Overleven

“Het boekje met inlogcodes ben ik nu al een tijd kwijt, maar dit wist ik uit mijn hoofd. Ik heb het al vaak weer geprobeerd, maar ik kom er niet in.” vertelde hij.

De saxofonist had zelf een internetverbinding, maar hij dacht dat de computer niet meer in orde was. Inloggen bij het UWV wilde niet lukken: “Code ongeldig.” Inloggen bij de bank ging ook niet en de inlogcode voor DigiD was ook ongeldig meldde de computer. Hij had me dat al eerder verteld, zonder DigiD kon hij ook niet inloggen bij de zorgverzekering, waardoor overstappen naar een ander bedrijf ook niet was gelukt. Maar nu werd het inlogprobleem echt lastig. Hij was al zo lang niet betaald. Hij had inkomen nodig. Werk of een uitkering, er was geld nodig om kosten te betalen.

Toegang herstellen ging niet. Nieuwe toegangscodes instellen lukte ook niet. Daarvoor was DigiD nodig, waarvoor hij ook nieuwe inlogcodes moest instellen. Hij wachtte op een bevestigingsbrief die per post zou komen, maar dat duurde erg lang. Als ik zelf een nieuwe code moest instellen ontving ik altijd snel bericht van DigiD. Hij moest dat meerdere keren aanvragen voordat eindelijk iets met de post kwam.

https://youtu.be/k3_tw44QsZQ

Het vroeg geduld, maar uiteindelijk beschikte hij weer over alle codes en gegevens om zich bij het UWV te kunnen inschrijven. Thuis had ik de apparatuur om alle gevraagde documenten in te scannen, dat stuurde ik aan zijn email adres. Zo lukte het ons samen om aan de inschrijving bij UWV alle opleidingen en certificaten toe te voegen. Daarna kwam de melding dat hij recht op 2 jaar werkloosheidsuitkering had opgebouwd. Of Jetta Klijnsma (PvdA) het zelf bedacht heeft weet ik niet, maar in de tijd dat zij sociale zaken deed, werd sociale wetgeving voorzien van onredelijke eisen, gesteld aan mensen die in een noodsituatie een voorziening aanvroegen.

De wet eiste dat een voorziening pas aangevraagd kon worden als die acuut nodig was, maar daarna volgde een lange wachttijd waarin betrokkene het met niets moest doen. Drie maanden van niks gaan leven in een land waar alles op tijd betaald moest worden. Waar de schuld inning een bloeiende bedrijfstak was, met uitgebreide bevoegdheden. Het was een eis die gesteld werd aan mensen die een bijstandsuitkering nodig hadden en nu bleek dat ook toegepast voor wie een werkloosheidsuitkering had aangevraagd. Dat was natuurlijk al jaren zo, maar ik werd daar pas mee geconfronteerd bij het zien van de automatisch aangemaakte antwoorden van de UWV website.

Drie maanden zonder inkomen was in dit land genoeg om dakloos te moeten gaan zwerven, overladen door schulden. Dat was geen sociale zekerheid meer. Goedkeuring voor die wetgeving werd gegeven door mensen die met een riant salaris en mooie voorzieningen in het Nederlands parlement zitting hadden, of al waren doorgeschoven naar nog beter betaalde bezigheden. Regering en parlement waren er nog niet toe gekomen om de rotzooi aan onmogelijke regelingen weer op te ruimen.

Hij had verwacht allang weer werk te hebben gevonden, maar voorlopig was het alleen maar zoeken en wilde het vinden niet zo goed lukken. Hij had inmiddels al lange tijd geen inkomen meer. Hoe zou hij nog eens 3 maanden verplichte wachttijd zonder inkomen kunnen overbruggen?

Ik kon zorgen dat hij te eten had, maar zijn vaste lasten betalen ging te ver. Zelf leefde ik van de AOW met toeslagen. Op zijn rekening werd alleen de zorgtoeslag nog bijgeschreven. De aanslag voor gemeentelijke heffingen was al ontvangen. Het bedrag was gebaseerd op 3 bewoners in zijn woning. Hij en 2 volwassen zoons. Zijn kinderen droegen niets bij. Geen cent en geen hap eten.

De jongste zoon en zijn vriendin hadden hem een paar schoenen voor zijn verjaardag gegeven, die sindsdien in de woonkamer stonden. Ze deden hem pijn als hij erop liep, maar het was toch een mooi cadeau. De oudste zoon gaf hem een verjaardagskaartje en mooie kindertekeningen. Het gezinnetje van de oudste kwam op verjaardagsvisite. Ze kregen iets lekkers te eten en hij had grote lolly’s voor de kinderen. Die kleinkinderen waren blij opa te zien. Over geld werd niet gepraat. Het moest dat uurtje gezellig blijven.

Voor de kerstdagen werd hij blij gemaakt met een kerstpakket, samengesteld door de jongste zoon en zijn vriendin. Het bleef onuitgepakt staan. Hij waardeerde het gebaar, een blijk van waardering. De inhoud was minder belangrijk.
“Ik zie wijn. Dat bewaar ik voor een speciale gelegenheid.”
Hij keek graag naar het pakket en de schoenen en de tekeningen.

Geen van beide zoons kwam op het idee om de extra kosten aan heffingen te vergoeden, die hij moest betalen omdat zij nog steeds op zijn adres stonden ingeschreven. De oudste woonde feitelijk bij zijn eigen gezin, maar zolang hij niet op haar adres stond ingeschreven, had zijn vriendin bepaalde financiële voordelen.

