoor je van huis ging.
LikeGeliked door 1 persoon
Misschien kun je een dekbed of een paar dekens van jezelf die je extra hebt op het bed van je vriend leggen.
LikeGeliked door 1 persoon
Is al gedaan. Maar de tekst heb je nog van me tegoed.
Ik schrijf dit in de verleden tijd. Het is eerst gebeurd en dan geschreven.
LikeGeliked door 1 persoon