Spartaans

Het werd te koud onder mijn zomer dekbedje in mijn onverwarmde huis.

Dikke winter dekbedden in verschillende maten haalde ik tevoorschijn, pakte ze uit en mat ze op. Niet altijd had ik een zelfde maat bed. Mijn tropische vriend had zomer en winter steeds hetzelfde dekentje op zijn twijfelaar. Te warm voor de zomer, te koud voor de winter, te klein voor twee personen. Misschien wilde hij wat van mijn overbodige beddengoed hebben.

https://youtu.be/pdFlzG9KQrs

Door mijn gewoonte om ’s morgens koffie in bed te drinken, is er wel eens wat gemorst op een dekbed. Aan mijn eigen morsigheid stoorde ik me niet zo, maar de bruine koffievlekken zagen er voor een ander misschien onsmakelijk uit. De grootste maat paste niet in mijn wasmachine. De kleinere synthetische dekbedden konden makkelijk gewassen. Lakensets had ik ook nog in de maat die ik zelf niet meer gebruikte. Goed passend op zijn twijfelaar. Als hij belde kon ik vragen of hij ze wilde hebben. Maar hij belde niet.

Tot dan toe was hij bijna dagelijks aan de telefoon, als hij van zijn werk thuis kwam, soms om samen te eten, of voordat hij ging optreden en soms daarna. Vanwege zijn wisselende werktijden was hij het altijd die mij belde, waarna ik hem vanwege de kosten direct terugbelde. Mijn abonnement rekende voor de belminuten niets extra. We belden vele uren, maar na de laatste afspraak ging er een dag voorbij zonder gesprek. Ook de volgende dag belde hij niet. Even geen contact was ook wel weer rustig, maar de afwijking op de gewoonte gaf toch te denken.

Alsof het algoritme van YouTube dat wist, kreeg ik nu steeds filmpjes te zien waarin vrouwen werd aangeraden om vooral niet zelf te bellen als hun vriend ineens geen contact meer zocht. Andersom kregen mannen van de “live coaches” het advies om te wachten tot een vrouw het initiatief nam om te bellen. Bekeken heb ik de filmpjes wel, maar het leek me een kinderachtig spel. Kijken wie de langste adem heeft? Daar had ik geen trek in. Vriendschap is geen wedstrijd.

De derde dag had ik de kleine maat dekbedden gewassen en droog klaarliggen. Daarover was contact nodig. Mijn inschatting van de tijd dat hij uit zijn werk thuis kon zijn gekomen klopte. Hij nam direct op. “Ik zeg je eerlijk, ik loop net mijn huis in met de telefoon in mijn hand. Als jij mij niet had gebeld dan had ik jou gebeld.”

Ik vroeg of hij het ’s nachts koud had en vertelde dat ik het zelf koud vond onder zijn dekentje dat nu te dun was en te klein voor 2 personen. Dat ik nog goede warme dekbedden over had, die warmer en beter passend waren voor 2 mensen op zijn maat bed. Hij nam mijn aanbod graag aan. Wat gewassen kon zou ik wassen en passende lakensets had ik zelfs nog nieuw in de verpakking.

Ik wilde niet onbesproken laten wat eerder was mis gegaan.
“Ik geloof dat ik je heb laten schrikken door meteen bovenop je te springen.”
“Dat had ik niet verwacht.”
“Was ik te snel?”
“Ik begreep het niet.”
“Ik wilde je warmte voelen. Eerst had ik met je moeten praten, je omhelzen en zoenen.”
“Ja dat is het.”
“We kunnen het nog heel vaak beter doen.”
“Hoe dan?”
“We kunnen elkaar beter leren wat we fijn vinden.
Meer praten, er de tijd voor nemen en samen oefenen, dan worden we beter.
Als je dat wil.”
“Ja, maar ik ben te oud.”

“Nee, je bent zelfs een jaar jonger dan je me eerder vertelde.”
“Vroeger was ik groot en sterk. Slank, gespierd, ik trainde.
Toen mijn vrouw dood was ben ik daarmee gestopt.”
“Dat begrijp ik. Ik denk dat je zwaar depressief was. Dan wil je niks meer.
Maar je deed toch wat nodig was. Jarenlang.
Gespierd ben je nog steeds. Dikker dan op je oude foto’s, maar je voelt goed. Ik kan nog steeds je spieren voelen. Je bent sterk.
“Hoe weet je dat?”
“Dat zie ik, aan wat je doet. Dat voel ik, als ik je beetpak.
Ik vind het fijn om je te voelen.”
“Fijn om me te voelen. Maar verder ben ik niks.”
“Jawel. Je bent een lieve man. Je kan me laten genieten.
Maar alles wat we doen gaat soms goed en soms niet goed. We zijn niet zonder fouten. We zijn mensen.“
“Alleen god kan alles.”

“En je hebt een talent dat je hebt ontwikkeld. Daar heb je aan gewerkt.
Daarna alles opgegeven om voor je kinderen te zorgen. Nu pak je het weer op. Ik vind het mooi om je te horen spelen.
Nu ga je weer net zo goed worden als vroeger. Je ontwikkelt je weer en je vernieuwt.“
“Ere wie ere toekomt. Alle eer aan de heer.”
“Je kreeg een talent maar werkt daar ook zelf aan. Je krijgt dat niet zomaar voor niks.“
“Dat is zo.“

“Ik heb je vroeger niet gekend, maar ik zie je nu. Ik vergelijk je niet met vroeger.”
“Ik was groot, nu ben ik klein.”
“Zelf was ik ook groot en nu niet meer. Toch ben ik niet gekrompen.”
“Hoe kan dat?”
“Ik was op school de langste. Nu ben ik nog even lang, maar mensen die na mij zijn geboren, die worden steeds langer. Groot en klein zijn relatieve begrippen. We zijn allebei even groot gebleven als vroeger, maar nooit zo groot geworden als mensen die na ons kwamen. Dat geeft niks. Klein ben je niet.”
“Oude mensen worden toch kleiner?”
“Ja, door de zwaartekracht van de aarde krimpen we een klein stukje. Wie krom gaat lopen lijkt nog kleiner. Jij en ik lopen nog steeds goed rechtop. Wij zijn niet klein. Jonge mensen worden elke generatie groter en de Nederlandse bevolking is gemiddeld langer dan mensen in andere landen.“
“Hoe komt dat?”
“Waarschijnlijk door voedsel. Maar dat is niet zeker.”
“Waarom niet?”
“Omdat het niet goed mogelijk is dat te onderzoeken zonder mensen vanaf geboorte op te sluiten en alles wat ze eten te controleren. Dat mag je met mensen niet doen en daarom zullen we het nooit zeker weten.”
“Alleen god weet alles.”

(tekst © Vlierbloesem)
(muziek © Florence)