Aan de vaste rustdag hield de speler zich niet. Kon zich daar niet aan houden.
Het werk liet dat niet toe en het inkomen had hij nodig. Ook in de tijd dat hij me niet meer mocht ontmoeten volgens de regels van de kerk, vertelde hij me wat hij die dagen deed. In die tijd alleen per telefoon. Ze vroegen er naar, in de kerk, maar onze gesprekken gingen ze niets aan, vond ik en liet de smoesjes die hij hun vertelde onweersproken.
Prinses vroegen ze niets en ze vroegen mij niet naar Prinses. Ze vroegen mij ook niet naar anderen die wegbleven, alleen naar de speler. Ik wist niet of iemand nog contact met Prinses had, maar al snel nadat Prinses en Speler als door god gekozen koppel waren aangewezen, kwamen ze beiden niet meer naar de wekelijkse kerkdienst. Wat ik over hun te horen kreeg was roddelpraat met tegenstrijdige inhoud.
Van hun plannen met die twee was mij toen nog niets bekend. Zijn gedrag was in die tijd voor mij verwarrend, want hun verbod om met mij om te gaan moest hij verzwijgen. Dat vertelde hij me pas veel later. Misschien vroegen ze mij in die tijd steeds wat de speler deed, om te controleren of hij zich aan zijn belofte hield.
Het werd niks tussen de speler en de door god aangewezen bruid. Steeds meer zag hij dat die mensen niet in alles door god werden aangestuurd. Hun handelen beschouwde hij kritischer. Maar nu zag hij weer andere gebeurtenissen als goddelijke interventie in zijn leven.
God had volgens hem gezorgd voor de autopech die mij noodzaakte om hem te bellen. Zo kreeg hij de kans mij het hele verhaal te vertellen over de mislukte koppelpoging met Prinses en mij om vergeving te vragen.
Wij gingen weer met elkaar om en ik gaf die mensen geen inzicht in hoe, waar en wanneer wij iets met elkaar deden. Dat hij mij maaltijden bracht was ze bekend. Dat hij één van de mensen was die ik voedsel bracht, gingen ze ook begrijpen. Met overtollig brood organiseerde ik de brooddeling voor kerkbezoekers en ik maakte er geen geheim van, hoe ik aan het brood kwam en wie daar nog meer van kregen.
Voor deelnemers aan hun kerkgebeuren was er op de heilige rustdag weinig gelegenheid om te rusten. Na vroeg opstaan, bijbel bespreking en een preek bijwonen, ging ik weg, maar anderen liepen nog de wijk rond met folders. Ook op andere dagen namen ze vrije tijd in beslag. Ze hielden een tweede dag in de week nog een bijeenkomst, waarbij ongelovigen werden uitgenodigd voor bijbelstudie. Ze voegden daar ook een avond aan toe, om samen te bidden. Twee dagen en een avond waren zo bezet. Ik deed er niet aan mee.
Daarnaast gingen ze ook nog op de markt en bij evenementen folders uitdelen, waarbij ze in discussie gingen met ongelovigen en mensen die een andere kerkgemeenschap bezochten. Zo waren de dagen gevuld voor wie niks anders te doen had. Maar voor wie werkte was het uitputtend. Die bid avonden werden bij mensen thuis gehouden. Om beurten bezochten ze elkaars woning. Ik ging niet en ik wilde ze niet in mijn huis.
Het was mij te veel, maar de saxofoonspeler had na het gesprek met Sjamaan en Predikant weer een kerkdienst en een bijbelstudie bezocht, had aan een voetwassing deelgenomen en wilde nu ook een keer meedoen aan een bid avond. Hij bezocht zo’n avond en stelde daarna ook zijn woning beschikbaar voor een bijeenkomst.
“Als ik voor god ga, dan ga ik ook helemaal.” vond hij en vroeg mij ook te komen.
Ik wilde niet. Met “Alleen op de avond dat ze bij mij thuis komen bidden.” wist hij me over te halen. Mijn nieuwsgierigheid won het van mijn weerstand en met zijn aanwezigheid voelde het beter dan alleen met dat groepje. Het was dicht bij mijn huis, dus als het me niet beviel kon ik zonder probleem vertrekken. Een select groepje kerkgangers nam hieraan deel. Nu zou ik ook dat een keer gaan beleven.
