“Nee, ik ben in gesprek.” had de speler geroepen tegen zijn zoon.
Dat was de oudste van de twee die hun vader het gebruik van zijn eigen bankrekening niet toevertrouwden en daarom de toegangscodes wijzigden.
Wie het initiatief had genomen was niet duidelijk. Misschien hadden de beide zoons samen de codes van hun vader gewijzigd. Misschien was het één van die zoons die zich toegang had verschaft. Maar de ander was het er mee eens geweest. Hij had verdedigd dat zij hun vader zouden controleren en belemmeren.
Ook de oudste wilde zijn vader de toegang tot zijn eigen geld onmogelijk maken. Niet alleen de inlogcodes voor internetbankieren, maar ook zijn DigiD toegang hadden ze gewijzigd, zodat hij daar zelf niet meer kon inloggen. Misschien was er meer veranderd in zijn computer en zijn verbindingen met de buitenwereld. Omdat er steeds gegevens en codes verdwenen had hij de computer willen vervangen. Alleen door geldgebrek was er nog geen nieuwe.
De jongste zoon bleek contant geld van hem te stelen. Of ze geld van zijn rekening hadden gebruikt was niet meer te achterhalen. Behalve toegang tot zijn bank waren ook zijn toegangscodes voor bevolkingsregister, belastingdienst, zorgverzekering, en kredietregistratie gewijzigd. Inloggen met DigiD is voor contact met heel veel overheidsdiensten noodzakelijk. De zoons hadden zich ook daar toegang verschaft en hem zelf buitengesloten.
Die code wijziging voor de bank ontdekte hij bij toeval. Of, zoals hij dat zelf ziet, door ingrijpen van zijn god. Net op tijd ontdekte hij wat de jongste zoon met de toegangscodes in zijn computer deed en even later bleek zijn contant geld ook niet veilig. Voor herstel van zijn bank toegang was hij naar een bankfiliaal gegaan, waar dat snel weer in orde was gemaakt. Zijn DigiD was ook door code wijzigingen ontoegankelijk geweest. Hij had zelf alweer toegang gekregen door opnieuw wijziging van de codes aan te vragen. Zijn nieuwe paswoord maakte het anderen onmogelijk daar nog aan te knoeien. Tenzij er opnieuw iemand aan zijn gegevens ging zitten rommelen.
De jongste zoon was nu het huis uit, de slotcilinder van zijn huisdeur was vervangen. De oudste zoon die recent wat vaker bij zijn vader was blijven slapen, moest na de laatste ruzie ook vertrekken naar het huis waar zijn vriendin en kinderen woonden. Er was nu rust in huis. Het was er weer veilig. Geen reserve sleutel in verkeerde handen.
Smooth criminal – Too many zooz
Maar nu was ineens de hele familie van die zoon in zijn huis getrokken. De oudste zoon, met vriendin en kinderen. Ze bewoonden met zijn allen de kinderkamer in de woning van de saxofonist. Had de familie echt beestjes in huis? Of was dat een verzinsel om weer toegang te hebben tot zijn woning, zijn computer, de nieuwe huissleutels?
Gebruikten zij nu de nieuwe sleutel van zijn woning? Al was het maar voor een paar dagen? Hadden ze toegang tot de computer? Al was het maar voor een uurtje?
Volgens de speler niet, maar daar kon hij geen zicht op hebben, vanuit zijn slaapkamer, waar hij zich had teruggetrokken om een beetje privacy te hebben. Hij dacht dat het probleem was opgelost. Degene die met een reserve sleutel ’s nachts zijn woning was binnen geslopen om hem te bestelen was niet zijn oudste zoon geweest. Daarvan was hij overtuigd. Maar hoe zeker kon hij zijn over de rol van die zoon? Misschien was die gewoon slimmer. Die dreigde niet, zoals de jongste zoon wel had gedaan, maar kon toch een bedreiging vormen.
Het waren toch zijn beide zoons die vonden dat ze controle over de bankrekening van hun vader moesten hebben? En waarom hadden ze eigenlijk zijn toegang tot DigiD belemmerd? Wat wilden ze daarmee?
Na een paar dagen ging de hele familie terug naar hun eigen woning. Hij gaf aan de oudste zoon post mee die was bestemd voor de jongste zoon. Die zou de jongen ook vragen om zich uit te schrijven bij de gemeente. Melden dat hij niet meer op het adres van zijn vader woonde. Er kwamen aanslagen en aanmaningen voor de jongen. Dacht hij nou echt dat de jongen die zou gaan betalen? Dat die zichzelf bij de gemeente zou uitschrijven?
