Chips, pasjes en geld

Op een dag werkte de smartphone niet meer. Het chipje met beltegoed bleek verdwenen. Mijn muzikale vriend vroeg of iemand het er uit gehaald kon hebben. Die telefoon was mee geweest naar adressen waar ik niemand verdacht.

Misschien was het onderweg uit de telefoon gevallen. Ik deed de smartphone in een portefeuille, die beter sloot dan het telefoonhoesje. Het toestel was nog van mijn overleden vriend geweest. Ik had er foto’s mee gemaakt, een digitaal boodschappenlijstje naartoe gestuurd en er mee gebeld. Dan ging het in de portefeuille mee, maar eigenlijk was me dat te groot. Mijn kleine domme telefoontje, een kleine portemonnee en een papieren lijstje vond ik handiger onderweg. Dat paste altijd wel ergens in. Daarom bleven smartphone en portefeuille vaak thuis.

Betalen van boodschappen deed ik met een andere rekening dan overboeken van vaste lasten. Het pasje van de boodschappenrekening zat in mijn portemonnee, het andere liet ik meestal thuis. Tot dat pasje was verlopen. De bank stuurde een nieuwe, die moest ik activeren door er mee te betalen. Daarom wisselde ik de pasjes in mijn portemonnee. Nu bleef het meest gebruikte pasje even thuis. Ik stak het voorlopig in mijn portefeuille. Het nieuwe pasje nam ik mee in de portemonnee om te betalen in de winkel.

https://youtu.be/vm78KpEw3uw

Mijn internet provider wisselde modems, waarna mijn wifi niet meer werkte. Foto’s op mijn tablet en op de smartphone kreeg ik niet meer overgezet naar mijn computer. Daarom nam ik de portefeuille mee naar mijn muzikale vriend, om via zijn wifi de foto’s naar zijn computer te transporteren en via email weer naar mij te sturen, zodat ik ze alsnog op mijn computer zou hebben. De portefeuille met smartphone ging in de grote tas, met boodschappen om samen te gaan koken. De wifi plannen werden vergeten en pas de volgende ochtend ging ik naar huis. De portefeuille bleef in de tas, dacht ik.

Als batterijen leeg raken gaat het bijbehorende apparaatje meestal een geluidje maken. Zo gaan ook vergeten dingen één voor één aan de lader. Maar de smartphone hoorde ik niet bliepen. Dat ging me opvallen en ik zocht waar het ding zou liggen. Niet in de tas, niet in de lade, niet bij de lader, niet in andere tassen, niet in jaszakken. Ik zocht op plaatsen waar ik de portefeuille wel eens legde, en ook waar ik die nooit had gelegd. Het ding moest ergens in huis liggen, dacht ik. Het zou ooit wel een signaaltje gaan afgeven. Maar dat gebeurde veel te lang niet. Misschien had ik het ergens onderweg bij een kassa laten liggen. Niet waarschijnlijk, want ik betaalde niet met de telefoon en niet met het pasje.

Als ik de portefeuille ergens in huis op een onlogische plek had gelegd, dan zou ik het ooit weer tegenkomen. Als ik het ergens had laten liggen, dan zou er iemand op het idee kunnen komen om het als gevonden voorwerp te melden. Als het was gestolen, dan zou ik het voorgoed kwijt zijn. Ik ging vragen bij alle winkels, maar daar was het niet gevonden. Ondertussen betaalde ik in de winkel met dat pasje dat ik eigenlijk maar heel even in mijn portemonnee wilde. Op het bank overzicht zag ik dat ‘even’ al een maand lang duurde. Op de boodschappen rekening was geen geld verdwenen, dus diefstal leek niet waarschijnlijk. Toch heb ik dat pasje maar laten blokkeren en de bank stuurde me een nieuwe.

Jammer van die portefeuille met smartphone, klantenpasjes, visitekaartjes, notities, fotootjes en nog wat contant geld. De telefoonnummers, foto’s en notities in de smartphone zouden waarschijnlijk voorgoed verloren zijn. Maar gelukkig was op mijn rekening niets gebeurd. De schade viel mee. Dacht ik.

(tekst © Vlierbloesem)
(muziek © The Warning)