Op afstand

Hij was bang in zijn eigen huis.
De jongste zoon bedreigde hem, de oudste kwam niet helpen.

Toch leek hij het probleem te hebben opgelost.
“Het is nu weer stil in huis. Ik moet voor het UWV papieren inleveren en nog iets invullen. Daar heb ik je hulp bij nodig en de jongen is vertrokken.”
“Wat zullen we afspreken?”
“Ik ben moe, heb geen oog dicht gedaan. Ik wil even rusten. Kom straks maar.”
“Ga dan even slapen en bel me als je wakker bent.”

Om vijf uur in de middag ging het al schemeren en hij had nog niet gebeld. Ik besloot dan maar zelf te bellen en onderweg wat druiven te kopen. Deed mijn sleutels in mijn tas en pakte mijn jas. Op het moment dat ik wilde bellen dat ik er aan kwam, vroeg de kat aandacht. Ik gaf hem eten, drinken, aaide en vertrok. Buiten viel de deur achter me in het slot. Geen probleem, sleutels had ik bij me, maar ik was vergeten te bellen. Dan maar mobiel bellen in de auto. Ik stapte in. De auto startte moeizaam. Nu de motor eenmaal liep wilde ik de auto niet meteen weer stilzetten. In de winkel kon ik ook bellen nadat ik druiven had gekocht. Maar onderweg vergat ik die hele winkel. Op de parkeerplaats achter zijn woning kon ik bellen. Zo dichtbij kon ik net zo goed aan zijn deur bellen. Dat deed ik. Maar niemand reageerde op de deurbel.

Er was geen licht in de woonkamer. Ook de bovenverdieping was donker. Niemand reageerde op mijn aanbellen. Mijn mobieltje reageerde niet goed op mijn gehandschoende vingers.
“Je hebt niks te doen zeker.” hoorde ik zeggen.
“Ik sta voor je deur.”
“Sorry, ik kom beneden.”

De deur ging open.
“Ik dacht dat iemand anders belde. Iemand die ik niet wil spreken en maar blijft bellen.” Hij liep in badjas. “Waarom heb je niet gewacht tot ik jou belde? Dat heb je zelf voorgesteld. Nu ben ik nog niet goed wakker. Waarom belde je thuis niet voordat je wegging? Je had ook vanaf de parkeerplaats nog kunnen bellen en toen ik opnam zei je niks. Iemand anders belt me de hele dag. Die wil ik niet spreken. Tegen jou zeg ik zoiets niet.”

Hij liep naar boven om zich aan te kleden. Ik pakte een glas water, nam een slok en zette het glas op tafel. Hij had me nodig bij de computer, dus liep ik naar de computerkamer. Zonder geluid liep zijn jongste zoon die kamer uit met een notitieblok in zijn hand. Ik groette hem, hij zei niets terug. Geluidloos ging hij de kinderkamer in.

“Ik kom beneden.” riep mijn muzikale vriend.
Op de bank zittend mopperde hij nog dat ik me niet aan de afspraak had gehouden. Hij sliep nog half en had hoofdpijn.
Zijn telefoon bleef maar overgaan en hij bleef het gesprek wegdrukken.
“Dat is iemand die ik niet wil spreken. Die blijft maar bellen.”
Hij pakte stroopwafels en zoute koekjes.
“Ik heb niet gekookt. Wat heb jij meegenomen?”
“Vandaag niks. Druiven ben ik vergeten. De hele winkel ben ik onderweg vergeten. Ik ben er zo langsgereden en als een zombie door naar jou toe gegaan. Ik weet niet hoe dat zo is gekomen. Mijn hoofd werd op afstand bestuurd leek het.”

Vanaf het moment dat het ging schemeren leek mijn hoofd niet helder. Op de hele route vergat ik steeds onderweg te stoppen, ging elke gelegenheid om te bellen voorbij, tot aan zijn deur. Hoe dat kwam wist ik niet.

“Maar je had me nodig voor iets op de computer. Laten we dat maar gaan doen.”

Opstarten lukte. Inloggen lukte. Aanvullende gegevens werden gevraagd.
Of hij een uitkering wilde, want dat mocht hij nu pas aanvragen.
Ja, dat wilde hij, er was nog steeds geen inkomen dus het was nodig.
Op welke rekening dat moest en wat de tenaamstelling was.
“Dat kun je het beste invullen zoals de bank dat schrijft. Met elke letter en punt precies zo, anders heb je kans dat hun computersysteem straks niet kan overboeken omdat er een verschil is.”
Uit zijn hoofd vertelde hij de gegevens.
“Met of zonder punten tussen de voorletters?” Dat wist hij niet zeker.
“Kijk op je afschriften hoe de bank je naam schrijft.”

Hij bankierde zonder papieren afschriften, maar ik dacht dat de bank wel reclame zou hebben gestuurd. Hij zocht tussen lege enveloppen en oude post.
Ineens haalde hij met ingehouden adem een brief uit de stapel. Gebarend dat ik niets moest zeggen.
Het was een bevestiging van de bank, dat zijn inlogcode gewijzigd kon worden.
Een tweede brief bevestigde een nieuwe gebruikersnaam voor internet bankieren. Het rekeningnummer was van hem. De datum van een half jaar geleden. Het telefoonnummer voor bevestiging was ook gewijzigd. Naast de éénmalige inlogcode van de bank was met de hand een nieuwe code geschreven.

“Daar heb ik nooit om gevraagd” zei de saxofonist zachtjes.

(tekst © Vlierbloesem)
(muziek © Chris Brown)

Advertentie