De deur werd geopend door de donkere man, met een gezicht vol kleine witte puntjes. Voordat ik het goed gezien had, was hij alweer het huis in gelopen.
Van het gratis voedsel dat ik uitdeelde profiteerde natuurlijk ook de saxofoonspeler. Afhalen moest ik dat eten snel nadat het beschikbaar kwam, anders werd het alsnog weggegooid. Uitdelen moest ook snel, zodat het nog vers werd ontvangen. Toch moest ik een deel nog weggooien omdat het al bedorven was.
Soms ging ik er direct mee naar de speler, om het in zijn keuken te selecteren, wat goed was te verdelen in tassen om uit te delen en hem zijn deel te geven. Daarmee werd het eten van die avond bereid en de vriezer gevuld. Vaak aten we weer samen.
Een standaard dagritme had hij niet. Al jaren was dat verstoord door ploegendiensten en onregelmatig werk. Soms opende hij de deur in zijn badjas en ging hij zich pas aankleden als ik op bezoek kwam. Het was geen verrassing dat hij in trainingsbroek met een oude trui de deur open deed. Wat opviel waren de witte vlekjes in zijn gezicht. Hij tilde het eten niet naar de keuken. Bekeek het niet eens.
“Zet maar neer. Ik kijk er straks wel naar. Ik ben boven.”
Jammer, want ik had wel één van zijn Surinaams-Hollandse gerechten willen eten. Ik selecteerde wat ik zelf wilde, wat voor anderen bestemd was en wat er voor hem bleef. Zette zijn deel in de koelkast en vriezer.
Er waren koekjes en ik had trek in koffie.
“Wil je koffie?” riep ik naar boven.
Maar hij wilde niet. Zelf nam ik een beker koffie en een koek. Liep er mee naar boven en zag dat hij de badkamer goed had schoongemaakt en nu aan het schilderen was. Zijn donkere gezicht zat vol met kleine witte spatjes. Het grijze plafond werd wit. Zijn trui ook. De verfspatten zaten overal. Een flinke lik op een petje. Aan handschoenen had hij ook gedacht en gelukkig droeg hij een veiligheidsbril om zijn ogen te beschermen.
Hij had al veel mensen gevraagd om die badkamer op te knappen. Zijn jongste zoon had daarop gereageerd met nog meer vernielingen. Van anderen kreeg hij veel beloften te horen, soms werd vooraf al een paar tientjes betaling gevraagd. Weggegooid geld, want niemand had er de handen aan vuil gemaakt. Al vaak had ik hem gezegd dat hij het makkelijk zelf kon, maar het zelfvertrouwen had hem lange tijd ontbroken. Nu was hij eindelijk zelf begonnen. De badkamer knapte er al een beetje van op. De schimmel was dood. De verf maakte de badkamer lichter en het zag er al schoner uit.
“Ik wil dit even afmaken, ik kom zo beneden.”
Er was meer te doen. De badkuip wiebelde losjes in het montageframe. De stortbak was incompleet, want gedeeltelijk kapotgeslagen. De badkamerkraan zat met plakband gefixeerd. De douchekop was losgekomen. De wastafelkraan werkte nog, maar was alleen nog aan de waterleiding bevestigd, zodat die kraan ergens boven de afvoer hing en bij gebruik alle kanten op bewoog. Repareren was zinloos geweest zolang zijn jongste zoon nog in huis kwam en zich hier had laten gelden. Maar nu kon het herstel beginnen. De badkamermeubels waren onherstelbaar kapot, die werden voorlopig gebruikt zo als ze waren.
Na het schilderwerk kon de badkraan vervangen door eenvoudig de oude los te schroeven en de nieuwe te monteren op de plek waar de oude had gezeten. Alle twijfel of die kraan op de zelfde aansluiting in de muur zou passen, had tot langdurig uitstellen geleid. Het idee om de hoofdkraan van de waterleiding af te sluiten voordat de kraan kon worden vervangen, moest van mij komen. Die hoofdkraan bleek niet meer te werken. Het waterleidingbedrijf kwam dat in orde maken. Alleen even bellen voor een afspraak en het was geregeld. Langzamerhand werd die badkamer beter bruikbaar.
Een nieuw douchegarnituur was te duur, dacht hij. Een advertentie liet hij me zien, met een moderne regendouche en handdouche, aan de wand gemonteerd. Een dure set, maar het zelfde zag ik toevallig in de eindejaars uitverkoop. Dat hoefde maar 2 tientjes te kosten. Het puzzelen om de set in elkaar te krijgen was even lastig, maar samen kwamen we er uit. Er moesten een paar gaatjes geboord in de voeg van de wandtegels. Een zware betonboormachine was niet nodig. De douche set was makkelijk te monteren op een gipsmuurtje, wat met een simpel boormachientje geen probleem gaf.
