Beleggen

Ik twijfel al lange tijd over het openen van een gratis bankrekening, zoals vroeger de Nederlandse Postbank.

Er is gratis digitaal bankieren bij N26, onderdeel van Deutsche Bank waarover berichten circuleren dat het die bank niet goed gaat. Ook Open Bank is gratis, en die is onderdeel van Bank Santander. Ik zocht uit of die net als destijds de IJslandse bank IceSave binnenkort op omvallen staat. Het lijkt er inderdaad op dat de beide grote banken wel vallen onder de garantieregeling, maar niet erg zeker in hun pantoffels staan.

Google’s algoritmes selecteerden een video advertentie voor mij. Misschien door mijn gegoogel naar informatie over banken. Maar mogelijk krijgt iedereen die advertenties nu te zien.

Een YouTube reclame bood beleggingssoftware aan. Gratis beleggingssoftware voor bèta-testers. Software testen heb ik al eens eerder gedaan. Leuk om te doen en als beloning kreeg ik dan een dure set software en zelfs een echt salaris.

Deze reclame verwees naar een website voor meer informatie. De beelden van gelukkige mensen die er rijk mee geworden waren gaven alle reden tot argwaan:

Spontaan opende een bijstandsmoeder de deur voor de software aanbieder die haar totaal onverwacht verraste. Gelukkig stonden in haar woning helemaal toevallig een paar camera’s opgesteld, zodat het allemaal kon worden opgenomen om te tonen aan de selecte groep die deze reclame te zien kreeg. De vrouw liet zien hoe het computer programma tabellen met cijfers voorbij liet scrollen, wat naar haar zeggen veel geld opleverde. Daarvoor hoefde ze alleen maar haar laptopje aan te laten staan. Er volgden meer van die gelukkigen. Ze verdienden veel, hoefden er nauwelijks iets voor te doen en investeren was niet nodig.

Er zijn enkele varianten van die zelfde advertentie in omloop. Allemaal weldoeners en goedbedoelende aanbieders die gratis iets weggeven waarmee de gelukkigen veel geld kunnen verdienen. Uiteindelijk verwees de reclame naar een volgende website. Nieuwsgierig geworden volgde ik de link. Opnieuw een lang verhaal, nu gevolgd door een inschrijving als bèta-tester. Veel informatie werd niet gevraagd, maar uiteindelijk werd er toch geld gevraagd, dus klikte ik weer weg van die website. Ik had genoeg gezien.

Terwijl de computer wat muziek liet horen ging de telefoon. Een helpdesk medewerker – zo vriendelijk als ik ze zelden heb meegemaakt – legde me uit dat de aangeboden software echt gratis was, dat een team van adviseurs gratis hulp zou bieden, dat deelnemers gratis gebruik maakten van een effectenrekening waarvoor helemaal niets betaald zou hoeven worden. Heel mooi, maar dat was toch iets heel anders dan als bèta-tester gaan werken.

De verdiensten van de adviseurs zouden bestaan uit een percentage van de winst. Vergeleken met de kosten die ING bank in rekening brengt voor een beleggingsrekening waren die kosten redelijk en dat geld zou alleen in rekening gebracht worden bij het innen van de winst. Verder geen kosten, geen verplichtingen. Dat klonk best goed.

De helpdesk medewerker was zich inmiddels beleggingsadviseur gaan noemen en op de achtergrond hoorde ik het geluid van een callcenter. Vervolgens bleek het toch de bedoeling dat ik een bedrag van minimaal €250- ging storten op een beleggingsrekening. Natuurlijk zou ik mijn winst altijd kunnen opnemen, dan werd het gestort op de rekening waarmee ik de inleg had betaald. Maar als ik geen winst zou maken? Hoe kreeg ik mijn inleg dan terug? Dan zou ik met mijn beleggingsadviseur verbonden worden die me dat precies zou uitleggen. Ik vermoed dat het ingelegde bedrag nooit terugbetaald zal worden.

Nu hoefde ik alleen maar mijn creditcard gegevens in te vullen. Dat was ik niet van plan, dus ik vulde wat onzin in om te zien hoe dat verder zou gaan. “Is dat het correcte nummer?”

