Overleden

De bleke man reageerde niet. Doodstil bleef hij voor zich uit staren.

Op mijn groet kwam geen enkele reactie, dus ging ik maar praten om zijn aandacht te krijgen. Het hele verhaal van de vertraging door de verzekering die mijn vele schadevrije jaren niet had willen accepteren, de overbodige aankoop van een nieuwe auto, de vaste keurmeester die was volgeboekt, de termijn waarbinnen een keuring moest plaatsvinden, lokte geen reactie uit.
Het leek of ik sprak tegen een dove, of tegen iemand die ter plekke was gestorven en daar stil en stijf was blijven zitten.

Er stierven sinds de corona tijd veel mensen zomaar onverwacht thuis, of terwijl ze schijnbaar gezond in actie waren. Sporters die rennend op het veld instortten en overleden. Mensen die niets leek te mankeren en thuis ineens een hartstilstand kregen. Onopgemerkt hartfalen. Jonge en oude mensen, mannen en vrouwen, overal ter wereld. Het zou kunnen dat deze man was gestorven terwijl hij daar in zijn bedrijf even ging zitten achter het bureau.

https://youtu.be/j9V78UbdzWI?si=mq1vydnNxQjChk8Y

Als ik tegen een dode sprak, dan maakte het niet uit, wat ik zou zeggen. Als hij nog leefde, dan zou ik zijn aandacht trekken door te blijven praten. Dus ik sprak verder. Over de auto die ik al bijna 40 jaar reed, over mijn overleden vriend die het onderhoud had gedaan, waarbij ik zelf goed had opgelet zodat met de adviezen van mensen die op het internet mijn vragen beantwoordden ik nu zelf soms een probleem aan die auto kon verhelpen. Dat de tijd begon te dringen voor de autokeuring, die nodig was om de 40 jarige leeftijd van de auto te bereiken, waarna geen wegenbelasting meer betaald hoefde te worden.

Ik zag geen reactie. Probeerde te zien of zijn ogen knipperden. In het donker kon ik dat niet ontdekken. Het flikkeren van de TL buis maakte dat mijn ogen zich niet goed konden aanpassen aan het duister. De keuringstermijn zou nu snel gaan verlopen, dus ik moest een oplossing vinden, probeerde hem te bewegen mij te gaan helpen en ging vertellen over de dood van mijn vriend, die al lange tijd steeds zieker was geworden en de huisarts die steeds had gezegd dat het alleen het onvermijdelijk gevolg was van ouder worden. Dat er tijdens corona alleen aandacht was voor mensen die daarvan ziek waren geworden en de rest van de gezondheidszorg niet meer toegankelijk was. Dat hij stierf aan kanker, die nooit werd behandeld, omdat daar geen aandacht aan werd gegeven en ver vóór corona de gezondheidszorg al zo ver was afgebroken, dat veel mensen onnodig stierven. Dat de overheid alleen maar voor problemen zorgde met allerlei verplichtingen en heffingen en dat de auto die mijn vriend al die tijd in orde had gehouden, nu dreigde verloren te gaan, als niet op tijd werd voldaan aan de keuringsverplichting.

“Zo worden we vermalen door alle regeltjes en hoge heffingen van een overheid die steeds minder doet voor de burgers en steeds meer geld vraagt, terwijl ze geen rekening houden met problemen die het soms onmogelijk maken te voldoen aan alle verplichtingen.”

Daarmee werd de bleke man weer tot leven gewekt. Langzaam draaide hij zijn magere gezicht naar me toe en sprak:
“Ik heb nu pauze.”
‘Hij is niet dood, hij leeft.’ dacht ik.
Hij drukte op het knopje van een bureaulamp, wat het zwarte bureau in de donkere ruimte schemerig verlichtte en vervolgde:
“Ik doe geen keuringen. Ik sloop.”

De man leefde. Ik had hulp nodig en bleef praten, vroeg naar het bedrijf dat APK keuringen deed zonder afspraak. Hij kende het niet. Ik liet het adres zien dat ik had genoteerd, maar bleek een verkeerde notitie mee te hebben genomen. Dat was een adres op een ander industrieterrein vertelde hij me. Ik realiseerde me, dat ik daar al een maand eerder was geweest. Een afspraak kon ik daar niet op tijd krijgen, ze waren de hele termijn die me restte volgeboekt. Sindsdien restte me nog minder tijd. Ik had nog maar 1 dag.

Hardop trok ik de conclusie dat de oldtimer verloren zou gaan als de keuring niet op tijd zou zijn.
Hij reageerde. Vertelde dat hij zijn eigen auto altijd liet keuren bij een bedrijf op dat andere industrieterrein. Vroeg of ik dat terrein kende.
“Ja, daar woon ik vlak bij.”
“Waarom ga je daar dan niet naar toe?”
“Daar ben ik al geweest, maar ze hebben daar geen tijd. Als de auto te laat wordt gekeurd mag die niet meer de weg op en ik heb geen eigen terrein waar hij voorlopig kan staan.”

Hij pakte de telefoon en belde. Legde uit dat ‘een vrouwtje’ door allerlei problemen snel een autokeuring nodig had. Hij legde neer en zei dat ik de auto direct naar dat bedrijf kon brengen. Ik vroeg hem het adres op te schrijven, of het bedrijf er uit zag als een ouderwetse boeren schuur en hij zei me dat het wel ongeveer klopte. Ik bedankte hem uitvoerig, de man bleek zelfs te kunnen glimlachen en groette. Wenste me succes.

Bij het beschreven bedrijf aangekomen, zette ik de auto op het terrein, ging het kantoortje binnen. Een jonge vrouw wist al waarvoor ik kwam. Nam het kentekenbewijs en de reservesleutels aan. Noteerde mijn telefoonnummer en adres. Een uur later zou ik terug kunnen komen om de auto op te halen, werd me beloofd.

(tekst © Vlierbloesem)
(muziek © Vicetone & Tony Igy – Astronomia  )