Connecties

Met het gebeuren in de woning van de saxofoonspeler had zij zo op het eerste oog niets te maken. Toch reageerde ze nu anders.

Erg hartelijk was ze al lange tijd niet meer, maar nu deed mijn buurvrouw geen enkele moeite meer om de schijn van vriendelijkheid op te houden. Ze liep met haar neus in de lucht zonder een woord voorbij. Ook de kinderen reageerden vreemd. Ze groetten niet, draaiden zich om als ze me zagen. Een soortgelijke ervaring had de muzikant, vertelde hij. Bij een toevallige ontmoeting in de supermarkt stapten zijn kleinkinderen achteruit alsof ze bang waren en draaide het gezinnetje zich van hem af.

Over de telefoon kreeg ik van de saxofoonspeler te horen dat mijn buurvrouw zijn jongste zoon had aangeboden een bed in haar schuur te zetten. Haar moeder had dat tegengehouden. De sociale dienst kon een onaangekondigd huisbezoek afleggen voor controle in haar woning. Ze rekende haar dochter voor wat het zou kosten als werd ontdekt dat ze een huisgenoot had. De vader van haar kinderen stond om die reden nog steeds ingeschreven op het adres van zijn vader. Haar voordeel zou wegvallen als ze die jongste zoon in huis nam. De jongen moest voor eigen huisvesting gaan zorgen.

https://youtu.be/kwS1u_xN6bk

Op mijn verdwenen mobieltje stonden adressen, mail en foto’s. Het e-mail adres dat vanaf die smartphone gebruikt kon worden, kon ik ook vanaf mijn computer uitlezen. Het was het e-mail account van mijn overleden vriend. Er stonden bankgegevens op die mobiel, van zijn opgeheven bankrekening. Betalen kon niemand daarmee. Wel was bestellen mogelijk met gebruik van zijn e-mail adres en webshop accounts. Ik had meldingen van mislukte betalingen in zijn mail zien verschijnen.

Ik moest nu wel aannemen dat mijn portefeuille met alles erin was gestolen, zodat ik het mobieltje nooit terug zou krijgen. Veel foto’s was ik kwijt. Ook foto’s die ik nodig had om me te kunnen verdedigen in de rechtszaak die nog steeds liep. Die waren voorgoed verloren.

Tijdens de eerste zitting van de rechtbank had het verhuurbedrijf niet hoeven aantonen wat in hun aanklacht stond geschreven. Ze hadden geen bewijs aan de aanklacht toegevoegd, maar mochten tijdens de zitting nog een mobieltje laten zien aan de rechter. Daarop stonden foto’s waarvan de opname datum niet bekend was bij mij en ook niet bij de rechter. Zelf heb ik die beelden niet kunnen zien. Om vast te leggen wat de situatie op de dag van de zitting was, had ik direct daarna foto’s van mijn tuin genomen. Die was ik nu voorgoed kwijt, zodat ik de situatie van dat moment niet meer kon aantonen.

De rechtbank had de verhuurder nog vele maanden extra tijd gegeven om bewijs te verzamelen van hun bewering dat mijn tuin niet mooi genoeg zou zijn. De verhuurder mocht opnieuw mijn privé gebied maandenlang laten begluren om iets te kunnen vinden waartegen bezwaar zou kunnen zijn. Daarna zou een oordeel volgen. De precieze datum waarop de rechtbank zou gaan oordelen over mijn tuintje was niet bekend gemaakt, maar er was een indicatie gegeven van de maand waarin dat zou plaatsvinden. Dat tijdstip naderde en mijn mobieltje met foto’s was en bleef weg. Ondertussen hoorde ik van omwonenden, dat mijn tuin door ongenode gasten werd bezocht als ik zelf van huis was.

Een nieuwe smartphone is duur. Voor mijn inkomen een te hoog bedrag. Ik kocht in de kringloop een klein digitaal fototoestel. Lage resolutie, maximaal 6 megapixel fotokwaliteit, nog veel lagere video resolutie, maar voldoende om documentatie te verzamelen waarmee ik in ieder geval de huidige stand van zaken kon vastleggen. Ik moest me in de rechtbank kunnen verdedigen.

Het tweedehands toestel kostte me €6,50 inclusief geheugenchip, batterij en lader. Een passend ministatiefje was 50 cent, een passend etui had me 30 cent gekost.

