Ongelijke strijd

Meestal noemde hij me gewoon bij mijn naam, maar ik heb gemerkt dat hij bij moeilijke onderwerpen liever een koosnaampje gebruikte. Schatje wilde ik niet genoemd worden. Baby beviel me ook niet. Ik hoorde liever mijn eigen naam.

De saxofonist had nu mijn echte naam verbasterd tot een koosnaampje. Een acceptabel compromis. Zijn kleinzoon die mijn naam nog niet goed kon uitspreken zei afgelopen zomer al het zelfde. Het was vreemd om uit zijn mond die kleuterpraat te horen. Of had het kind die naam overgenomen van zijn opa?

Inkie – keep it strange
https://youtu.be/LbseK5aKB7A

Het viel me op dat hij die verbastering gebruikte als hij iets had op te biechten. Hoe moeilijker hij het daarmee had, hoe vaker hij dat naampje in allerlei varianten ging gebruiken. Als ik het hoorde wist ik al dat er iets ongemakkelijks ging komen.

Hij werkte steeds meer uren. Pas aan het einde van zijn dienst werd hem verteld dat hij weer langer moest blijven. Als wij samen iets zouden gaan doen in zijn vrije tijd, dan moest dat vaak weer worden afgezegd. Dan belde hij mij dat hij toch weer aan het werk was, of ik kreeg het pas achteraf te horen omdat bellen tijdens het werk niet mocht. Als hij me aansprak met dat koosnaampje, wist ik al genoeg.

Het was niet zijn fout, maar wel iets om niet trots op te zijn. Geldgebrek en zijn ondergeschikte positie in het bedrijf maakte dat hij het moest accepteren. Een onprettige ervaring. Nog voordat de eerste maand proeftijd voorbij was, had hij al een positief functioneringsgesprek gehad en de belofte van een meer vast dienstverband wilde hij niet mislopen. Hij hoopte op meer zekerheid en regelmatig inkomen.

Steeds meer collega’s bleven weg. Ziek of zonder reden. Hoe minder zij kwamen werken, hoe meer hij moest werken, tot de situatie zo ver uit de hand was gelopen dat hij na alle dubbele ploegendiensten en extra uren op het werk in slaap viel. Die nacht werkte hij samen met een collega die in het bedrijf een lage leiding gevende functie had. In overleg hadden ze samen besloten dat hij beter naar huis kon gaan om te slapen. Hij had nog recht op rustdagen die waren afgesproken.

Thuis vond zijn jongste zoon hem zittend op de bank in slaap gevallen. Die had hem wakker gemaakt om in bed verder te gaan slapen, waar hij pas na anderhalve dag weer ontwaakte. Niemand hoorde meer iets van hem, tot hij me dagen later belde. Hij voelde zich erg onzeker en bedacht vele varianten van het koosnaampje dat hij voor mij had bedacht, gevolgd door:
“Can’t blame you if you’re angry, baby.”

Hij vertelde dat hij bij wakker worden telefoon kreeg van de muzikanten waar hij eerder mee speelde. Ook zij hadden hem direct nodig en voor de muziek werd wel betaald, wat het bedrijf nog steeds niet deed.

“Ik zag dat ze me nu een paar dagen vrij hebben gegeven, om uit te rusten. Alle ingeroosterde dagen hebben ze voor me leeg gemaakt. Ik heb lang geslapen. Nu kan ik mooi spelen en weer wat geld verdienen, want het bedrijf betaalt me pas na 3 maanden. Hoe kunnen ze verwachten dat je zo veel uren werkt en 3 maanden zonder geld kan? “

“Misschien blijven daarom je collega’s weg? Die kunnen ook niet blijven werken zonder rust en inkomen.”

Het bedrijf zou hem voorlopig niet betalen en nu hij de komende dagen niet meer ingeroosterd was, had hij de muziek als zijn enige inkomstenbron.

“Nu heb ik eventjes vrij en ik ga spelen wanneer het kan. Die betalen me wel. Dan kan ik jou terugbetalen en dan alle rekeningen, wat ik nog moet betalen. Dat loopt allemaal maar op.“
“Betaal eerst alles wat rente en boetes gaat kosten bij te late betaling. Mij mag je later terugbetalen.”

