Bloemen

De buren hebben last van muizen. Die komen uit de kruipruimte via spouw en meterkast elk huis binnen waar geen kat woont en ook geen spitsmuis jaagt.

Buurman probeert alle kieren te dichten. Ook is het laminaat gaan werken. Hij is er druk mee bezig. Het getik en getimmer kan ik verdragen door niet te letten op dat geluid. Ook let ik niet op het roepen naar honden op de uitlaatroute voor mijn deur. Het is me niet altijd duidelijk wanneer geroep, getik en geklop wel voor mij bedoeld is.

Het was in de late namiddag dat ik weer iets hoorde tikken. Ik twijfelde, maar ging toch even naar de voordeur kijken. Er bewoog iets dat ik niet goed kon zien.

https://youtu.be/suH96Z8QWek

Er bleken een paar grote bossen bloemen voor mijn deur te staan, gedragen door een stel benen. “Hou je van bloemen?” hoorde ik vanuit de bloemenvracht vragen. Ik koop ze nooit, maar kennelijk kreeg ik nu van iemand bloemen en zei: “Ja.”

“Alsjeblieft”, zei het hoofd dat zichtbaar werd doordat de bloemen in mijn handen geduwd werden. Het was een buurman die ik had geholpen met het starten van zijn auto. “Ik krijg elke dag bossen bloemen, die deel ik uit aan de mensen die anderen helpen.” Hij wees in de richting van behulpzaam gebleken buurtgenoten en vertelde dat hij eerder tevergeefs aan mijn deur was geweest.

“Dank je.”
“Lust je kipfilet?”
“Ja”
“Heb ik ook. Kom maar halen.”

Deze buurtgenoot reed met een grote wagen de rustplaatsen langs de snelweg af, om op te ruimen. Vrachtwagenchauffeurs werden daar bediend door eetstalletjes en bloemen verkopers, die aan het einde van een werkdag afval en restanten moesten afvoeren. Deze man ruimde dat op.
“Elke dag moet ik bloemen opruimen, mijn huis is altijd vrolijk met mooie bossen bloemen. Ik hou van bloemen, maar deze zijn te veel. Weggooien is zonde.”
Hij was al eerder aan de deur geweest, had aan het raam getikt, maar misschien was ik niet thuis, of had ik gedacht dat het geluid bij de buren was.

“We moeten elkaar helpen. Dan gaat het ons allemaal beter.”
Die uitspraak echode nu door de buurt. Een deel van de bewoners had besloten dat elkaar helpen beter was dan over elkaar klagen. Deze buurman hield regelmatig een barbecue avond. Altijd bleef er eten over, dat op de tuintafel werd achtergelaten.
“Dat is voor de katten, die ruimen op als wij weg zijn.”
Buurtkatten wisten dat. Als ze de barbecue roken stonden ze al op de schutting te wachten. Hij moest die gewoonte nu stopzetten, want er had iemand geklaagd.

Ook deze buurtbewoner had naar de rechtbank gemoeten vanwege een aanklacht door het verhuurbedrijf. Hij zou overlast veroorzaakt hebben door met zijn grote wagen buren van hun grof vuil af te helpen, hij had voedsel buiten laten staan, er liepen te veel katten rond (niet zijn katten) en zijn barbecue was ruikbaar geweest. Over luide muziek was een klacht gemeld terwijl op zijn adres niemand aanwezig was geweest, geen geluid te horen was en de politie tevergeefs was gekomen om een niet aanwezig zijnde geluidsinstallatie in beslag te nemen. Toch had de verhuurder die klachtmelding gebruikt en de rechter wees de aanklacht van de verhuurder toe. Hij heeft beroep aangetekend, wat hem duizend euro kost aan proceskosten. Nu voerde hij de katten niet meer en bleef met het overgebleven barbecue vlees zitten.

“Elke dag het zelfde eten vind ik niet lekker, neem maar mee.”
Netjes verpakt kwamen verse rauwe kipfilet en sardientjes uit zijn koeling. Dat kwam goed uit. In de supermarkt had ik nog staan twijfelen bij de kipfilet die 30% was afgeprijsd, omdat het aan de datum was. Het was me nog steeds te duur geweest dus werd het niet gekocht. Nu kreeg ik het geschonken.

Ik had supermarkt klanten snel door de winkel zien lopen om alle afgeprijsde voedsel te verzamelen. Ook mensen met een boodschappenlijstje en een calculator, precies berekenen wat ze nog konden kopen. De klanten hadden weinig geld, dat kon je merken. Gerookte zalm, lekker op brood, was in de winkel met 30% korting nog steeds 4 euro voor een paar plakjes. Daar verkocht de winkel niets van.
“Geef dat maar aan de voedselbank”, had ik gedacht. De filiaalmanager was met een lijst langs de schappen gelopen. Lang liggende producten gaf hij een afprijs sticker, maar vaak was de prijs dan nog te hoog.
“Brood is ook afgeschreven.” hoorde ik de manager in zijn microfoontje zeggen. Alles wat te duur was bleef onverkocht.
“Geef het maar aan de voedselbank. Weggooien is zonde.”

Advertentie