Doodstil

Het formulier moest afgedrukt, getekend en opgestuurd. Met verlengkabels kon de printer weer van stroom voorzien, de computer en de TV die als monitor dienst deed en op dat moment voor het enige kunstlicht in die kamer zorgde.

De printer wilde niet meer werken. Op een oud XP systeem stond die printer aangesloten, maar stroomtoevoer naar de oude computer had ik niet kunnen herstellen. Drivers voor deze printer waren niet geïnstalleerd op de jongere computer met Windows 10. Een dag lang drivers zoeken, printer verplaatsen, aansluiten en ontdekken dat het niet werkte, was snel voorbij omdat zonder elektrische verlichting de dagen kort waren.

De tijd begon te dringen. De auto moest gekeurd en onverzekerd kon ik er niet mee naar de keuring gaan rijden. Ik vroeg de saxofonist me naar de bibliotheek te brengen, om daar het formulier te printen. We maakten een afspraak, maar hij kwam die middag niet opdagen en reageerde niet op de telefoon. Weer een dag verloren, want de openingstijden van de bibliotheek waren beperkt.

De volgende dag hoorde ik ook niets van hem. Mijn bellen werd niet beantwoord. Een tekstbericht werd niet beantwoord. Het bleef doodstil. Voor geduld had ik geen tijd. De bus bracht me naar de dichtstbijzijnde bibliotheek voor het downloaden en afprinten van het formulier, dat moest ingevuld weer gescand en per email te verzonden. Voor de zekerheid stuurde ik ook een exemplaar per post. Het duurde lang voordat het bedrijf mijn gegevens had geaccepteerd. De verzekering kwam met vertraging in orde, terwijl de tijdlimiet voor de verplichte autokeuring al bijna was bereikt.

De old-timer kon rijden, maar zou zonder geldige APK keuring niet meer de weg op mogen. De gebruikelijke keurmeester was vol geboekt. Het was lastig een andere keurder te vinden die het op tijd kon doen. Een ongekeurde auto mocht zelfs niet op de weg geparkeerd staan. Op het internet adverteerde een garage met ‘keuren zonder afspraak’ op een klein industrieterrein, een eind buiten het dorp. Daar reed ik de old-timer heen.

Zoekend naar dat bedrijf reed ik er rond, maar kon het niet vinden, vond ook geen voetgangers die ik iets kon vragen. Het was een bedrijventerrein, maar van bedrijvigheid was niets te merken. Het was er stil. Ik zag geen mens en geen dier. Zelfs geen vogeltje te bekennen.

Tot ik een hondje zag rennen. Aan een lang touw werd een mens achter hem aan getrokken. Zo kwam ik in gesprek met de honden uitlater. Hij wees me verschillende autokeurders, maar bij wie je terecht kon voor keuren zonder afspraak wist hij niet. Zelf had hij de pech dat zijn auto was afgekeurd. Een voor zijn klusbedrijf ingerichte auto, met alle gereedschap. Voor het werk onmisbaar. De katalysator moest vervangen. Een dure reparatie, terwijl hij zonder inkomsten zat omdat hij zijn werk niet kon doen. Hij wenste mij geluk met de oude auto, verwachtte niet dat die nog door de keuring zou komen. Maar zelf had ik daar wel vertrouwen in.
“Ik haal deze auto al 40 jaar door de keuring. Soms moet er iets gerepareerd, maar de kosten vallen bij deze auto nog mee.”

Verschillende bedrijfspanden hadden een verzameling auto’s voor de deur en plaatjes van Bovag en RDW op de gevel. Op goed geluk liep ik een garage binnen. Het was er donker. Een auto op de vloer en een andere op de brug, een uitgemonteerde motor hing aan zware kettingen, er stond apparatuur, een rek met veel wielen, gereedschap, maar geen mens te bekennen en geen geluid te horen.

https://youtu.be/u9Dg-g7t2l4?si=jVkWtpBq9UJI_Szk

“Goede middag” riep ik.
Niemand antwoordde.
In een kleine kantoorruimte achter glas flikkerde een defecte TL-buis waardoor het donker af en toe voor een fractie van een seconde werd opgelicht.
Ik liep er heen, klopte aan het raam in de deur die toegang gaf tot de kantoorruimte en er even zwart uitzag als de werkplaats.
Er zat een man achter een bureau, starend in de donkere werkplaats.
Ik liep het kantoortje in.
“Goede middag” groette ik nogmaals.
De man bleef onbewogen zitten en antwoordde niet.
Hij zag erg bleek.

(tekst © Vlierbloesem)
(muziek © Disturbed)