Ik keek verbaasd toe, hoe blij hij werd van het besef dat hij dit zelf kon, met een beetje hulp van mij.
“Hoe weet je dit allemaal? Leer je dat ook op de universiteit?”
“Dit soort dingen moet je gewoon gaan doen. Als je er aan begint blijkt vanzelf hoe het moet.”
“Nou, dat kan ik niet hoor.”
“Je kan het wel. Je hebt het toch net gedaan?”
“Ja hè?”
“Je hebt gewoon een beetje zelfvertrouwen nodig, dan kun je dit.”
“Ik kan het. Prijs god.”
“Je kan het.”
De plastic raamfolie op het badkamerraam zag er onsmakelijk uit. Vuil en verkleurd. Ik had thuis nog een restje van dat spul over. Nam een grote liniaal en een afbreek mesje mee. Hij zorgde dat de ruit schoon was en de nieuwe folie zat er al snel op. De badkamer was een stuk lichter en het zag er schoon uit. De douche werkte weer goed. De badkuip werd goed gezet en rondom gekit. Langzaamaan zagen we de verbetering. Hij ging verder met de woonkamer. Nadat het plafond was geschilderd kwam een laag verf over het sombere behang.
Vaak zat hij in die tijd onder de witte vlekken. Geen huiduitslag of schimmel infectie. De verfvlekken werden afgewassen in een schone heldere badkamer, onder de douche die weer goed werkte en met genoegen werd gebruikt. Voorlopig was hij nog werkloos, maar niet zonder werk. Daar knapte niet alleen zijn huis van op. Ook hijzelf werd er vrolijker, opgewekter en zelfverzekerder van.
Het eten dat ik bracht was niet wat hij normaal zou kopen voor de traditionele Surinaamse maaltijden. Hij stond zingend in de keuken, bedacht nieuwe gerechten en we aten er samen goed van.
(tekst © Vlierbloesem)
(sound © Relaxing White Noise)
Vlierbloesem 
wat een positief gebeuren. Hopelijk vanaf nu de trent
LikeGeliked door 1 persoon
Wat leuk eens een positief, gezellig en leuke blog.
Je kan zoveel zelf als je eerst goed kijkt en weet dat je gereedschap hebt, niet haasten en dan lukt het allemaal wel
LikeGeliked door 1 persoon
Mijn ex riep toen we nog getrouwd waren regelmatig,laat mij dat nu maar doen want dat kun jij toch niet dat was zo met dingen regelen maar ook met klussen. Als we gingen schilderen mocht ik alleen schuren en dat alleen onder zijn toezicht want dan kon er niets verkeerd gaan. Onzeker als ik was dacht ik dus dat er maar weinig was dat ik zelf kon. De ommekeer kwam toen hij wilde scheiden, daar wilde hij ook de regie in houden zodat alles ging zoals hij het wilde, maar mijn boosheid maakte dat ik zelf dingen ging regelen , we nemen samen een advocaat vertelde hij me, nou nee , ik heb er zelf al een en jij regelt zelf maar een andere , daar ben je toch zo goed in. Dit was voor mij de doorbraak om door te hebben dat ik genoeg zelf kon zonder hem. Toen het huis verkocht was en ik met onze dochter in een huurhuis kwam volgde de 2e stap, zelf klussen en al doende leert men. Ik werd steeds handiger en al gaat er nog wel eens iets niet gelijk goed uiteindelijk komt het voor elkaar en de voldoening van het zelf doen is de grootste beloning. Johmar
LikeGeliked door 1 persoon
Als op alles wat je doet negatief wordt gereageerd, verlies je zelfvertrouwen. Die jongste zoon deed aan gaslighting. Hij schopte spullen kapot voor de neus van zijn vader en zei dan dat hij dat niet had gedaan. Het hele huis draagt daar de sporen van. Het is een vervelend truukje dat sommige mensen toepassen en het gaat verder dan liegen. Het wordt gedaan met de bedoeling iemand aan zichzelf te laten twijfelen. Dat is gelukt. Maar daarvan genezen is ook mogelijk.
LikeLike
Als je het geluk hebt dat de negatieve invloed uit je leefomgeving verdwijnt is dat inderdaad mogelijk. Als je dan ook nog het geluk hebt dat er meer positieve invloeden in je leven verschijnen helemaal. Iets wat jij ook mogelijk maakt voor de speler. Johmar
LikeGeliked door 1 persoon