Schuld lossen

“Heb je al gegeten?” hoorde ik de telefoon zeggen.
“Nee. Ik zit de stukken voor de rechtszaak nog eens door te lezen.”
“Heb je al gekookt?”
“Nee.”
“Mag ik je iets brengen?”

Dat kwam me wel goed uit.
Zo kon ik mijn aandacht geven aan het doornemen van de aanklacht en verdediging en toch goed eten. Dus het eten was welkom.
De maaltijd nam ik aan, maar het geld dat hij wilde geven niet.
“Dat ben ik je schuldig. Ik heb wat verdiend met spelen en ik wil die lening aflossen. Dat moet.”
“Gebruik dat geld voor benzine en boodschappen. Betaal mij terug met een bank overschrijving. Dan kunnen we allebei teruglezen wat je hebt afgelost. Dan is daar geen twijfel over. Ik wil dat soort ruzie niet. Jij vertrouwt me niet.”

https://www.youtube.com/watch?v=ZjLHmEx5BiE&t=2082s

“Jawel, ik vertrouw je wel. Ik was fout. Het spijt me. Dat heb ik toch al gezegd?”
“Ik weet dat iets je spijt. Maar niet wat je spijt. Dat heb je niet gezegd.”
“Dat weet je toch?”
“Nee. ‘HET’ spijt je. Maar wat is ‘HET’?”
“Het spijt me dat ik je heb verdacht.”
“Ik neem je niet kwalijk dat je me hebt verdacht, want dat gaat onbewust. Als je bent bestolen dan ga je na hoe het gebeurd kan zijn. Dan verdenk je iedereen. Ik heb jou ook verdacht van het stelen van mijn portefeuille met geld, pasjes en mijn telefoon. Maar ik heb je niet beschuldigd. Je had het kunnen stelen, maar ik dacht dat past niet bij jou. Dat zou je nooit doen. Dus ik heb jou niet beschuldigd. Jij beschuldigde mij wel. Je vertrouwt me niet.”

“Het spijt me dat ik je heb beschuldigd.”
“Hoe kom je er bij, dat ik je zo veel geld leen en dan die paar tientjes van je ga stelen, die ik zelf in de portemonnee heb gedaan? Dat was geld om benzine te tanken zodat je kon solliciteren.”
“Er zat veel meer geld in. Ik had verdiend met spelen en wilde jou alvast wat terugbetalen. Ik dacht aan jou toen ik die portemonnee pakte. Tien euro wilde ik ervan nemen voor benzine en het andere was voor de aflossing. En toen was die portemonnee helemaal leeg. Ik dacht ‘WAT !? Heeft ze alles terug gepakt?’ Dat spijt me.”
“Wat je dacht kan ik je niet kwalijk nemen. Maar je was zo overtuigd dat ik van je had gestolen en je was zo boos. Je wilde niet verder nadenken. Dat heeft me echt pijn gedaan.”
“Het spijt me dat ik je vals beschuldigd heb. Kun je me vergeven?”

Ik weet dat gestreste mensen niet meer goed kunnen denken. Dat mensen die bestolen worden vaak de verkeerde verdenken. Dat mensen die langdurig in de schulden zitten verkeerde beslissingen gaan nemen. Daar zijn zelfs wetenschappelijke publicaties over en ik heb het zelf al vaker gezien. Kwaad blijven kon ik toch niet. Voor mijn gevoel had ik zijn reactie al vergeven. Dus ik zei ja. “Maar ik ben geen heilige. Mijn vertrouwen is wel aangetast.”

Hij had nu werk dat beter bij zijn opleiding paste en dus beter werd betaald. Hij had gevraagd om een voorschot, uitgelegd dat het vorige bedrijf hem geen loon uitbetaalde, waardoor hij financieel klem zat, maar geholpen was door zijn vriendin. Dat hij mij wilde terugbetalen. Daarom kreeg hij zijn loon per week uitbetaald. Zo kon hij de dagelijkse kosten weer zelf betalen en aan mij beetje bij beetje aflossen wat ik hem had geleend.

Onze geld transacties had ik al in een spreadsheet in mijn computer staan. Een overzicht heb ik hem per e-mail gestuurd. Als zijn loon werd uitbetaald kon hij daaruit een bedrag kiezen om op mijn bankrekening over te schrijven. Zo bleef het overzichtelijk. Gelukkig hield hij zich nog aan die afspraak. Elke week ontving ik weer een aflossing.

Onzekerheid was er nog over de vervangen slotcilinder. Die was niet nieuw. Het was de oude cilinder die bewaard was na een vorige verwisseling, in een soortgelijke situatie. Om zekerheid te krijgen of er niet weer een sleutel bij de verkeerde persoon was, werd de portemonnee opnieuw van een paar tientjes voorzien en op de zelfde plek in huis neergelegd. Lokaas.

De volgende dag belde hij me tijdens zijn werk .
“Het geld lag er nog. Het was niet weggenomen. Het slot is goed.”
Op de achtergrond hoorde ik het mechanisme van zijn heftruck aan het werk.
“Heb je al gekeken?”
“Waar moet ik naar kijken?”
“Je rekening. Is het geld al bijgeschreven?”
Ik onderbrak het schrijven in mijn blog om bij de bank in te loggen. Inderdaad had hij geld overgemaakt.
“Je moet elke week kijken. Dan zie je dat ik alles terugbetaal.”
Ik zag niet één bedrag uit mijn overzicht, maar meer bedragen tegelijk.
“Ja, ik zie het. Kun je nu ineens zo veel geld missen?”
“Ik ben zuinig, toch.”

Ik hoorde de piepjes van zijn mobieltje. Hij zocht iets op. “Even kijken.” Er volgde een luide strijdkreet. “Aliwawa!” Of was er nu iemand gewond geraakt? Iets omver gereden? Een lading van de heftruck gevallen? Bij dat werk gebeuren vaak kleine ongelukken.

“Wat zeg je?”
Hij zette er de heftruck voor stil en zei nu duidelijk:
“Alles is betaald ! “
Nee, niet alles, dacht ik. Je hebt nog meer termijnen te voldoen voordat je alles hebt afgelost.
“We hebben gewonnen!” riep hij.
Waar had hij het over? Speelde hij in een loterij?
“Ik kijk net op mijn rekening. Even kijken wat ik nog heb voor deze week. Maar ik zie een groot bedrag. Het bedrijf heeft mijn loon betaald. Ze zijn geschrokken van jouw brief en ze hebben betaald. Nu kan ik alles afbetalen.”
“Dat is mooi.” vond ik. “Het was onze brief. We hebben het samen gedaan.”

Alle achterstallig loon was een leuk bedrag. Maar ik wilde dat hij eerst alle vaste lasten zou betalen, zodat hij geen nieuwe schulden opbouwde. Want betalingsachterstanden zijn duur. Ik rekende geen rente en extra kosten op wat ik hem geleend had. Met wat hij mij nu had terugbetaald kon ik voorlopig ook mijn kosten betalen. De rest kon in gedeelten per week afbetaald. Zoals ik het van te voren had berekend hoefde het mij niets te kosten.
“Betaal je lasten voortaan op tijd en let op je uitgaven.”
Dat beloofde hij.

Even later belde hij opnieuw.
“Hé. maar ik ga jou niet vergeten, baby.” en hing weer op.

(tekst © Vlierbloesem)
(muziek © Wayn Shorter)

Advertentie