Gaslighting

Zonder iets te zeggen over die post van de bank, vulden we alle gegevens in die het UWV nog wilde. De computer kon uit. We liepen naar beneden, waar we konden praten zonder gehoord te worden.

“Ik ben niet gek. Als ik de toegangscode had gewijzigd zou ik dat weten. Dat paswoord zou ik niet gebruiken, ik ben geen kleuter.“
De nieuwe code was te simpel en duidelijk niet geschreven in het handschrift van de saxofoonspeler.
“Ik weet niet of de jongen in huis is”, zei hij. “Hij vertrok en ik heb hem niet weer gezien.”
“Ja, hij is er. Ik zag hem. Hij zei niks.”
“Je hoort hem niet. Heb je gezien hoe stil hij loopt? Hij sluipt door het huis en hij heeft me bedreigd.”
“Wat iemand tijdens een ruzie zegt is niet altijd serieus gemeend.”
“Dit wel. Hij heeft gezegd dat hij me dood wil en is lang bezig geweest op de computer om zijn erfrecht uit te zoeken. Als ik dood ben erven de kinderen niet alleen het huis.”
Bij de hypotheek voor het huis is een levensverzekering afgesloten, die zijn partner en kinderen levenslang van een pensioen voorziet.
“Daarom heeft de jongen me liever dood. Dat heeft hij gezegd. Ik ben bang om hier in huis te slapen.”
“Je mag bij mij slapen. Je kan in mijn huis beneden op de bank, of boven in bed. Als ik de deuren op slot doe komt niemand binnen. Je bent er veilig.”

We bleven doorpraten, hadden geen slaap, waren klaar wakker.
“Dat is de adrenaline.”
Het werd ochtend.
“Toch goed dat je niet hebt gewacht tot ik belde.”
“Ik heb gewacht, maar het ging al schemeren. Ik wilde hier vóór donker zijn.”
“Als je eerst had gebeld zou ik het afgezegd hebben.”

Had ik niet onverwacht aan de deur gestaan, dan was de jongen in de computerkamer gebleven en waren die brieven met codewijziging niet blijven liggen. Nu was mijn vriend opnieuw overtuigd dat zijn god me had gestuurd. Voor mij voelde het dit keer aannemelijker dat iets mij op afstand bestuurd had. Ik was op de autopiloot naar hem toe gereden, zonder onderweg te doen wat ik van plan was. Het voelde of ik mist in mijn hoofd had en ik kwam op het juiste moment.

https://youtu.be/JYVdXXwJcT0

“Het is gaan regenen. Je kunt hier blijven slapen.” Regen zag ik niet, maar hij wilde dat ik bij hem zou blijven. Op bed zouden we ook TV en Youtube kunnen zien. Ik kon gaan slapen als ik wilde, maar hij zou zelf wakker blijven.
“Als ik slaap kan hij mij besluipen en vermoorden. Twee mensen is al weer wat moeilijker. Dat zal hem tegenhouden. En ik blijf wakker.”
We gingen naar boven, keken TV op de slaapkamer, maar Youtube werkte niet.
De TV meldde dat er geen internet verbinding was.
Ik liep de kabeltjes na, en zag dat de internet kabel ontbrak.
“Raar, ik heb hier in alle kamers internet. Die kabel is weggehaald.”

Hij had dus geen internet via de kabel meer op de slaapkamer. Ik wist dat het er wel was geweest. In die kamer hadden we samen Youtube filmpjes gekeken. Nu was de verbinding weg. Ook zijn laptop werkte niet meer, anders zou hij via wifi op het internet kunnen.
“Het wil niet meer opladen. Kijk, het kabeltje is kapot en deze werkt niet.”
Dit was geen kabelbreuk of slijtage, maar een netjes doorgeknipte kabel. Een ander laadkabeltje dat hij probeerde, paste op een ingang die niet was bedoeld voor opladen.

“Die jongen maakt alles kapot. Als je er wat van zegt dan liegt hij dat hij dat niet heeft gedaan. ‘Je bent gek’ zegt hij dan. Heb je de deuren gezien? Weet je hoe die zo komen? Hij slaat zo een gat in de deur. Zo recht voor mijn gezicht. En dan zegt hij dat het gat er al in zat. Dat het al zo was toen hij thuiskwam. Ik zie het hem doen en hij blijft gewoon liegen.”

Mijn huis heeft de zelfde binnendeuren. Het materiaal is oud en broos. Het staat erg stoer om een gat in een deur te kunnen slaan, maar zelf heb ik wel eens per ongeluk een gat in zo’n deur gestoten. Zo zwak is dat materiaal.

Zijn toegangscodes voor internetbankieren op de computer waren gewijzigd. Op zijn telefoon werkte het nog wel. Hij controleerde of er vreemde overboekingen waren en geld opnames.
“Ik ga hem er niet naar vragen. Dan ontkent hij en zegt weer dat ik gek ben.”
De kleine bedragen die gepind waren konden ook van hem zelf geweest zijn. Opvallende grote overboekingen zag hij niet.
“Maar ze hebben me wel willen controleren.”
“Dan hebben ze ook gezien hoe moeilijk je zat met geld, maar ze hebben je niet aangeboden te helpen. Ze vonden het zelfs niet nodig de extra kosten te vergoeden die je voor hun moest maken.”
“Ik weet niet of ze dat hebben begrepen. Maar ze wilden me controleren en dat is erg genoeg. Morgen ga ik naar de bank.”

(tekst © Vlierbloesem)
(muziek © Nathan Allen)

Advertentie