“Nee, jou moet ik eerst betalen. Jij gaat voor. Vandaag moet ik weer spelen. Ik kan geen boodschappen doen. Wil jij koffiemelk en suiker meenemen? Als je straks komt kun je een lekkere bami eten. Die ik heb meegekregen voor jou. Het is een kleine portie, maar wel lekker. Er is aan je gedacht. Ik ‘blame’ je niet als je boos bent. Ik kon niet eerder bellen. Ik moest kiezen, meteen mee gaan of niet spelen. Zij betalen wel, dat bedrijf laat me zitten. De rekeningen moeten betaald. Ik kreeg te eten en ze gaven ook porties eten mee voor thuis. Morgen ga ik zelf weer voor je koken.”

Het bedrijf ging slecht met het personeel om, dat leek me duidelijk. Waarschijnlijk hadden ze daarom een tekort aan personeel. Hij zocht een oplossing en ik vond het prima dat hij ging spelen.

Ondertussen zocht ik uit wat je kunt doen als een bedrijf niet op tijd betaalt. Dat kon niet erger. Deze overheidsinformatie maakt duidelijk hoe slecht Nederland gewone werkende mensen beschermt:

Wanneer betaalt mijn werkgever mijn loon?

In de arbeidsovereenkomst staat de periode waarover uw werkgever uw loon berekent. Uw werkgever betaalt uw loon na deze periode. Uw werkgever betaalt bijvoorbeeld weekloon na een week en maandloon na een maand.

Verlengen uitbetaling loon

Uw werkgever kan de periode dat u werkt waarna u het loon krijgt, verlengen. Dit moet in uw arbeidsovereenkomst staan. Er zijn ook grenzen aan de verlenging. Bij een weekloon mag betaling nooit langer duren dan een maand. Bij een maandloon mag dit nooit langer dan een kwartaal zijn.

(Nederlandse overheidsinformatie https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/arbeidsovereenkomst-en-cao/vraag-en-antwoord/wanneer-betaalt-mijn-werkgever-mijn-loon )

Het mag dus.
Een bedrijf mag uitbetaling van loon maandenlang uitstellen.
Wordt dan nog niet betaald, dan kun je een dure procedure tegen het bedrijf gaan voeren, waar je waarschijnlijk geen geld voor hebt. Ondertussen moet je dan zelf wel voldoen aan betalingsverplichtingen. Want ook daar faalt de wettelijke bescherming van de burger.

Veel verplichtingen moeten elke maand op tijd betaald zijn. Prima als dat synchroon loopt met de maandelijkse loonbetaling zoals die gebruikelijk was. Maar een bedrijf kan dus 3 maanden lang betaling van het maandloon uitstellen terwijl een verhuurder iemand al na 3 maanden huurachterstand het huis uit kan zetten. Beide is in Nederland wettelijk toegestaan.

Wil een bedrijf ook na die 3 maanden geen loon betalen, dan kan een loonvordering gestart bij het kantongerecht. Dat is duur. Een andere mogelijkheid is aanvragen van faillissement van het bedrijf. Ook geen gemakkelijke procedure als je zelf geen geld meer hebt.

Wie niet meer gaat werken omdat er geen loon wordt uitbetaald, verliest het recht op een WW uitkering. Maar dat recht is toch al bijna niet meer te verwerven met alle losse vormen van werken in loondienst.

Iedereen die in Nederland in loondienst werkt zou dus een financiële reserve moeten hebben, gelijk aan 3 maanden loon, plus de kosten van een juridische procedure. Maar voor alle toeslagen vervalt het recht als je zo veel op de bankrekening hebt staan. De rechten van de Nederlandse burger worden steeds verder afgebroken.

De boodschapjes heb ik gehaald, maar alles wat mis kon gaan dat ging mis. Ik verrekte een spiertje of een pees, waardoor lopen me pijn deed. De straat lag vol met ijs. De weg was glad. Ik wilde niet met mijn auto rijden en ergens tegenaan glijden. Ik belde hem dat ik die melk en suiker mee kon geven als hij langs kwam. Hij zou me nog terugbellen. Maar dat gebeurde niet. Ik had er zo genoeg van. Hij had mij toch wel even kunnen bellen of bij mijn huis langs komen?

(tekst © Vlierbloesem)
(muziek © Inkie)