Kostuum

De saxofonist zag er altijd goed uit in de kleding die hij droeg als hij ging spelen. Het kostuum dat hij naar de kerk droeg stond hem niet. Het was me al eens opgevallen dat hij in de kast een beter kostuum had hangen in plastic folie.

“Naar welke stomerij ga jij?” vroeg ik. Hij kende er geen.
“Ik was en strijk mijn kleding zelf.” had hij gezegd.
Dat pak was dus om een andere reden ingepakt. Het bleef in die verpakking hangen, tot hij het op een ochtend aantrok.

We zouden naar de kerk gaan, ieder voor zich. Want als we ons als een koppel zouden gedragen, dan zouden ze ons willen houden aan hun ritueel voor toekomstig gehuwden.
Ik brak nog niet met deze groep mensen, omdat ik meer van hun gebruiken en rituelen wilde leren kennen. Hij ging er die dag heen vanwege een speciale gelegenheid.
We zouden aan de ‘voetwassing’ deelnemen.

“Een nieuw pak?” vroeg ik.
“Dit heeft een Turk voor me gemaakt.”
Het was te zien dat het kleermakerswerk was. Dit paste en stond hem veel beter dan wat ik eerder van hem had gezien.
“Ik had het voor mijn trouwen laten maken, maar het huwelijk ging niet door. Ik wil graag trouwen, maar het lukt me niet. Vrouwen willen mij niet of ik wil hun niet.” Vriendelijk lachte ik hem toe, maar wilde zelf ook geen huwelijksbelofte doen.

Van een huwelijk dat al lang geleden niet was doorgegaan wist ik, maar zijn recente trouwplannen zag ik over het hoofd.
“Het past je nog steeds goed, terwijl je de laatste tijd dikker bent geworden.”
“Echt waar?”
Ik probeerde me te herinneren wanneer ik het in zijn kast met rommel en poetslappen had zien hangen, in de kamer waar ook zijn computer stond. Ik had daar iets te doen, anders zou ik die kamer niet zijn ingegaan.
Hij had een poetslap gepakt uit die kast, terwijl ik achter zijn computer zat, waarschijnlijk één of andere tekst te schrijven of bestanden door te sturen.
Maar wanneer dat was en hoe lang geleden, dat wilde me niet te binnen schieten.

Hij koos een shirt en een das bij het kostuum.
Van de voedsel uitdeling kreeg ik ook kleding. De klanten gaven onderling kleding die niet meer paste en de ondernemers die hun voedsel overschotten schonken brachten er ook spullen. Een tas vol splinternieuwe stropdassen had niemands interesse. Ik kon ze meenemen voor de speler, die er blij mee was.
Hij vroeg of ik wist hoe een das geknoopt moest worden, want dat kon hij zelf niet.
“Vrouwen zijn daar beter in.”
“Ik niet, maar op internet staat wel een video hoe je dat moet doen. Als alle dassen geknoopt in de kast hangen, dan kun je ze makkelijk uitkiezen en om doen. Ik wil het wel voor je doen, maar zonder zo’n filmpje te bekijken lukt het me niet snel.”
Daar hadden we geen tijd voor.
Ik wilde me nog thuis omkleden en op tijd zijn voor deelname aan het voetwassingsritueel.

https://youtu.be/VXTOZiXPCBs?si=mTjIwJC0AGARteb9

Ik vroeg of hij van plan was opnieuw een bruid te laten selecteren door de kerk.
“Ik wil daar eigenlijk niet meer over praten. Maar dat gaat niet meer gebeuren.”
Hij vertelde dat tijdens een bijeenkomst van de kerk, zonder introductie, de vrouw met wie hij jaren geleden een huwelijk had afgezegd in de stoel naast hem werd neergezet. Met die vrouw had een andere kerk hem lang geleden getrouwd willen zien. Ze was van kerk veranderd en opnieuw beschikbaar. Maar hij wilde ook deze keer niet.

“Ik ga in de kerk nooit direct naast een vrouw zitten. Ik laat een stoel open, want ik wil niet dat iemand denkt dat ik ets met die vrouw wil.”
Hij vertelde me dat die vrouw jaren eerder aan hem was voorgesteld als een door god gezonden nieuwe moeder voor zijn kinderen. Ze werd naar de stoel naast hem geleid en ze spraken met elkaar. Daarna was ze plotseling de uitverkoren bruid.

Eén van de eerste keren dat ik aanwezig was bij deze groep, was me die lege stoel opgevallen. Ik zat naast een pilaar en een paar lege stoelen. Ik vond het vreemd dat hij daar niet ging zitten. Hij koos een plek aan de andere kant van de pilaar, met nog een lege stoel er tussen. Ik vond het vreemd dat hij die plek koos. Terwijl Sjamaan zijn verhaal hield werd op de lege stoel naast hem een vrouw gezet, begeleid door twee mensen. Hij wisselde geen woord met haar. Geen beleefde groet, niks. Hij schoof een stoel verder en deed of ze niet bestond en zij zat gespannen voor zich uit te kijken. Vreemd.

Hij zei dat die vrouw hem werd voorgesteld als zijn bruid, maar hij wilde niet.
Later kwamen ze met Prinses, vertelde hij. Van beide vrouwen beweerden ze dat de vrouwen door god gezonden waren, terwijl volgens de leer van de kerk er maar één vrouw voor hem kon zijn. Hertrouwen na overlijden was toegestaan, maar daarna twee vrouwen toegewezen krijgen, maakte dat gebeuren nog vreemder. Mij was het een raadsel hoe hij had kunnen denken dat die beide vrouwen door god konden zijn uitgekozen voor hem.
“Maar dat gaat niet meer gebeuren hoor. Ik trap daar niet meer in.”

We dronken koffie. Ik ging naar huis, voerde de kat, kleedde me om. Zelf koos ik ook maar een kostuum. Dat droeg ik vroeger met een bloes en nette schoenen als werkkleding. Nu combineerde ik het met een T-shirt en een paar stoere wandelschoenen die in kleur bij het kostuum pasten. Ik ging lopend naar het zaaltje.

Op de uitnodiging was aan diakenen gevraagd zich in het wit te kleden. Andere functionarissen droegen zwart. Naast de 12 functionarissen was een zwart geklede predikant van de moederkerk aanwezig. Aan de kleuren van de kleding kon ik zien, dat de saxofonist, ikzelf en een vrouw die nog 10 jaar ouder was dan ik, de enige bezoekers waren zonder kerkelijke functie. Die dame had zich voor de gelegenheid in een wit-zwart combinatie gekleed. Dat gaf mij het gevoel, dat er een toneelstukje werd opgevoerd. Een heel theatergezelschap en twee toeschouwers.

Kokkie had er bij mij van te voren op aangedrongen naar de voetwassing te komen. Ze vertelde wat de betekenis van het ritueel was. Volgens haar was het zoiets als een doop.
“Een kleine doop. Je wast elkaars voeten en je bidt om vergeving van je zonden. Kleine zonden en onbewuste zonden. Soms kun je zondigen zonder het te weten. Als je iemand iets hebt misdaan vraag je die om vergeving en je vraagt god om vergeving. Wij doen het samen met zijn tweeën. Ik eerst, dan kun jij me nadoen.”

(tekst © Vlierbloesem)
(video Defragmenteur )