Kwantummechanica

Terwijl wij op die parkeerplaats in gesprek waren stapte mijn buurvrouw in haar auto.
“Hé, daar heb je haar.”

Ik zwaaide. Plooide een lach. Van beide auto’s ging een raampje open.
“Heb je me niet gehoord?” vroeg hij haar.
“Nee, we waren met de kinderen bezig.”

Zij wist precies wanneer ze hem niet gehoord had. Hij vroeg of zijn zoon thuis was. Ze dacht dat die nog steeds boven was met de kinderen en hem niet zou kunnen horen, maar er was toch geen tijd om te praten, want hij zou straks meteen weer naar zijn werk moeten. Zelf had ze ook geen tijd. Zij moest nu de kinderen uit de opvang gaan halen. Ze startte en reed weg.
Ze deed me denken aan kwantummechanica.
Haar kinderen konden op 2 plaatsen tegelijk zijn.

https://youtu.be/XEx6HZz0pgE

Haar magie bleef onbesproken. Die werkelijkheid was te pijnlijk en ik wilde nu geen natuurkundige theorie bespreken. We bleven in de auto zitten praten. Hij bleek wel degelijk te beseffen hoe scheef de verhoudingen waren.
“Ik voel me hier niet welkom. Haar familie zit hier altijd, maar mijn zoon heeft niemand anders. Hij heeft geen moeder, zij heeft er drie. Daarom kom ik wel naar die feesten, maar dan ga ik meestal snel weer weg.”
Mijn buurvrouw kwam even later terug en parkeerde zo onhandig dicht tegen zijn auto aan, dat voor het openen van een deur geen ruimte bleef.
Hij startte, zeggend “Ik sta verkeerd geparkeerd”.
Plaatste zijn auto een stukje verder weg, zodat we konden uitstappen.

Hij begroette zijn kleinkinderen en liet zich door hen mee naar binnen nemen. Ik ging mijn eigen huis in.
Twee dagen lang hoorde ik niets van hem, daarna belde hij.
“Het was verschrikkelijk. Ik heb ze nu allebei tegen me. Ik ben bang.”

De saxofoonspeler wilde dat zijn jongste zoon zelfstandige woonruimte ging zoeken. Hij had beide jongens gevraagd zich op een eigen adres in te schrijven, zodat hij niet langer de gemeentelijke heffingen en waterschapslasten voor meerdere personen hoefde te betalen. De energietoeslag voor lage inkomens was hij al misgelopen. Zijn eigen inkomen bleef dat jaar ver onder de inkomensgrens voor de regeling, maar met 3 volwassen mannen op 1 adres zou het gezamenlijk inkomen opgeteld worden. De jongens waren beiden al volwassen, maar bleven op hun vader leunen. Hij wilde niet langer voor hun kosten opdraaien.

De oudste had feitelijk al een adres en een eigen gezin, in het huis naast mij, maar hij schreef zich daar niet in. Zijn vriendin ontving vanwege haar lage inkomen compensatie geld van de overheid. De saxofonist kon die compensatie niet aanvragen. Het gezamenlijke inkomen van 3 ingeschreven bewoners op zijn adres zou te hoog zijn. De jongens kwamen niet op het idee om hem het verschil te vergoeden. Hij vroeg ze erom en ze weigerden. Zo bleef hij zelf regelingen mislopen die hij nu hard nodig had.

Er kwam weer ruzie. De jongens bleken er een probleem mee te hebben dat hun vader met een vrouw omging. Ze stelden dat die vrouw (dat ben ik) hem beroepsmatig bezocht en de oorzaak was van zijn financiële problemen. Het beroep dat ze me toedichtten wilde hij niet uitspreken, maar dat kan ik wel raden. “Ze zeggen hele nare dingen.”
Hij had ze het contract laten zien, voor de renteloze lening die hem in staat had gesteld zich van de woekeraar te ontdoen. De jongens bleken dat allang te hebben bekeken, want veel respect voor zijn privacy hadden ze niet. Ze hadden alleen oog voor zijn terugbetalingsverplichting in dat contract. Dat bewees, dachten ze, dat hij mij geld gaf. Dat ik van hem profiteerde.

Hij probeerde ze te vertellen wat ik voor hem betekende, maar “ze wilden niet eens horen wat jij allemaal voor me gedaan hebt.” Ze vonden dat hij het geluk van de jongste zoon in de weg zat, omdat hij die jongen niet toestond met zijn vriendin in zijn huis te gaan wonen.

“Wil je niet dat je vader gelukkig is? Heb ik dan geen recht op geluk? heb ik ze gevraagd. Maar ze vonden van niet. Ze willen me liever dood.” vertelde hij me.
De jongste had gezegd “Je bent mijn vader niet.”
“Wat doe je hier dan? Waarom zou ik je laten wonen in dit huis als ik je vader niet ben?”

Ze zouden gezegd hebben dat hij allang dood had moeten zijn en beschouwden het huis als hun eigendom. Ze betwistten hem het eigendomsrecht van het huis waarvoor hij altijd de hypotheek betaalde. Zij zouden hun erfdeel opeisen. Er werd gedreigd met geweld, maar van klappen kwam het niet.
“Ik ben niet voor ze weggelopen. Daarom durfden ze het toch niet aan. Ik heb de kinderen nooit geslagen, dus ze weten niet wat ze kunnen verwachten. Ze weten wel hoe sterk ik was en ze hebben gezien dat ik weer train.”

De oudste zoon kwam later zijn excuus aanbieden.
De jongste sloot zich op in de kinderkamer van het huis waar hij niet langer welkom was.
“Ik wil hem het huis uit. Ik voel me niet veilig en hij maakt mijn spullen kapot.”

(tekst © Vlierbloesem)
(muziek © Nathan Allen)

Advertentie