De jongste was al eens verhuisd naar een studentenkamer, maar die brak zijn opleiding af en kwam een jaar geleden terug bij zijn vader in huis. Aan de woonlasten droeg hij niets bij. Kort geleden maakte zijn vader duidelijk dat hij niet langer alle lasten alleen kon betalen. De jongen gaf hem een keer 100 euro. Tot een maandelijkse bijdrage was hij niet bereid.

Als vader vroeg hij naar de toekomstplannen van de jongen. Die was aan het sparen om een eigen bedrijf te beginnen en wilde gaan samenwonen met zijn vriendin. Daarvoor verhuizen was niet zijn bedoeling. Dat zou prima kunnen in het huis van zijn vader, die toch meestal aan het werk was en een groot deel van de avonden verbleef in zijn kleine slaapkamer. De jongen zou zelf de stapelbedden in de grote kinderkamer vervangen door een tweepersoons bed. Dat hoefde zijn vader niet te betalen. Woonkamer, keuken en badkamer konden ze gezamenlijk blijven gebruiken. Er was genoeg woonruimte voor een jong gezin. De saxofonist ging niet akkoord met die plannen, tot woede van de zoon.

Op een middag werd ik gebeld. Ik had mijn handschoenen laten liggen en kreeg ze thuis gebracht.
“Ik sta naast jouw auto.”
Ik pakte ze aan, maar werd gevraagd in de auto te gaan zitten.
“Die mensen doen alsof ze niet thuis zijn.”
“Welke mensen?”
“Jouw buren. Mijn zoon. Ik loop al een uur te bellen, te roepen en te kloppen, maar ze reageren niet.”
“Zijn ze thuis? Staan hun auto’s hier geparkeerd?”
“Ja en haar moeder zit in de woonkamer. Die doet of ze niets hoort en ziet.”
“Heb je telefoon en e-mail geprobeerd ?”
“Ja, ze reageren nergens op. Ze weten me altijd te vinden als ze eten willen. Voor een feest vragen ze me grote pannen bami en nasi te komen brengen. Niemand vraagt zich af of ik dat kan betalen.“
“Ik wel.”
“Jij wel? Heb je het gezien dan?”
“Ik zie je vaak eten brengen, terwijl je zelf heel weinig hebt. Ik zei er niets van, want je neemt je eigen beslissingen. Maar ik zie het wel.”
“Van wat ik aan statiegeldflesjes heb verzameld geef ik de kleintjes zakgeld, maar dat heb ik nu eigenlijk zelf nodig.”

Bij de statiegeld automaten stond vaak een grote prullenbak waar mensen de flessen in deden, die de automaat weigerde. Vaak waren dat statiegeldflessen van andere winkels. Ik pakte die flessen en leverde ze in bij de winkels waar ze thuishoorden. Hij deed dat ook. We lachten erom, dat we allebei hetzelfde deden, waar de meeste mensen zich te goed voor voelden. Over straat slingerende flessen verzamelde hij ook.

“Als ik thuis gekookt heb komen ze eten halen. Dan heb ik de volgende dag zelf niks meer. Maar ze betalen niks en als ik hulp vraag dan zijn ze voor mij niet thuis. Ik heb een probleem en heb nu die oudste nodig.”
“Kan ik helpen?”
Hij moest lachen. “Nee, je bent niet gauw bang, maar dit kan jij niet.” daarna ging hij somber verder “De instrumenten liggen nu in de auto. De jongste heeft driftbuien en slaat alles kapot. Ik ben bang voor hem. Mijn slaapkamer kan niet op slot. De oudste is groter en sterker. Hij kan me helpen.”

Van deze sterke gespierde man had ik nooit verwacht dat hij voor iemand bang zou hoeven zijn. Maar zijn kinderen waren nog sterker en groter. Als die reuzen hem niet respecteerden, had hij geen fysiek verweer.

“In de bijbel staat dat je vader en moeder moet respecteren. Dat doen ze niet. Ze hebben geen moeder en …” Hij viel even stil.
“Ik ben bang voor mijn leven.”

(tekst © Vlierbloesem)
(muziek © Saxophone Man, Mark Maxwell)

• 01. Ain’t No Sunshine (When She’s Gone) 00:00
• 02. Fallin ‘ 4:26
• 03. I Can’t Make You Love Me 8:32
• 04. Use Me (Bill Withers) 14:36
• 05. You Are My Lady 19:35
• 06. Sexual Healing. 24:47
• 07. Let’s Stay Together. 30:20
• 08. Let’s Get It On. 34:44
• 09. And I Love Her. 40:16
• 10. Where Is the Love? 46:53
• 11. After the Dance. 51:55
• 12. Baby, It’s You. 58:05
• 13. Tears in Heaven. 1:03:30
• 14. Here and Now. 1:08:29
• 15. Europa. 1:13:21
• 16. Groovin ‘(On a Sunday Afternoon). 1:19:20
• 17. If You Don’t Know Me by Now. 1:23:41
• 18. This Masquerade. 1:29:08
• 19. Windmills of Your Mind 1:35:35
• 20. Lily Was Here. 1:41:48
• 21. Smooth Jazz Anthem. 1:46:48
• 22. Soft Jazz. 1:51:28
• 23. Just Right. 1:55:55
• 24. Always. 2:00:10
• 25. When Lights Are Low. 2:06:39
• 26. Savannah Nights. 2:10:05
• 27. Mystery Man. 2:15:04
• 28. West Coast Cruisin ‘. 2:20:12
• 29. Laid Back Baby. 2:24:25
• 30. Majestic. 2:30:50

Advertentie