Vooraf vertelde hij ze, dat ze van het huis van een man alleen niet te hoge verwachtingen moesten hebben. Hij maakte zijn woonkamer nog eens extra schoon en netjes. Het zag er al veel lichter en gezelliger uit dan eerst en met de nieuwe bank er bij kon hij zitplaatsen bieden aan een grote groep mensen. Toevallig kreeg ik gratis boeketjes bloemen, die ik bij gebrek aan vazen in lege voorraadpotten in de kamer zette. Ik dacht dat er voor hapjes gezorgd moest worden, maar hij vertelde dat anderen alleen maar water hadden aangeboden. Hij had daarvoor te weinig glazen, maar kon die van mij lenen.
Hij was trots op de nieuwe inrichting en ik dacht dat hij het graag liet zien aan die mensen. Ik had een dienblad meegenomen om de glazen neer te zetten en hij bekeek tevreden hoe dat stond te blinken. Hij had ook gewild dat ik mijn nieuwe auto bij hem voor de deur zou parkeren.
Hij wilde laten zien, dat het hem beter ging, sinds hij was gestopt met hun mislukte koppelpoging. Op zo’n avond werd niet alleen gebeden, had hij me kort tevoren gewaarschuwd:
“Er werd veel geroddeld. Wie niet aanwezig was, ging over de tong.”
Het was duidelijk, dat hij alle formules kende die bij een gebed werden uitgesproken. Hij deed dat al zo veel jaren. Al die gebeden met een inleiding waarin ze god prezen en van alles vroegen. Iedereen had een eigen verlanglijstje dat ze daarna opzegden. Van Kokkie had ik geleerd dat in stilte bidden ook mocht. Dan kon de duivel niet meeluisteren. Dus ik bleef gewoon stil. Gitaarvrouw had liedjes gekozen om te zingen. Teksten in een boek aangestreept, om te bespreken.
Het blad met glazen stond op tafel. Hij zette er pakken sap bij en flesjes water. Ik vulde mijn glas uit de kraan. Er was niets te eten, maar na afloop deelde hij chocolaatjes uit. Ze namen afscheid en ik ging de glazen naar de keuken brengen, zoals na een visite de vrouw des huizes meestal deed volgens Nederlandse gewoonte. In de hal wilde ik mijn jas pakken.
“Blijf je niet?” vroeg hij.
“Die mensen moeten mij toch ook zien vertrekken?”
“Kan mij niets schelen hoor. Doe maar wat jij wil.””
“Ik ga naar huis. Mijn kat moet eten.“
“Ja dat moet.“
“Als je een kat neemt, dan moet je voor hem zorgen. Hij kan niet zomaar een tijd zonder voer, hij wacht tot hij het krijgt. Dat ben ik aan hem verplicht.“
“Nou ga maar dan. Ben je er morgen weer?“
“Goed, tot morgen.“
De volgende dag kon ik weer voedsel ophalen. We aten samen van wat er was. Hij at vooral vers witbrood met boter.
Ik betwijfelde hardop of dat wel goed was, zoveel wit brood eten.
“Soms vind ik wit ook lekker, maar ik raak er van verstopt. Bruin brood is beter.”
’s Nachts merkte ik dat hij ineens rechtop in bed ging zitten. Ik sliep half en wilde mijn ogen niet open doen. Bleef lekker warm liggen. Hij ging de badkamer in, kwam terug, pakte zijn bijbel van het nachtkastje en ging weer zitten.
“Almachtige vader, schepper en heerser over hemel en aarde, vergeef me, ik heb mijn plicht verzuimd. Ik heb ook gezondigd. Ik kan niet slapen.”
Het maakte me nieuwsgierig.
Daarna ging hij zo zacht fluisterend in gesprek met god, dat ik er niets van kon verstaan.
Ik sliep weer.
(tekst © Vlierbloesem)
(Muziek © Tonio Armani)
Vlierbloesem 