Zelfs nadat ik 3x geen nummer had ingevuld bleef hij geduldig helpen.
“Kijkt u het nog eens goed na.”
Prompt meldde ik dat mijn computer foutmeldingen gaf. Het wilde maar niet lukken om de betaling te bevestigen. Waarschijnlijk omdat ik dat ook niet probeerde. Ik was druk doende die website door te bladeren en niet van plan mijn gegevens in te vullen.
“Brandt het groene lampje van de caps-lock?” probeerde hij. Maar ik had geen lampje.
Geduldig bleef hij oplossingen aanbieden terwijl ik op de website rondkeek. Inleggen van geld zou mogelijk zijn geweest als ik dat had gewild, maar voor opnemen leek geen linkje te zijn. Ook het kiezen van beleggingsfondsen naar eigen keuze zag ik zo gauw niet. Alles leek gericht op de inleg van geld. De verdiensten bestonden dus niet uit de provisie op winsten, maar simpel uit de inleg. Daarna zou mogelijk de volgende oplichting volgen, zoals inleggen op niet bestaande fondsen, verkoop van creditcard gegevens. Inmiddels had ik al spijt dat ik mijn telefoonnummer had prijsgegeven. Nu moest ik uitzoeken hoe ongewenste bellers te blokkeren.

Intussen vroeg hij me in te loggen met een toegangscode die hij me voorlas. Dat gebeurde natuurlijk niet, want ik was nog doende zijn website te bestuderen. Hij vroeg me opnieuw in te loggen en stuurde me steeds weer nieuwe codes. De man bleef ruim een uur vol geduld proberen me te laten betalen voor zijn gratis service. Ik kreeg er een boosaardig genoegen in om me te gedragen als een demente oude vrouw.

Uiteindelijk vertelde ik dat de batterijen van mijn toetsenbord leeg waren.
“Ik moet de batterijen vervangen,” zei ik, “dan is het probleem opgelost.”
“Ja, doet u dat maar. Ik wacht wel even.”
“Tot straks, ik ga nu even naar de winkel.”
“Dat is niet nodig.” Ik kon hem de creditcard gegevens en veiligheidscode vertellen, dan zou hij het op afstand voor me intikken. Wat een geweldige service. Daarvoor was mijn mondelinge toestemming nodig die als geluidsbestand zou worden opgeslagen. Opnieuw noemde ik 3x verschillende onzin gegevens, maar dat deerde niet. Kennelijk werd hij per losgepeuterd creditcardnummer betaald, want nu wilde hij alleen nog de uitgesproken bevestiging dat ik akkoord ging.
“Dan moet u nu ‘JA’ zeggen. “
“NEE”zei ik.
“Wat zegt u?”
“Nee.”
“Maar u moet JA zeggen.”
“Nee.”
“Ik praat anderhalf uur met u en nu zegt u nee?”

Ook daar zei ik natuurlijk geen ja op, want nu was het “geen Ja” spel gestart.
Ik zei “Dankje wel.”
“Wat zegt u nu?”
“Ik zeg nee.”
“Waarom zegt u dat?”
“Ik vertrouw het niet.”
“Ik heb u alles uitgelegd.”
“Nee, ik vertrouw het niet.”
Natuurlijk ging ik niet betalen, geen echte gegevens en geen toestemming geven. Maar kennelijk heeft iemand genoeg aan alleen maar de gegevens om geld af te kunnen schrijven. Zonder verificatie van de bank. Dat geeft te denken over de veiligheid van internet transacties en ouderwetse telefoonverkoop.

Hij bleef aandringen en ik bleef antwoorden: “Nee, ik vertrouw je niet.”
Tot ik hem vroeg: “Hoeveel verkopen doe je per dag?”
“Dagelijks vijf of zes.”antwoordde de vriendelijke oplichter.
“Wat krijg je per klant betaald?”
“Ik krijg geen commissie. Per uur betalen ze me €150.-.”
“Dus je zit goed voor vandaag. Je hebt nu al goed verdiend.”
“Vandaag niet, want u heeft me ruim anderhalf uur gekost. Meestal heb ik dan al meerdere klanten binnengehaald.”
“Mooi, bedankt voor de service. Ik ga er geen gebruik van maken.”

https://youtu.be/whKjt55UWpU – fuck it all

De dagen daarna volgden nog belpogingen en emails omdat ik was ‘vergeten’ mijn identiteitsbewijs door te sturen. Ik kan me voorstellen dat de vriendelijke oplichter inderdaad 5 of 6 klanten per dag kan scoren. Vermoedelijk is ook deze vorm van oplichting helemaal legaal.

(tekst © Vlierbloesem)
(muziek © Michael Wilbur)

Advertentie