De termijn die de rechtbank had gesteld voor indiening van nieuwe stukken was voorbij. Beide partijen konden niets meer indienen. Mijn advocaat liet weten dat in de agenda van de rechtbank geen nieuwe zitting was opgenomen. De andere partij had de termijn laten verlopen.
Had ik die zaak nu gewonnen?
Bij de aanklacht had de verhuurder foto’s gebruikt die tijdens de ontruiming van buurmans woning waren genomen. De rotzooi die verhuurder zelf had gemaakt. Voor de zitting waren door verhuurder niet op tijd nieuwe foto’s ingediend bij de rechtbank. Tijdens die zitting mocht de verhuurder nog een mobieltje tevoorschijn halen met opnamen. Foto’s die te laat kwamen, na sluiting van de termijn, niet bij de stukken waren gevoegd, waarvan de opname datum niet werd onderzocht en die ik zelf niet te zien kreeg.
Opname apparatuur was in de rechtszaal verboden, volgens het bordje bij de ingang van de zaal. Toch had de verhuurder dat wel bij zich en werd toegestaan om te laten zien wat niet binnen de termijn voor indiening van stukken was toegevoegd en dus niet toegelaten had mogen worden. Het konden willekeurig welke foto’s zijn. De opname datum werd niet vermeld. Zelf kreeg ik die nieuwe foto’s niet te zien. Tsja, rechtspraak in Nederland. Voor de wet is iedereen gelijk. De één een beetje meer dan de ander.
Op advies van mijn advocaat had ik direct na die zitting zelf foto’s genomen van mijn tuin. Zo had ik toch een beeld van de situatie waarop de rechtbank zich baseerde bij haar besluit dat ik opnieuw maandenlang begluurd mocht worden door personeel van de woningverhuurder.
Eerst verdween het chipje uit de smartphone waarmee ik de foto’s had genomen. Daarna werd mijn portefeuille met mobieltje gestolen. Die foto’s waren weg. Nieuwe foto’s maakte ik nog wel, op het kleine tweedehands cameraatje dat ik daarvoor had gekocht. Of ik dat mee zou mogen nemen in de rechtszaal was onzeker. Voor mij golden duidelijk andere regels dan voor de verhuurder. Dat was gebleken.
Het doorlezen van de stukken maakte niet hoopvol. Onbewezen beweringen van de verhuurder had de rechtbank voor waar aangenomen. Aan mijn inbreng was geen aandacht gegeven. Het ging haar niet om wie gelijk had in dit conflict. Mijn belang als bewoner vond de rechter minder zwaar wegen dan het vermeende belang van de verhuurder, die elke bewoner wilde onderwerpen aan hun schoonheidsidee: Iedere huurder achter de zelfde muur van houten latten met een kijkgat voor controle door de gluurder van de verhuurder. Daarachter lege tuinen met bestrating en kunstgras. Want alle begroeiing was volgens de buurtgluurder onkruid.
Zo moest ‘sociale’ verhuur er uit zien volgens het verhuurbedrijf, die de buurt een ‘achterstandswijk’ noemde en door huurverhogingen van die zelfde bebouwing een ‘middenhuur’ wijk wilde maken. Wetgeving maakte dat de huren fors verhoogd mochten worden voor elke nieuwe bewoner, dus moesten de bestaande huurders hun huis uit gewerkt worden.
Mijn advocaat had geen bericht ontvangen van de rechtbank en deed navraag. Er was geen nieuwe zittingsdatum bekend. Een brief aan het advocatenkantoor van de verhuurder bleef onbeantwoord. Een onzekere situatie, die tot in de eeuwigheid kon voortduren?
“De termijn om nog stukken te mogen indienen is verstreken. Ze hebben ook de termijn voor een nieuwe zitting laten verlopen.”, meldde mijn advocaat. “De verhuurder heeft niets. Er komt geen zitting. Je kunt gerust zijn.”
Even was ik blij.
Gerust bleef ik toch niet.
Zelf kreeg ik van de verhuurder wel een brief, maar niet over die rechtszaak. Het was een aanmaning, alsof ik huurachterstand had. Er werd gewezen op mijn verplichting om vóór de eerste van de maand het gehele huurbedrag te voldoen. Een tekst uit het nieuwe, éénzijdig gewijzigde, huurcontract was bijgevoegd.
Vreemd, want er was al betaald.
In een normale situatie zou ik niet veel aandacht aan die brief hebben gegeven, omdat ik al had betaald.
Altijd was mijn huur lang tevoren al voldaan. Ik zorgde ervoor, dat de lopende maand, de komende maand en de maand daarop altijd waren overgeboekt naar de verhuurder. Zo kon nooit een huurachterstand uitzetting rechtvaardigen. Zelfs als mij iets zou overkomen waardoor ik tijdelijk mijn zaken niet zou kunnen regelen, dan zouden ze me niet zo snel mijn huis uit kunnen zetten wegens wanbetaling. Ik had al rekening gehouden met de onbetrouwbaarheid van het verhuurbedrijf en mijn voorzorg genomen.
Ik bekeek mijn bankrekening.
Het saldo was hoger dan verwacht, mogelijk was er al veel afgelost van die onderhandse lening?
Een aantal aflossingen zag ik. Maar ook stortingen van de verhuurder. Weer wat nieuws: Mijn huurbetalingen waren terug gestort en daarna was een aanmaning voor achterstallige huur verzonden. Ze waren dus een volgend dossiertje aan het samenstellen. Briefjes over achterstallige huur, om mij als wanbetaler te kunnen aanmerken. Wanneer me iets zou gebeuren, waardoor ik die overboekingen niet zelf zou kunnen regelen, dan kon ik verwachten dat ze mij bij eerste gelegenheid het huis uit gingen zetten.