Sony DSC-W40, Klein, licht en goedkoop, want tweedehands en technisch verouderd, maar wel volledig werkend. Voldoende voor een paar foto’s om me in de komende rechtszaak te kunnen verdedigen met nieuwe foto’s. Dat was me wel €7,30 waard.

Ik maakte weer foto’s van mijn tuin en kon verder alleen maar afwachten. Ook was ik er niet zeker van dat ik dat toestel mee zou mogen nemen in de rechtbank. Daar hing een bordje, dat mobieltjes en camera’s niet mee naar binnen mochten. Maar de verhuurder had dat wel gemogen. Dus als die dat mocht, zouden ze het ook mij moeten toestaan.

Van mijn muzikale vriend hoorde ik dat hij wilde opruimen in de kinderkamer. Hij wist niet goed waar hij moest beginnen. Behalve rommel en vuil vond hij er sporen van mogelijk illegale activiteiten van zijn zoon. Hij wist niet goed wat hij daar mee aan moest en liet de kamer voorlopig zoals het was.

Hij kreeg bericht dat zijn jongste zoon was aangehouden. Het opvallende gedrag van de jongen leek al verdacht, maar het ging mogelijk om meer dan bezit van een beetje wiet. Een paar dagen later kwam politie aan de deur bij de saxofoonspeler, het adres waar de jongen stond ingeschreven. Er volgde een huiszoeking.

De jongen was nu geconfronteerd met een instantie. Hij was in voorlopige hechtenis genomen. Een veroordeling kon gevolgen hebben voor zijn toekomst en dat zou jammer zijn. Hij was nog jong genoeg om zijn rechtenstudie weer op te kunnen pakken. Jurist zou hij nog kunnen worden, maar na een veroordeling zou hij niet als advocaat kunnen optreden.

De speler voelde zich niet prettig bij de wetenschap dat veel buren getuige waren geweest van de ruzie met zijn zoon en het politie bezoek in zijn woning. Hij vertelde me dat hij wilde verhuizen. Ver weg van familie en de mensen in de buurt. Weg van dat huis en de herinneringen. Zelf verhuis ik nooit vanwege buren. “Ik laat me nooit wegjagen en vertrek alleen als ik mijn woonsituatie kan verbeteren. Je huis verkopen zal wel lukken, maar je moet toch ook weer een huis vinden om te wonen. Dat is nu lastig in Nederland.”

Toch gaf afwezigheid van de jongen rust in het huis. De voortdurende dreiging was verdwenen. Zijn opvallende hinder rond het huis was niet meer. Ik werd uitgenodigd om te komen eten en hielp met het opstellen van teksten voor sollicitaties. Hij speelde zijn nieuwe composities voor me. We hadden een paar leuke dagen.

Aan zijn oudste zoon was niets verteld. Dat de jongen niet in het huis van zijn vader zou zijn, was mijn buren duidelijk. Buurvrouw had die jongen onderdak aangeboden, maar niet gegeven. Toch zocht mijn buurman zijn broertje in het huis van de muzikant. Daar kwam hij onaangekondigd aan de deur voor zijn kleine broertje, vergezeld van een buurman. Waarom die buurman was mee gekomen werd niet uitgelegd. Ze mochten binnenkomen en gingen de kinderkamer doorzoeken. Ze vonden iets dat ze meenamen en gaven de muzikant een beetje wiet. Die kon de verleiding niet weerstaan en was weer gaan roken.

Later omschreef hij mij het uiterlijk van die vriendelijke buurman die zijn oudste zoon had vergezeld. Geen van de bewoners dichtbij huis kwam overeen met die beschrijving. Geen van de buurmannen. Hij leek wel op iemand die vaak bij mijn buren op bezoek kwam. Misschien legt mijn buurman het begrip buurman erg ruim uit, misschien was de man een vriend van de familie. Of een zakelijke relatie van de beide zoons.

Aanwijzingen voor illegale activiteiten waren daarna niet meer in de kinderkamer te zien. De dreigende aanwezigheid was weg. Er was rust in dat huis. Nu kon gewerkt aan het oplossen van de andere problemen.

(tekst © Vlierbloesem)
(muziek © Nathan Allen)