Hectisch

“Hi baby, call you back.”

We hadden afgesproken, maar ik zag hem niet verschijnen, dus belde ik.
“Hi baby, call you back.” hoorde ik hem zeggen. De verbinding werd verbroken.

Inkie – Hectic
https://youtu.be/EDDMAJxp4DI

Hij was al begonnen aan zijn nieuwe baan. Een dag eerder dan afgesproken, hadden ze hem gevraagd in bedrijfskleding te komen voor een introductie. Daar aangekomen wilden ze dat hij direct de zelfde dag aan het werk ging, omdat ze hem door personeelstekort heel hard nodig hadden.

Dat klonk goed. Een bedrijf dat echt om je werk zit te springen zal de voorwaarden naleven en misschien ook wat beter gaan betalen. Ondanks onze afspraak was hij direct naar het bedrijf gegaan, waar hij een introductie kreeg in het Engels. Omschakelen naar Nederlands ging niet direct soepel en Engels versta ik ook. Vandaar die ongebruikelijke reactie. Mijn telefonische onderbreking kwam niet goed uit, dus hing hij ook snel weer op. Daarna direct aan het werk en geen gelegenheid om terug te bellen.

Die eerste werkdag hielp hij een leidinggevende om de werkruimte op te ruimen en schoon te maken. Daarna werd hij ingewerkt in de bediening van het computersysteem met Spaanstalige software. Het bedrijf werkt voor een opdrachtgever waarvan de bedrijfsleiding Spaans en Engels spreekt. Hier komt zijn talenkennis goed van pas. De opdrachtgever was komen kijken hoe het ging en was tevreden. De volgende dagen leerde hij collega’s kennen. Ook een internationaal gezelschap. De klanten spraken alle talen van Europa.

Het was een 24 uurs bedrijf met werk in 3-ploegendienst. Telkens 8 uur. Beginnend in de vroege ochtend, of laat in de middag, of ergens in de nacht. Alles liep goed, maar door personeelsgebrek werd hem meermalen gevraagd extra ploegen te doen. Dan werkte hij 16 uur door. Er bleef nog maar 8 uur per dag over voor eten, slapen, douchen, vervoer van en naar het werk.

Incidentele extra lange diensten werden gewoonte. Vermoeiend en niet lang vol te houden. Daarom werd de 3-ploegendienst omgezet in 2-ploegendiensten. Twaalf uur werken, twaalf uur vrij. Drie dagen werken, twee dagen vrij. Beter te doen dan 16-uurs diensten. Dat was tijdelijk, tot er voldoende personeel zou zijn. Het leverde hem extra betaalde uren en toeslagen op, wat goed uitkwam na de lange tijd zonder betaald werk. Op vrije dagen ging hij rusten, het huis schoonmaken, porties eten koken en invriezen voor de volgende dagen. Wij zagen elkaar nog weinig.

We belden dagelijks. Hij had 2 wekkers nodig en sliep daar soms nog doorheen. Daarom belde ik hem ook nog per telefoon tot hij reageerde. Het maakte dat hij rustiger kon slapen, in de zekerheid op tijd gewekt te worden. We spraken elkaar tijdens het wakker worden tot aan zijn vertrek naar het werk.

In dat werk had hij plezier, de omgang met een internationaal publiek vond hij leuk. Ik merkte dat hij nu nog meer talen door elkaar ging spreken, maar wat ik niet direct begreep vertaalde hij weer in het Nederlands. Tijd om te koken had hij niet meer. Hij nam boterhammen mee naar het werk en haalde bij mij elke dag een lunchtrommeltje op met verse salade, fruit en de supplementen voor die dag. Hij vond dat lekker, voelde zich gesteund door mij en ging met plezier werken.

Maar op zijn vrije dagen werd hem ook gevraagd te komen werken. Ze belden hem dag en nacht wakker. Het werd steeds moeilijker om andere afspraken te maken dan dat werk. Ik wist niet meer wanneer hij thuis zou zijn en zelf wist hij dat ook niet van tevoren. Hij liet me zien dat alle uren netjes in een overzicht stonden in een applicatie van het bedrijf, maar dat werkrooster werd voortdurend aangepast. Het rooster was zo vol, dat er geen vrije tijd meer over bleef. Ik heb hem aangeraden om van de dienstroosters een kopie te bewaren.