“Als je zoon bij de gemeente administratie is uitgeschreven, dan kun je al die rekeningen en aanmaningen retour afzender sturen met vermelding dat hij hier niet meer woont.”
“Deze post geef ik nog door via zijn broer. Op de enveloppe schrijf ik dat ik mijn geld terug wil.”
Hij bedoelde het geld dat kort geleden van hem gestolen was.
Dacht hij nou echt dat die jongen dat zou doen?
“Jij bent de hoofdbewoner op dit adres.” zei ik hem, “Het is jouw verantwoording om te zorgen voor correcte gegevens over bewoners op jouw adres. Als de jongen zijn zaken niet regelt en jij ook niet, dan krijg je daar problemen mee.”
“Als hij het niet doet, dan gooi ik zijn post weg.”
“Nee, niet weggooien. Hoe moeten die bedrijven dan weten dat hij hier niet woont?”
“Dat moeten ze zelf maar uitzoeken.”
“Dat doen ze niet. De deurwaarders gaan bij jou komen.”
“Die ga ik niet betalen.”
Ik zocht uit hoe dit wettelijk geregeld is.
Volwassen kinderen zijn verantwoordelijk voor hun eigen schulden. Maar als een deurwaarder beslag legt, moeten bewoners zelf kunnen aantonen wat van wie is. De hoofdbewoner moet zorgen dat alleen de mensen op zijn adres staan ingeschreven die er werkelijk wonen. Deurwaarders hanteren de GBR gegevens. Ze vragen op waar een schuldenaar is ingeschreven en houden de hoofdbewoner verantwoordelijk voor de juistheid van gegevens.
Om beslaglegging op eigen geld en goederen te voorkomen, moet de hoofdbewoner met aankoopbewijzen aantonen wat van wie is. Hij bewaarde nooit schriftelijke bewijzen. Geen bonnetjes, geen bankafschriften. De jongen stond nog steeds op zijn adres ingeschreven. De schulden die zijn zoon liet ontstaan konden hem veel gaan kosten.
Een paar keer heb ik hem eraan herinnerd dat hij dit moest oplossen.
“Ik ga je niet helpen als je op deze manier nieuwe schulden maakt.”
“Ik maak geen schulden.”
“Je zoon maakt schulden op jouw adres en jij laat het gebeuren. Doe er iets aan.”
Maar dit bleek niet zo simpel oplosbaar als ik dacht.
Smooth Criminal – Michael Jackson
Een week later had hij weer een stapeltje post liggen, bestemd voor zijn jongste zoon. Het bleek niet mogelijk iemand zomaar bij de gemeente uit te schrijven. Hij kon melden dat de jongen er niet meer woonde, maar dan moest de gemeente onderzoeken waar hij dan wel verbleef. Hij wist geen nieuw adres van zijn zoon. Die had waarschijnlijk niet zomaar een eigen woning. Uitschrijven kon nog lang gaan duren.
Een werkende DigiD zou de speler nodig hebben voor zijn belasting aangifte en voor controle op alle registraties op zijn adres, al zijn gegevens bij alle instanties die van DigiD gebruik maakten. Ook daar waren de inlogcodes gewijzigd, maar dat kon snel hersteld. Waarom zijn kinderen dat hadden gewijzigd was nog een raadsel. Maar hij moest zijn gegevens daar controleren. Zijn eigen gegevens bij bureau Kredietregistratie had hij zelf nog nooit bekeken. Zonder DigiD toegang wilde hem dat lange tijd niet lukken, maar nu kon hij het weer zelf controleren. Alle andere instellingen en overheidsdiensten zou hij allemaal moeten onderzoeken op foute wijzigingen in zijn gegevens. Anders ging hem dat weer veel problemen opleveren.
Het stapeltje rekeningen en aanmaningen groeide. Inmiddels lag er al een brief van een deurwaarder. Bestemd voor zijn jongste zoon, die nog steeds op het adres stond ingeschreven waar de speler zelf als hoofdbewoner verantwoordelijk was voor juistheid van de gegevens in het bevolkingsregister.
(tekst © Vlierbloesem)
(muziek © Too Many Zooz)
(muziek © Michael Jackson)
Lees ook:
https://www.huiselijkgeweld.nl/vormen/financieel-misbruik
16240-Rapport-Aard en omvang ouderenmishandeling-Regioplan
16240-Onderzoeksverantwoording-Aard en omvang ouderenmishandeling-Regioplan
16240-Samenvatting-Aard en omvang ouderenmishandeling-Regioplan
Deze publicaties gaan specifiek over financieel misbruik en andere vormen van mishandeling van ouderen vanaf 65 jaar. Oorspronkelijk ging het staatspensioen AOW van start in het jaar dat een Nederlands ingezetene 65 jaar werd. Dan ging ook het pensioen van start dat mensen hadden opgebouwd bij bedrijven. Die leeftijdsgrens wordt nog steeds voor veel andere regelingen en gegevensverzamelingen gehanteerd, hoewel Nederlanders sinds een aantal jaren veel langer moeten doorwerken voordat ze van een ouderdomspensioen kunnen leven.
