Gods wil

“Ik moet niet doen wat ik wil, maar wat god wil.” had ik één van deze mensen horen zeggen. Ik hoorde het ook uit de mond van de speler. Het kwam een keer in een preek voorbij. Mensen zouden tot kwaad geneigd zijn. Doen wat ze zelf wilden zou daarom altijd leiden tot zonde.

Gelovigen zouden hun eigen wil moeten verliezen om zich te kunnen afkeren van slechte dingen en het goede te kunnen doen.
Ik was het daar niet mee eens.
“Wij zijn allemaal zondaars. Ieder kan voor zichzelf vaststellen dat een vrije keuze leidt tot het kwaad. Daarom moeten we veranderen. Alleen Jezus kan ons naar het goede leiden. Is dat niet zo, Vlierbloesem?” vroeg de sjamaan mij. “Bent u niet geneigd tot het kwaad?”
Ik dacht even na.
“Eerlijk gezegd, nee. Als ik vrije keuze heb, dan kies ik het goede. En de meeste andere mensen ook. Er bestaan slechte mensen, maar dat is een minderheid. De meeste mensen willen het goede.” was mijn antwoord.
Sjamaan keek me aan, knikte en ging niet met me in discussie.
“De mens is slecht.” zei de altijd mopperende oudere vrouw.

Zouden die mensen van deze kerk zelf het goede kiezen? Ze dachten te weten wat god wil. Ze lazen de bijbel, konden stukken citeren en terugzoeken. Maar in de praktijk bleek niet dat zij er zelf naar leefden. Ze handelden niet als navolger van Jezus.

https://youtu.be/JmSNcvCEuHA?si=KrppPh401-XN2e_q

Ik dacht dat ik beter voor mijzelf kon beslissen dan het aan hun over te laten, maar de speler had veel verwacht van gehoorzamen aan de kerkelijke functionarissen. Hij probeerde dat, maar had ook twijfels en werd soms opstandig.
“Iets klopt hier niet.” zei hij, als hem duidelijk werd dat zeggen en doen van die mensen niet overeen kwamen.
Maar hij accepteerde dat idee van gehoorzaamheid wel.
“Er was mij gezegd dat god plannen met ons had.” verklaarde hij later waarom hij mij ineens niet meer had willen zien. Hij volgde hun instructies. Dat zou gods wil zijn.
Maar soms week hij er van af.

Bij voorbeeld op de avond vóór de doop.
Wij mochten elkaar niet zien, maar hij had me toch bij hem thuis uitgenodigd. Ik voelde me niet verplicht wie dan ook van die kerk te gehoorzamen en ging op zijn uitnodiging in. We hebben samen gegeten en gepraat. Hij had gewild dat ik bleef slapen, maar dat wilde ik die avond niet.
Hij twijfelde over de doop, zei dat de kerkmensen ons uit elkaar wilden halen, wat ik toen niet zo serieus nam. Zij konden toch niet bepalen met wie wij wilden omgaan. Daarom vond ik hun mening niet zo van belang voor ons. Ik was vooral nieuwsgierig naar deze cultuur, nam deel aan hun rituelen, maar was niet van plan mijn leven naar hun ideeën in te richten.

“Waarom mogen wij elkaar niet gewoon groeten en omhelzen, zoals ieder ander?” vroeg hij mij. Hij had het zich laten verbieden.
Op de dag van de doop mocht hij mij niet van huis ophalen.
Mij was gezegd, dat we beter geen contact konden hebben, zodat we geen ruzie zouden krijgen. Hem was gezegd dat god een plan had, waar zij hem naar toe zouden geleiden. Hij mocht geen contact met mij.

Die dag van de doop trof hij mij en een andere vrouw allebei aan in het huis van Kokkie. Dat was niet volgens afspraak. Mijn aanwezigheid was verwarrend voor hem. Ze zouden mij rechtstreeks van huis naar de doopgelegenheid brengen, zodat hij mij niet zou zien voordat we gedoopt werden. Wij spraken niet met elkaar. Hij groette met “Prinses”, zoals we in werkelijkheid geen van beiden heten. Zo groette hij vaker vrouwen waarvan hij zich de naam niet herinnerde. Als hij op het kinderfeestje van zijn kleinkinderen kwam, kende hij niet alle namen en noemde hij alle meisjes prinsesjes.

“Ik moest haar met mijn auto naar de doop brengen. Jij had makkelijk ook mee gekund, maar dat mocht niet. Jij woont vlakbij. Het zou logisch zijn geweest om eerst jou op te halen en dan Prinses bij Kokkie op te pikken. Maar dat wilden ze niet. Ik wist niet wat ze van plan waren en deed wat er werd gevraagd.”
Hij vertrok die dag met Prinses in de auto.
“Prinses zat achterin mijn auto en de hele tijd was ze aan de telefoon. Ze vergat dat ik haar taal versta. Ik hoorde hoe ze met mannen sprak. Dat was niet mooi. “

Tijdens het eten na de doop kwamen bestuursleden naast mij aan een lange tafel zitten. De speler zat aan een andere tafel naast Prinses. Ze was vrolijk en uitbundig in de weer met haar telefoon. De saxofonist liep van de tafels weg en sprak met andere bestuursleden. Wij spraken elkaar maar heel even bij het buffet waar ieder eten op een bordje schepte. Over het eten sprak hij niet.

Hij was bang dat de duivel zich nu met ons ging bemoeien. Waarschuwde mij daarvoor en vertelde dat hij niet in zijn eigen bed had durven slapen.
“Daar heb ik ook met mijn vrouw geslapen toch?”
Soms was hij bang dat haar geest kwam spoken. Zijn overleden vrouw had aan Winti gedaan. Slapend in de logeerkamer had hij seksueel getinte dromen over alle vrouwen die hij in zijn leven gekend had. Hij maakte zich daar zorgen over, maar volgens mij zijn seksuele dromen normaal voor een volwassen man en hoefde hij zich er niet druk om te maken. Eerder spraken wij daar ook heel open over, maar bij die gelegenheid vond ik het opvallend dat hij mij heel expliciete details vertelde.

Dat gesprek kon niet lang duren.
“In dat drinken zit misschien veel suiker. Weet jij dat?” vroeg ik en draaide me om naar de veganist, die stilletjes achter ons was gaan staan. Ik noemde zijn naam, zodat de speler zich van de meeluisteraar bewust werd en ook van onderwerp veranderde. Tijdens de rit naar huis vroeg de veganist mij waarover de speler met me had gesproken.
“Hij waarschuwde me voor de duivel.” heb ik hem gezegd.

(tekst © Vlierbloesem)
(muziek © PRESSPLAY)