Aan de vriendin van de jongste zoon werd gevraagd of ze christen was. Dat had ze bevestigd, waarop de vader had gezegd dat ze dan maagd moest blijven tot de huwelijksdag.
“Vind je dat je dat kan zeggen tegen dat meisje?” vroeg ik.
Hij vond van wel. “Ze zegt toch dat ze christen is?”
Met de autoriteit die christenen zichzelf wel vaker aanmeten ging hij verder:
“Het is zoals god het wil. Als je anders doet ben je geen christen. Je moet gods wil doen anders ben je antichrist.”
“Dat mag je niet zeggen.”
“Jawel, het is zo volgens de bijbel. De bijbel is gods woord.”
“Nee, een antichrist is iets duivels. Een meisje is niet duivels als ze seks heeft met haar vriendje. Dat mag je niet zeggen. Maak dat meisje niet bang. Je hebt het recht niet.”
“O ja, je hebt gelijk. Dat is te erg om te zeggen. Ik mag dat niet doen. Oordelen mag niet. Ik ben blij dat je me terechtwijst. Jij praat me niet naar mijn mond, je zegt eerlijk hoe je denkt. Ik moet je bedanken.”
Hij maakte zich waarschijnlijk niet echt druk om de gelovigheid van het meisje, maar zijn jongste zoon heeft nu de leeftijd waarop zijn oudste zoon al een kind had. Daarna volgden er meer, terwijl het stel indertijd geen eigen woning had en 6 jaar lang bleef inwonen met de kleine kinderen.
“Ik wil niet opnieuw een huis vol kleine kinderen. Ik wil het huis leeg. Ze moeten voor zichzelf gaan zorgen. Laat hij een kamer zoeken of zelf een huis gaan kopen als hij man genoeg is om met een vrouw te gaan wonen.“
De jongste zoon wilde nu in het huis van zijn vader met zijn vriendin gaan samenwonen, maar de vader had geen toestemming gegeven.
Het was al zo druk geworden op de kinderkamer waar de jongste zoon woonde. De oudste zoon was er formeel altijd gebleven, maar woonde nu feitelijk met zijn vriendin in hun eigen huurwoning. De vrouw kreeg toeslagen en belastingvoordelen als alleenstaande ongehuwde moeder. Nu kwamen daar de energiecompensatie en de inflatiecompensatie bij. Op de website van de gemeente had gestaan dat ontvangers van het compensatiegeld controle door de sociale dienst moesten toestaan. Daar was de vrouw van geschrokken. Vanwege de kans op thuiscontrole kwam ook die oudste zoon nu vaker bij zijn vader eten en slapen. “Ik kan hem de deur niet wijzen,” had hij gezegd, “maar ik wil dat ze gaan trouwen en gewoon samen met de kleintjes in hun eigen huis wonen.”
De stapelbedden werden uit de schuur gehaald en in de kinderkamer weer in elkaar gezet. De jongens betaalden niet mee aan zijn kosten. Ook niet als hij zelf zonder inkomen zat.
Hij betaalde voor al die kinderen op zijn adres. Zorgde voor hun eten en kreeg hogere heffingen te betalen dan als hij alleen zou wonen. Hij had in zijn eigen huis geen privacy en kon de extra kosten van inwonende kinderen niet meer opbrengen.
“Ik heb toch voor ze gezorgd. Ik heb die verantwoording genomen. Nu zijn ze groot genoeg. Ze kunnen niet altijd kind blijven. Die kinderkamer is vuil, het stinkt er. Ze ruimen niks op. Ik maak als enige schoon in dit huis, ik doe de was en ze pakken hun kleren zelfs niet even van het droogrek. Ze gedragen zich als kleine kinderen.”
De rekeningen bleven komen en het bedrijf was hem nog steeds achterstallig loon schuldig. Het werd nodig zijn financiën op een rijtje te zetten.
“Ik kan je alleen helpen als je nu alles laat zien. Ik wil volledige openheid van zaken. Je moet niks achterhouden.” Hij begon zenuwachtig te lachen. Pakte een stapel ongeopende enveloppen. “Ik schaam me.”
“Je hoeft je niet te schamen. Dit doen alle mensen met schulden. Elke brief geeft een vervelend bericht en dat ontlopen mensen liever. Maar alles wat je ongezien laat liggen kan steeds duurder worden door boetes en extra kosten, dus je zult het onder ogen moeten zien.”
We openden alle enveloppen en lazen samen alles door. Hij betaalde hoge heffingen voor een huis met veel bewoners. Hypotheek, verzekeringen, water, verwarming, werd door iedereen gebruikt maar alleen door hem betaald. Hij kwam niet in aanmerking voor compensatieregelingen, die hij wel zou krijgen als al die volwassen kinderen zich op hun eigen adres hadden ingeschreven. Voor compensaties, toeslagen en kwijtscheldingen werden alle inkomens op zijn adres bij elkaar opgeteld, waardoor het gezamenlijk inkomen te hoog was om in aanmerking te komen voor die financiële steun. Maar hij betaalde alles alleen. De kinderen betaalden niet mee.
Hij hield het huishouden niet alleen maar financieel draaiend, hij maakte ook alles alleen schoon, kookte hun eten. Kwam het ze ook nog aan huis brengen, als ze bij hun vriendin waren. Als hij geen eten had, dan aten ze ergens anders en hij at niet. Ze gaven hem wiet. Daarmee kon hij lekker ontspannen.
(muziek © Pink Floyd)
(tekst © Vlierbloesem)
Vlierbloesem 
Wat zijn dat een stelletje egoïstische kinderen. De saxofonist heeft nu wel genoeg voor ze gedaan in zijn schuldgevoelens voor hun moeder. Hij moet zijn kinderen echt het huis uitzetten. Misschien laat hij zich door jou overtuigen. Dit kan niet zo doorgaan.
LikeGeliked door 1 persoon
Hij heeft ze nooit geleerd zelfstandig te worden.
Ik denk dat ze zich wel het misbruik beseffen, want als hij zelf geen geld had om wiet te kopen, dan gaven ze hem dat. Niet het geld om de rekeningen te betalen, maar wel de wiet om hem rustig te houden. Nu hij is gestopt met roken ziet hij dat ze zich gedragen als kleine kinderen. Zonder eigen verantwoordelijkheid, leunend op die ene ouder die ze hebben.
LikeGeliked door 1 persoon
Je kunt ook te goed zijn
LikeGeliked door 1 persoon
Te goed kan eigenlijk niet. Gewoon goed is het maximale goed dat mogelijk is. Ga je daar overheen, dan is het niet meer goed. Hij heeft met zijn kinderen die grens overschreden.
LikeLike
Advies zal niet veel helpen, vermoed ik.
LikeGeliked door 1 persoon
Er is inmiddels iets veranderd, nadat hij is gestopt met roken.
LikeGeliked door 1 persoon