De situatie die ik beschreef betreft iemand die veel jonger was en nog vele jaren zou moeten werken. Toch vertoonden de waargenomen gebeurtenissen veel overeenkomst. In het onderzoeksverslag is te lezen dat oudere slachtoffers vaak al eerder slachtoffer waren.
Al lange tijd misbruikten de kinderen zijn schuldgevoel over het veroorzaken van een verkeersongeluk dat hun moeder het leven kostte. Door geestelijke mishandeling was hij de wil om te leven aan het verliezen en werd zijn zelfvertrouwen zodanig aangetast, dat hij problemen met zijn internet toegang en het kwijtraken van paswoorden toeschreef aan eigen onkunde.
Een professioneel betrokkene zou een meldingsplicht hebben. Dat was ik zelf niet, maar ik zag nu hoe moeilijk dat ook kan zijn voor iemand die hiermee professioneel te maken krijgt.
De digitale overheid maakt kwetsbare mensen nog kwetsbaarder voor financieel misbruik en aantasting van rechten.
Vlierbloesem 
Wat moeten jij, en hij, zich machteloos voelen! Ik word er naar van, als ik het lees….. Kinderen / mensen die ZO misbruik maken van anderen, BAH! Mijn ervaring (van lang geleden) is dat het heel lastig, dan wel onmogelijk, is om iemand anders uit te schrijven uit je woning, ook al heb je nooit samengewoond. En ook al heeft de politie zelf de vorige bewoner uit het huis gezet – dan nóg kreeg ik boetes, deurwaarders, gemeentelijke aanslagen ook voor de vorige bewoner.
LikeLike
Slechte wetgeving: Ze leggen de verantwoordelijkheid bij de hoofdbewoner, maar geven die niet de mogelijkheid om de gegevens correct te houden.
Hanneke, hoe heb jij dat ooit opgelost?
LikeLike
Het is al heel lang geleden, maar als ik me goed herinner: heel veel bellen en schrijven, totdat ik alle instanties had overtuigd dat ik er écht alleen woonde. En dat kostte natuurlijk ook (veel) geld wat ik toen niet had… Maar het moeten voorschieten van gemeentelijke belastingen, die te hoog werden ingeschat, kostte óók het nodige…. Dat was een hele vervelende situatie, toen!
LikeLike
Het is inderdaad erg lastig om iemand van je huisadres afgeschreven te krijgen. Ik lees mee op een FB groep over Juridische zaken (misschien heb ik dat al eens geschreven) en daar komt die vraag ook wel eens langs. Gemeente moet inderdaad onderzoek instellen en dat kan weken duren. Weet niet of enige verantwoordelijkheid al eindigt als je hebt aangegeven dat je wil dat de zoon wordt uitgeschreven. Misschien wel van belang om dat op papier te hebben als deurwaarder langs komt in persoon
LikeGeliked door 1 persoon
Hij heeft iemand van de gemeente gesproken. Het is gemeld, maar het onderzoek kan 3 maanden duren volgens die gemeente ambtenaar. Een deurwaarder gaat geen 3 maanden wachten. Maar die vraagt gegevens op bij de gemeente. Ik denk dat daar nu wel een notitie moet zijn over de vertrokken zoon.
LikeLike
Aan een deurwaarder kan je wel doorgeven dat de gemeente onderzoek doet, en ermee bezig is.
Je kan zelfs een brief van de gemeente laten zien dat ze ermee bezig zijn.
LikeGeliked door 1 persoon
Dan hoop ik dat hij die brief heeft.
LikeLike
Iets op schrift zou ook handig zijn vanwege de aanslagen van het waterschap en de gemeentebelasting. Die is nu nog steeds gebaseerd op 3 bewoners op zijn adres. Hij kan vragen om aanpassing van die aanslagen.
LikeLike
Snel achter die brief aan. Dat scheelt een kapitaal.
LikeLike
Er is gelukkig nog tijd voor bezwaarschriften.
Ik las dat de beperkende termijnen voor bezwaar en beroep tegen die heffingen alleen nog mogen als al is betaald.
LikeLike