Na een paar weken werd hem op een vrije dag gevraagd naar het bedrijf te komen voor een gesprek. Hij wilde graag een contract voor langere tijd, dus ging hij. Zijn proeftijd was nog niet voorbij. Het bleek een functioneringsgesprek, dat positief was. Hij deed het werk goed, klanten waren tevreden, collega’s positief. Nu al was besloten dat hij na de proeftijd een contract voor langere tijd zou krijgen. Daarna zou ook zijn loon iets hoger worden. Maar ze vroegen hem wel om die dag nog te blijven om in te vallen voor een zieke. Voorlopig zou hij nog extra uren moeten werken, tot ze het personeelstekort hadden opgelost.

Alles leek goed te gaan, maar naast de vele uren, het gebrek aan vrije dagen en de vermoeidheid die steeds merkbaarder werd, mankeerde er nog één ding: Betaling. Voor die eerste extra dag was hij niet betaald. Dat zou samen met de rest van de salarisbetaling komen, werd hem gezegd. Betaaldag was op de helft van de maand. Maar ook die halve maand werk werd nog niet betaald. Dat zou worden opgeteld bij de uitbetaling van een volle maand werk. Dan zou het bedrijf zelf betaling van de opdrachtgever hebben ontvangen en alle lonen uitbetalen.

Hij accepteerde die late betaling en de lange diensten, want de vele overuren zouden extra geld opleveren wat hij na de lange tijd zonder inkomsten goed kon gebruiken. Ook was de proeftijd nog niet afgerond, waarom hij problemen met de leiding uit de weg ging. Contact met het bedrijf was verder goed geweest. Ze beloofden dat alles beter geregeld zou worden als het personeelstekort was opgelost. Maar waarom werd dat niet opgelost?

Ik zou hem niet gebeld hebben als ik wist dat hij op dat moment aan het werk was. Hij zou een vrije dag hebben. Wij hadden een afspraak, maar hij was er niet en belde me ook niet. Het was tijdens dat functioneringsgesprek dat ik hem belde. Met de bedrijfsleiding sprak hij Engels. Omschakelen naar Nederlands was even lastig en een telefoongesprek tijdens een werkoverleg was geen goed idee. Vandaar weer dat korte “Hi baby, call you back.”

Tegenwoordig bieden bedrijven weinig vaste contracten voor onbepaalde tijd, zoals dat in de vorige eeuw was bedongen. Het zijn nu kortlopende contracten, die worden beëindigd vóórdat het wettelijk verplicht is over te gaan tot vast dienstverband. De Nederlandse regeringen hebben het arbeidsrecht afgebroken dat werkenden daartegen beschermde. Modernisering noemden D’66 en VVD dat. Een meerderheid in het parlement ging er mee akkoord. Hun eigen arbeidsovereenkomst regelden ze beter.

Voor gewone mensen is een contract voor een jaar tegenwoordig al heel mooi. Het werkoverleg verliep goed. Hij zou een jaarcontract krijgen met de mogelijkheid van verlenging. Na de proeftijd zou het contract getekend worden.

Het personeelstekort bleef voortduren. Er waren ook veel ziekmeldingen. Het werk moest eigenlijk met twee of drie mensen tegelijk gedaan, maar vaak was hij alleen aan het werk. Vooral in de nacht, omdat anderen geen nachtdiensten wilden. Ook de collega’s vonden dat ze te vaak moesten werken. Hun vrouw klaagde dat ze nooit meer thuis waren. Ze wilden rekening houden met hun gezin. Collega’s die hem moesten aflossen bleven vaak weg. Dan moest hij langer blijven wachten tot iemand was gevonden om zijn werk over te nemen en dat kon wel 8 uur duren. Als er niemand was om over te nemen dan werkte hij feitelijk een extra dienst.

Tijd voor boodschappen en thuis koken was er niet meer. De werkruimte werd door het bedrijf voorzien van apparaten om eten en drinken warm te maken. In een bedrijfsrestaurant kon eten gehaald, dat hij ook voor mij en zijn jongste zoon meenam. “Ik kan nu niet voor je koken” zei hij “maar ik denk wel aan je”.

Nu was zijn eten geregeld, maar hij had geen enkele rustdag meer en raakte steeds meer vermoeid. Hij viel op het werk in slaap. In overleg ging hij naar huis om te rusten. Hij had lang geen vrije dagen meer gehad.

Een paar uur later werd hij alweer gebeld om te komen werken, maar hij nam de telefoon niet meer op. Niet voor het bedrijf, maar de volgende dag ook niet voor mij. Zijn oudste zoon vroeg of ik nog contact met hem had. Ook hij kon hem niet meer bereiken per telefoon en op de deurbel reageerde hij niet.

(tekst © Vlierbloesem)
(muziek © Inkie)