Ik heb direct weer een maand huur overgemaakt, met vermelding van de maand waarvoor dat was bedoeld. Zo zou ik dat voortaan moeten doen, om ze die kans te ontnemen. Meer werk voor mij en meer kans op vergeten en vergissen. Elke maand zou de omschrijving weer aangepast moeten worden. Dat zou ik niet kunnen doen als mij iets zou overkomen.
Mijn betalingen heb ik gereorganiseerd. De normale huurbetalingen gingen voortaan niet automatisch naar de verhuurder, maar automatisch naar een spaarrekening bij een andere bank. Daar kon ik die buffer van 3 maanden huur laten staan, zodat ik toch altijd de huur kon blijven overmaken. Volledig geautomatiseerd, maar wel onder eigen regie. Want dat verhuurbedrijf kon niet vertrouwd worden met een machtiging voor inning van de huur. Dat was al eerder gebleken.
Vanaf de spaarrekening ging nu voortaan elke maand automatisch geld naar de betaalrekening. Van de betaalrekening elke maand automatisch naar de verhuurder, met de vermelding: Vooruitbetaling.
Betaling aan het verhuurbedrijf had ik ingesteld op de laatste dag van de maand, want als ik te vroeg betaalde zouden ze het geld terugstorten. Als ik te laat betaalde zouden ze rente en boetes in rekening brengen en een dossier met aanmaningen opbouwen. Zo asociaal was deze ‘sociale verhuurder’ nou eenmaal. Zo ging dat in het Nederland van 2023.
Had ik dat goed geregeld? De buffer die ik eerder als vooruitbetaling bij de verhuurder had opgebouwd, stond nu op een eigen rekening op mijn naam. Dat zou geen probleem zijn, als de regeling voor kwijtschelding van lokale heffingen hiermee niet strijdig zou zijn.
Verantwoord met financiën omgaan was lastig in het Nederland van 2023. Alle inkomensafhankelijke regelingen waren tegenstrijdig en wijzigingen konden diep ingrijpen op bestaanszekerheid. Bedrijven zoals de ‘sociale’ verhuurders waren in voorgaande jaren omgevormd tot commerciële bedrijven met speciale voorrechten, die makkelijk misbruik konden maken van de rechtsongelijkheid in Nederland.
Met een laag inkomen, aangevuld door toeslagen, was zonder luxe, restaurantbezoek, uitgaan en vakanties wel te leven. Maar dan moest er niets fout gaan. Het was niet toereikend om extra kosten op te vangen, zoals ziektekosten, prijsstijgingen, belastingverhogingen, juridische kosten, of de ongein van een verhuurder die alle bewoners met een laag inkomen kwijt wilde.
Mijn inkomen was al jaren laag genoeg om voor kwijtschelding van lokale heffingen in aanmerking te komen. In 2022 kon 60% van de Nederlandse huishoudens niet meer rond komen van wat ze maandelijks te besteden hadden. In 2023 werd die situatie voor de laagste inkomens niet beter. Niet alleen waren alle prijzen en belastingen op voedsel en energie verhoogd. Na de compensatie voor hyper inflatie werd ieder die alleen AOW had, zonder extra inkomen, door het waterschap waar ik woonde als vermogend genoeg gezien om in dat jaar geen kwijtschelding nodig te hebben. In 2023 werd ik uitgesloten van kwijtschelding voor de waterschapsheffing. Een reserve van 3 maanden huur op een spaarrekening zou mij ook nog uitsluiten van kwijtschelding voor de gemeentelijke heffingen.
Het Nibud waarschuwde al sinds de verslechtering van sociale voorzieningen voor het probleem, dat mensen met een laag inkomen geen verantwoorde financiële buffer konden opbouwen. Want door wegvallen van wettelijke bescherming was de noodzakelijke reserve hoger dan wat de lokale overheden wilden toestaan voor de kwijtscheldingsregeling. Elke cent te veel spaargeld kon worden opgeëist voor de lokale heffingen. De buffer was dan weg. Zo was dat al eerder dan in 2023. Maar ook dat jaar ging de afbraak van bestaanszekerheid weer verder.
(tekst © Vlierbloesem)
(muziek © Too Many Zooz )
(muziek © Sia )
Vlierbloesem 
Wat een smerige truken
LikeGeliked door 1 persoon
En dat heet dan een ‘sociale’ verhuurder.
LikeLike
Heb je al eens een klacht ingediend bij Aedes? Dit is het overkoepelende orgaan als het om woningstichtingen gaat. Die kunnen de woningstichting onder de loep nemen en een dossier opbouwen tegen hèn.
LikeGeliked door 1 persoon
Aedes is er niet voor bewoners. Dat is de belangenorganisatie voor de aangesloten verhuurbedrijven. Ze adviseren de verhuurders zelfs om bewoners van koopwoningen onder druk te zetten hun woning en tuin aan te passen aan de voorkeuren van de uitbater van de huurwoningen.
LikeLike
Sorry, ik bedoelde de Woonbond. Mijn fout.
LikeGeliked door 1 persoon
Je schrijft over 2023 of het al voorbij is, dat is heel erg verwarrend. Bedoel je niet 2022 steeds?
LikeGeliked door 1 persoon
Nee, als ik 2023 schrijf bedoel ik 2023. Maar ik schrijf voor de toekomst. 2023 is straks weer voorbij en ooit kijken we in verbazing terug, hoe het kon gebeuren, dat we al onze rechten lieten afpakken.
LikeLike