Twijfel

Hij bleef tot op het laatste moment twijfelen. Was zelfs bang dat de duivel hem te pakken zou krijgen voordat hij werd gedoopt. Ik vroeg hem “Hoe en waarom?”

“Nou, de duivel wil niet dat je voor god kiest. Als je ongelovig bent laat hij je met rust. Maar ga je voor god dan komt hij op je af.”

Ik geloof dat het universum bestaat, wij zijn er een heel klein onderdeeltje van. Als god het universum is, dan geloof ik in god. Een kwestie van definitie. Maar bij de duivel kan ik me niks voorstellen. De speler voelt zich er voortdurend door bedreigd. Alles wat tegenzit is naar zijn idee veroorzaakt door die duivel. Dat is een persoonlijkheid, die zich in van alles kan manifesteren en mensen kan aansturen om slechte dingen te doen. Alles wat goed ging kwam van god, alles wat fout ging kwam van de duivel. Hij gelooft in andere dingen dan ik.

Het is al weer even geleden dat ik hem geld leende, omdat hij in financiële problemen raakte. Hij had een lening lopen bij een woekeraar. Een bedrijf betaalde maandenlang geen loon, overtrad arbeidswetgeving en wilde hem ook nog duizenden euro’s boete in rekening brengen. Hij kreeg nog een heleboel andere problemen op zich af en had hulp nodig. Ik heb de geldende wetgeving uitgezocht en geholpen met de correspondentie waarmee hij aanspraak deed op zijn rechten. Ondertussen had hij geen inkomen en ik leende hem wat nodig was om escalatie van problemen te voorkomen.

Hij loste de lening af en na elke betaling stuurde ik hem per e-mail een ontvangstbevestiging met overzicht van geleende, afgeloste en openstaande bedragen. Zijn e-mail bekeek hij bijna niet. Alle communicatie ging via zijn telefoon, whatsapp en dat soort services. De overzichten zag hij kennelijk niet eens, tot hij pas na lange tijd een overzicht opmerkte. Hij reageerde op een oude e-mail met:
“Wat is dat? We hebben hierover toch afspraken?” Zijn reactie had ik nog niet gelezen, want ik was al gaan slapen. Het was laat. Hij belde me.

“Wat is dat? Waarom stuur je mij een overzicht.”
“Dat was om je te herinneren, zodat je weet je hoe ver je bent met aflossen.”
“Je kent mijn situatie. Ik betaal je alles. Waarom stuur je mij die mail? Ik wil je niet meer spreken. Nu zie ik hoe je bent.”
En hij hing op.

Voor de eerstvolgende bijbelles werd ik weer afgehaald door de sjamaan, de vrouw voor het eten en haar man. De vrouw vond mijn tuin niet netjes. “Al die grote bladeren, die moet je uittrekken.” Ik legde uit dat het rabarberblad was, dat moest blijven groeien om volgend jaar weer rabarberstengels te kunnen oogsten. De rest van de ‘rommel’ bestond uit bessenstruiken, aardbeien en kruiden. Ik maakte duidelijk dat ik niet van plan was dat weg te halen. Ik plukte wat blaadjes van de kruiden en nam dat mee in de auto. Onderweg liet ik het haar ruiken en vertelde naam en werking van die kruiden.

Aangekomen bij het huis van de saxofoonspeler, bleek hij niet thuis te zijn. We bleven even wachten. De sjamaan besloot hem te bellen. Ik zag dat het telefoonnummer van de speler was opgeslagen onder zijn naam in combinatie met een vrouwen naam. Kennelijk was er al een huwelijkskandidate voor hem gevonden. Misschien was dat de reden, dat hij ineens een aanleiding zocht om alle contact met mij te verbreken?

De speler was onderweg en het zou nog een half uur duren voordat hij thuis kon zijn. De sjamaan liet hem weten, dat we naar mijn huis zouden gaan om de tuin te bekijken. En dat deden we.

Ik deelde rabarber en kruidentakjes uit. Gaf de vrouw een stek van de Aloë vera plant en groef uitlopers van de Rozemarijn en Oregano voor haar op. Na een half uur vertrokken we weer richting saxofoonspeler, maar die was nog steeds niet thuis. We wachtten. De telefoon van de sjamaan meldde een beller.

De speler bleek nu bij mijn huis te zijn waar hij tevergeefs had aangebeld en geklopt. “We staan nu weer bij jouw huis.” maakte de sjamaan duidelijk. De speler vroeg geïrriteerd waarom ze niet bij mij waren gebleven. Waarom had ik ze niet in mijn huis binnengelaten?
“Daar kwamen ze niet voor. Ze kwamen bij mij voor de kruiden, in afwachting van jouw komst. We hadden bij jouw huis afgesproken.”

Hij wilde de bijbellessen niet meer in zijn huis. Er werd met eten geknoeid en na afloop moest hij alles schoonmaken. Ik herinnerde hem er aan, dat de lessen bij hem werden gegeven, zodat hij er niet voor hoefde te reizen. Dat het eten er was, zodat hij niet hoefde te koken. Dat de lessen waren gestart vanwege zijn voorgenomen doop. Hij ontdooide. Zei dat hij honger had.

Eerst werd er gegeten. De speler zei dat alles erg lekker was. Dat alle Indonesische vrouwen goed konden koken. Hij hoopte dat god hem een Indonesische vrouw zou geven, zodat hij altijd lekker zou eten.
“Niet alle Indonesische vrouwen koken lekker. Je moet je complimenten geven aan degene die de moeite heeft genomen voor ons te koken.”
“Indonesische vrouwen willen geen donkere man.” fluisterde ze in mijn oor, “Maar als jij meegaat naar Indonesia, dan heb ik zo een Indonesische man voor je.”
Ik hoefde geen man, heb ik haar gezegd.

Het eten maakte slaperig. Tijdens de les had ik moeite mijn ogen open te houden. De vrouw viel in slaap en snurkte. Het ging me opvallen dat ik de sjamaan niet met zijn ogen zag knipperen. Zijn ogen waren donker, door sterk vergrootte pupillen. Ik keek met opzet recht in zijn ogen en het leek een spel zoals we op het schoolplein wel deden: Kijken zonder knipperen. Een wedstrijd wie dat het langste volhield.

Na afloop zei de saxofonist dat hij alles al eerder had gehoord. Hij wilde geen lessen meer. Ik bedankte de sjamaan voor de voorstelling en de moeite die hij had genomen. De vrouw werd wakker en zei dat we allemaal aan tafel moesten gaan zitten. Er was nog een toetje.

https://youtu.be/3HVS1itGSqc

Ze plaatste de speler aan het hoofd van de tafel en mij aan het andere eind. Tegenover elkaar zaten we elkaar aan te kijken. Achter mij scheen de zon door het raam, zodat de saxofonist tegen het licht in keek.
“Ik wil die vrouw niet meer in huis.”
“Waarom?”, vroeg ik. Hij had het over mij.
Hij zei dat hij geen bijbellessen meer wilde en niet ging dopen, dus er hoefde geen doopkleding gepast. Niet door hem en niet door mij.
Ik moest weg, vond hij: “Mijn huis uit!”
Weer vroeg ik hem waarom dat was. “Waarom doe je zo tegen me?”
“Dat ga ik niet zeggen.” sprak hij, gevolgd door “Nederlanders zijn verschrikkelijk.”
De vrouw zong een liedje, ‘God houdt van alle kinderen.’

(tekst © Vlierbloesem)
(muziek © Diswalla)