Vakantie

Hoewel hij geen predikant was, ging de man van gitaarvrouw preken over betaling van tienden. Er werd te weinig geld in het kerkzakje gedaan.

Tienden konden volgens hem betaald door op zijn privé rekening te storten of hem een gevulde envelop te geven. Dat was in strijd met de regels van de kerk. Tienden moesten betaald aan de moederkerk, die aan de afzonderlijke gemeenten geld beschikbaar stelde voor zaalhuur, drukwerk, reiskosten en eten. Kokkie en haar familie droegen daar nog wat extra aan bij.

Zij had lange tijd voor de rijsttafel gezorgd waarvan de kerkbezoekers konden eten en mee naar huis nemen. Vanwege het gesjouw met zware pannen vol eten werd Kokkie elke week door Sjamaan van huis opgehaald met de auto. Als Sjamaan zelf niet kwam, kon ze opgehaald door kerkgangers die op weg naar de kerk langs haar woning reden. Maar daar kwam een einde aan.

Gitaarvrouw en haar man vonden dat er te veel aan het eten werd uitgegeven. Voortaan was er geen 2 dagen maar 1 dag per week eten voor bezoekers en Kokkie moest voortaan zelf maar een taxi bestellen. Gitaarvrouw wilde het koken overnemen. Zij zou voortaan 1x per week voor een maaltijd zorgen. Geen uitgebreide rijsttafel, maar een bescheiden maaltijd zonder vlees, vis of kip. Het budget voor eten moest voor iets anders gereserveerd worden. Voor welk doel, werd niet duidelijk, maar daar moest meer geld voor komen.

Op een kerkdag belde Kokkie me. Ze had een dokter nodig en haar eigen huisarts was die dag vrij. Een automatisch antwoord verwees naar een noodarts. Ze wist niet hoe ze verder moest en had erge pijn in haar arm en schouder. Ik belde met het nummer van de noodarts om te horen hoe ik via doorkiesnummers iemand te spreken kon krijgen. Het was een betaalnummer waarvoor Kokkie te weinig beltegoed op haar chip had staan. Ik belde via mijn vaste telefoonlijn naar de noodhulp en door mijn mobiele telefoon tegen de vaste telefoon te houden, kon Kokkie met de wifi van de buren via whatsapp spreken met de noodarts.

Het Nederlands van Kokkie was gebrekkig. Door een paar woorden uit te leggen kon ik bij het gesprek helpen. De noodarts riep haar eigen huisarts op, die schreef medicatie voor, ik haalde het op en bracht het naar Kokkie. Kerkbezoek misten we die dag allebei. Hulp vond ik belangrijker dan een kerkdienst.

Bij een volgend kerkbezoek riep één van de dames luid:
“Kerk verzuimen zonder voorafgaande melding vind ik niet kunnen hoor.”
Ik hoorde het en reageerde.
“Vorige week was Kokkie ziek. Ik moest helpen. Dat was even nodig. Iemand helpen krijgt bij mij voorrang boven kerkbezoek. Ook Jezus gaf het genezen van zieken voorrang boven de sabbatrust.”
Ik vertelde over het gesprek met de noodarts en de medicijnen die ik bracht.
“Daarna ben ik naar hier gegaan, maar niemand was hier meer aanwezig.”

Sjamaan kwam het zaaltje binnen en vertelde dat Kokkie niet zou komen.
“Op voorschrift van dokter Vlierbloesem houdt Kokkie rust.” merkte hij lachend op.
De dames waren even stil. Dat Kokkie door al het gesjouw met eten haar arm had overbelast, wilden ze niet horen. Een paar nieuwe kerkbezoekers hadden meer begrip. Zij hadden een gelijk probleem ondervonden door overbelasting tijdens hun werk.

Genezing kostte tijd. Kokkie dacht aan vakantie en ze wilde dat ik mee ging.

https://youtu.be/ltSpd7Rh_sM?si=sOW57LfRO49H4wm3

Zij kon een huis van familie in haar geboorteland gebruiken. De vlucht daarheen zou goedkoop zijn. Ze gaf me een internet adres waar de vlucht nu met korting geboekt kon worden, maar dat moest wel snel gebeuren. Omdat zij zelf geen creditcard had, moest ik dat maar doen. Dat was ik niet van plan, maar ik bekeek de website. Die aanbiedingsprijs bleek voor een enkele reis. Bij terugkeer zou opnieuw betaald moeten worden en wat dan de prijs zou zijn, was onzeker, evenals de beschikbaarheid van de retourvlucht. Ze was teleurgesteld en wilde niet geloven wat ik had gezien. De reclame was zo geschreven dat je makkelijk kon denken dat het een aanbieding was voor een retourticket. Kokkie dacht dat ik verkeerd had gelezen, maar ik trapte er niet in en raadde haar af de reis te boeken.

Kokkie wilde vaker contact met mij, ook buiten de kerk om. Ze belde me veel. Vroeg me haar te helpen met het lezen van Nederlandse brieven. Van het voedsel dat ik gratis kreeg nam ik ook mee voor haar.
“Zo kunnen we sparen voor de vakantie” zei ze.

Soms kwam ze met bedenkelijke opmerkingen, die ze bracht als grap.
“Ik ben jaloers. Ik wil het haar van je hoofd rukken en op mijn hoofd zetten.”
“Jaloezie is een zonde, Kokkie.”
“Maar ik zeg het eerlijk.”
“Eerlijk is goed, jaloezie niet. Het is ook niet nodig. Als je een pruik wil, dan kun je die bestellen bij een Chinese webshop.”
“Maar ik wil echt haar.”
“Ze verkopen echt haar. Dat scheren ze af van gevangenen.”
Toch hoorde ik later nog eens zeggen:
“Als je dood bent dan wil ik jouw haar voor op mijn hoofd. Als je dood bent dan geeft het niet, dan merk je er niks meer van.”
Dat vertelde ze als grap, maar wie bedenkt nou zo’n grap?

Ze vond ook dat ik niet moest omgaan met de saxofonist.
“Nu is hij lief, straks trouwt hij met een ander.”
Dat ik niet wilde trouwen leek ze niet te begrijpen. Ze bleek zich samen met anderen te hebben ingezet voor gearrangeerde huwelijken. Behalve met de lugubere grappen kwam ze ook met:
“In mijn land kan ik je makkelijk verkopen. Zolang je geen honderd bent, heb ik zo een man voor je. De mannen daar willen graag een Nederlandse vrouw.”
Dat soort plannen had ze voor mij en voor de saxofonist en ze bleek zich daar werkelijk voor te hebben ingezet. Haar grappen wilde ze dus ook wel eens helpen waarheid te worden. Ze speelde met gedachten die niet de mijne waren.

Een hele dag met Kokkie optrekken was vermoeiend gebleken, dus aan vakantie met haar wilde ik ook om die reden niet beginnen. Wat mijn kat in die tijd zou moeten had Kokkie ook al bedacht. Haar man bleef thuis en zij had een schuurtje waar de kat kon worden opgesloten. Dan zou haar man daar eten neerzetten.

Maar zo gingen de kat en ik niet met elkaar om. Mijn huis was ook zijn huis. Daar was hij vrij om in en uit te lopen via zijn eigen deurtje. Thuis gaf ik hem zijn eten, dat hadden we samen zo geregeld. Mijn kat en ik. Kokkie moest maar met een ander op reis.

(tekst © Vlierbloesem)
(muziek © Madonna)

Voorgaande afleveringen teruglezen: Archief 2024