Begraven

Opnieuw had niemand meer contact met hem. Hij was niet thuis en op bellen kwam ook geen reactie. In de post werd een intimiderend schrijven gevonden over een oude schuld die nu in het geheel werd opgeëist.

Even na 2 uur in de ochtend ging de telefoon. In het donker was niet te lezen wie belde. Ik twijfelde of ik op zou nemen, maar deed het toch.

Een uitputtende serie varianten op mijn naam werd gevolgd door:
“Heb ik je wakker gebeld?”
“Nee, ik sliep nog maar half.
“Ben je boos?”
“Daar ben ik te slaperig voor.”
“Ik ben weer thuis.”
“Was je aan het werk?”
“Ja maar niet wat jij denkt.”

Overwerk werd door het bedrijf maar beperkt uitbetaald, was hem verteld. Na het maximum aantal betaalde overwerk uren zou de rest van het overwerk uitbetaald worden in vrije tijd. Tijd voor tijd werd dat genoemd. Hoewel hij geld nodig had, was nu vrije tijd ook erg welkom.

Hoeveel hij had overgewerkt was niet meer bij te houden. Het was zo veel geworden. Door de gewijzigde ploegendiensten was niet meer duidelijk wat gewone werk uren en overwerk uren waren. De grens van het maximum aantal betaalde uren kende hij niet. Als hij nu tijd voor tijd zou krijgen, dan kon hij de vrije dagen gebruiken voor rust en muziek. Want met muziek kon hij op die vrije dagen en avonden nog wat bijverdienen. Geld dat hij goed kon gebruiken, want het bedrijf had hem nog steeds niets betaald.

“Het bedrijf heb ik aldoor voor laten gaan op de kansen die ik kreeg in de muziek. Nu neem ik alles aan.” zei hij. “Feesten, bruiloften, begrafenissen, alles is welkom. Als ze vragen alleen maar ‘Happy Birthday’ te komen zingen, dan doe ik het ook. Maakt me niks meer uit.“

“Ik hou van de muziek, ik speel graag, de mensen waarderen het, ze hebben plezier, ze geven me eten en wat geld. Alles wat het oplevert is meer dan wat dit bedrijf me geeft na al die dagen en nachten werken. Ik wilde een vast inkomen, het is leuk werk, maar het bedrijf gaf me geen rust en er wordt nog steeds niet betaald.”

https://youtu.be/Cmpf4AMlR8E

Hij zou een maandloon krijgen, maar de betaaldatum werd steeds uitgesteld. Naast de normale werktijd, gewerkt in ploegendiensten, zou hij toeslagen krijgen voor de nachtdiensten, plus onregelmatigheidstoeslag en de vele overwerk uren. Hoeveel dat bij elkaar zou opleveren was moeilijk te bepalen, door de chaotische manier waarop de inroostering plaatsvond. De betaaldatum was bij dit bedrijf even onzeker als de werk uren en de vrije uren.

Na vele dubbele diensten en nauwelijks vrije tijd was hij op het werk in slaap gevallen en naar huis gegaan, waarna hij twee dagen rust had genomen. Vrije dagen die hij allang had moeten krijgen als het bedrijf zich aan de afspraken had gehouden. Daarna zag hij dat zijn werkrooster leeg was. Eindelijk gaven ze hem de nodige rustdagen, dacht hij. Die dagen benutte hij om voldoende te slapen en met muziek wat bij te verdienen. “Ik speel nu alles wat ze vragen. Alles wat je muziek kunt noemen.”

Nathan Allen
https://youtu.be/UbS38LS5e2c

Een aangetekende brief onthulde nog een negatieve kant van dit bedrijf. Hij werd in gebreke gesteld omdat hij op het werk in slaap was gevallen, naar huis was gegaan in overleg met zijn collega, maar zonder voorafgaande toestemming van het hoofdkantoor. Hij had vooraf geen verlof gevraagd.

Hij belde het bedrijf. Kreeg hij dan geen rustdagen?
Welnee. Hij werd niet meer ingeroosterd omdat hij vrij had genomen zonder daarvoor 2 weken vooraf toestemming te vragen. Op een normaal werkrooster met werkdagen en rustdagen had hij volgens het bedrijf geen recht. Pasje en bedrijfskleding moest hij naar het hoofdkantoor in het zuiden van het land gaan brengen. Opnieuw kosten maken, terwijl zij hem nog niks betaalden.

Weer een bedrijf dat mensen gebruikt en wegwerpt.

“Ben je boos?”
“Ik was wel boos, maar nu je het uitlegt niet meer.”
“Waarover was je boos?”
“Je belt nu, maar liet dagenlang niks meer van je horen.”
“Ik heb geslapen en ben met de groep meegegaan. Ik kom net weer thuis.”
“Dat begrijp ik, daarom ben ik niet meer boos. Muziek geeft je onzeker inkomen, maar het is beter werk dan bij die bedrijven die je ook geen enkele zekerheid geven.”
“Volgende week begin ik misschien als heftruck chauffeur. Nu neem ik alle muziek opdrachten aan.”
“Jammer dat de muziek niet genoeg oplevert om van te leven. Het is niet vuil en gevaarlijk, beter dan werken voor een bedrijf dat je opgebruikt en wegwerpt. Je zoekt werk met zekerheid, maar geen enkel bedrijf wil je dat bieden. Als je meer muziek gaat doen, heb je kans dat je ook vaker gevraagd wordt en er weer je inkomen mee kan gaan verdienen.”
“Daar is weinig kans op. Maar ik ben blij dat je me steunt.”
“Morgen zal ik die brieven komen lezen. We moeten de schade voor jou beperken. Als je niet te eten hebt, dan zorg ik daar voor.”
“Nee, ik heb eten voor jou. Dat hebben ze meegegeven. In de muziek wordt beter voor de mensen gezorgd. Kom morgen maar eten.”
“Ik kom morgen. Ga nu maar lekker slapen. Dat doe ik ook. Denk aan iets leuks, dan krijg je mooie dromen.”

(tekst © Vlierbloesem)
(muziek © Nathan Allen)
(muziek © WiKanDoe)