Grote steen

Er was iets veranderd tussen de nieuwe buren en mij.

In voorjaar en zomer leende buurman mijn tuingereedschap. We gingen vriendelijk met elkaar om. Buurvrouw zei Dag en Hallo. Hun kleine kinderen gingen regelmatig met me zitten kwebbelen als ze zich in de tuin verveelden. Buurvrouw liet een schutting plaatsen. Daar waren de kinderen niet blij mee “We kunnen je niet meer zien.” zeiden ze “We vinden het niet leuk.” Ik vond het ook niet leuk, want nu zat ik in de schaduw. Maar zij ontdekten dat ze schuin tussen de kieren van de schutting toch mijn tuin in konden kijken. “Daar is de kat!” riepen ze “Maar die kunnen we niet meer aaien.”

We konden evengoed nog wel met elkaar praten, had ik gezegd. Ze gingen tegen de schutting aan zitten om te kletsen en schoven tekeningen door de gleuven, propten er takjes en steentjes doorheen.
“Dat is het takje van een roos. Die stekels kunnen pijn doen. Geef maar aan mij, dan gooi ik het weg.
Dat is een kiezelsteen, die door het water van een rivier is afgesleten en mooi rond is geworden. In hele grote kiezels zitten soms kristallen. Deze is daar te klein voor.
Dit is een vuursteen, die gebruikten ze vroeger om vuur te maken, toen ze nog geen aanstekers hadden uitgevonden. Alle vuurstenen die je in Nederland vindt zijn lang geleden door iemand meegenomen. Want vuursteen komt hier van nature niet voor.”
Hun moeder riep vanuit het huis: “Wat heb ik nou gezegd?” waarop de oudste reageerde “Waarom mogen we niet met buurvrouw praten? Wij vinden buurvrouw lief.”

Ze werden binnen geroepen en vertelden mij later enthousiast dat hun moeder voor mij een hele grote steen ging kopen. Ik liet ze niet merken hoe luguber ik dat vond.

https://youtu.be/enTXM2thiKE

Meer wijzigingen in het contact met mijn buren waren merkbaar. Nu kregen mijn leefpatroon en omgang met andere mensen aandacht. “Waar gaat u naar toe?” had de zoon van de saxofonist gevraagd, toen ik kort voor sluitingstijd nog even naar de winkel liep. “Een avondwandeling?”

Ik wilde weten wat er ineens veranderd was en vroeg het buurmans vader. “Kunnen we hier als volwassen mensen met elkaar over praten?” vroeg de saxofonist. Natuurlijk kon dat.

Hij vertelde dat de familie had gezien dat ik met buurmannen omging. Dat ik bij andere buren in de tuin en in huis kwam. Naar barbecue feestjes in de buurt ging. Dat ik overdag wel eens een bezorger miste, soms lang met de auto weg was en pas in de ochtend thuis kwam. Ze zagen me dagenlang niet overdag maar wel in de avond van huis gaan.

“En jij bent nooit jaloers. Je hebt me gezegd dat ik een vrij mens ben en zelf mag beslissen wat ik doe en dat jij ook die vrijheid hebt. Dat je niet jaloers was als ik een hele avond weg was. Zelfs als ik pas in de ochtend thuis kwam of een hele dag later werd je niet jaloers. Als ik dagenlang niks laat horen ben je niet boos. Ik heb nu een huiduitslag en kleine wondjes. Ik neem het je niet kwalijk, maar je moet het eerlijk zeggen. Heb jij met nog iemand anders seks?”

“Heel eerlijk? Ik ga met mensen in de buurt om. Ik woon hier al heel lang. Ze helpen mij wel eens, ik help hun wel eens. Zoals ik jou ook heb geholpen met je auto. Ik heb jou bezocht toen je ziek was. Ook andere zieken heb ik bezocht en gebracht wat ze nodig hadden. Ik kom op feestjes, ik eet soms mee en soms geef ik iemand eten. Ik woon samen met een kat. Ik hou van die kat maar ik heb alleen seks met een mens en dat ben jij. Ik heb dat met geen ander, er is geen ander, ik zoek geen ander. Als dat wel zo is, zal ik het je zeggen.

Ik weet dat je werkt en muziek speelt. Ik ben niet jaloers als je een avond gaat spelen, wil geen energie verspillen aan elkaar controleren en belemmeren. Inderdaad heb ik gezegd dat je een vrij mens bent, dat je zelf beslist wat je doet. Als je op een avond langer moet spelen, of na een optreden ergens blijft slapen, dan vind ik dat geen probleem. Het is niet veilig om doodmoe de weg op te gaan. Ik heb geen zin in jaloezie en ruzie om niks. Ook als je dan een keer iets met een ander zou hebben dan neem ik je dat niet kwalijk. We zijn niet elkaars eigendom. Wat je wil doe je toch wel. Dat kan ik niet tegenhouden, controleren of belemmeren, ik wil alleen maar dat je eerlijk bent en aan de hygiëne denkt.”

“Ik zal eerlijk zijn. Ik wil geen andere vrouw.” mompelde hij bijna onverstaanbaar. “Ik kan je niet goed verstaan.” liet ik weten, want ik wilde niet naar de betekenis raden.
“Ik ben eerlijk. Ik wil geen andere vrouw.” Hij klonk schor.
“Ben je een beetje verkouden aan het worden?”
“Nee, dat is het niet. Jij vertrouwt mij.”

“Ik vertrouw je, maar omdat ik jou vertrouw, vertrouw je mij niet.” was mijn reactie. Hij had mijn contact met buren in verband gebracht met zijn huiduitslag en wondjes op zijn lichaam. Zonder dat expliciet uit te spreken, dacht hij dat ik met die buren ook seksueel contact had. Door vooraf te bespreken dat ik geen jaloers geruzie wilde had ik misschien juist twijfel gezaaid. Hij was jaloers om niks.

“Vóór jou heb ik een 40 jaar durende relatie gehad. Vanaf dat we nog jong waren, tot hij dood ging. Omdat hij allerlei kwaaltjes kreeg en de huisarts geen onderzoek wilde doen zijn we samen naar de geslachtsziekten poli gegaan omdat ze daar wel van alles onderzoeken. Daarbij is ook een aids test gedaan. Ze hebben niks gevonden. Met mijn overleden vriend had ik op het laatst geen seks meer omdat hij te ziek was. Na zijn dood heb ik nog een hepatitis test laten doen. Die was negatief. Er werd bij mij geen enkele besmetting gevonden. We hadden ons allebei laten vaccineren tegen hepatitis. Toch bleek ik geen antistoffen meer te hebben. Ik ben dus niet besmet, maar kan wel besmet worden. Vóórdat ik jou ontmoette heb ik jarenlang met niemand seks gehad. Voor mij ben je de eerste en enige sinds jaren. Ik weet dat jouw vrouw al lang geleden is overleden, maar niet hoe lang geleden jij zelf nog seks had met iemand.”

Zijn vrouw was ruim 15 jaar geleden gestorven. Ik had niet verwacht dat hij daarna nooit meer met iemand intiem was geweest, maar dat was lang geleden, had hij eerder gezegd.

“Heb je me daarover alles verteld?” wilde ik weten.

Advertentie