Ik parkeerde mijn auto naast die van de saxofoonspeler. Tussen zijn auto en die van de buren, stond iets anders geparkeerd. Visite van de buren, dacht ik.
De saxofonist had positief nieuws. Behalve zijn eigen auto had hij tegenwoordig een ‘auto van de zaak’. Een bedrijf had hem gebeld omdat ze personeel nodig hadden. Hij kon direct beginnen en zou niet alleen salaris ontvangen, maar kreeg ook een auto te gebruiken. Met die auto ging hij naar zijn werk en deed hij consignatiediensten. Hij had nu dus twee auto’s voor de deur en zou een redelijk loon ontvangen.
Er stonden meer bedrijfsauto’s geparkeerd in de rij voor zijn woning. Die van hem kwam er bij. De meeste bewoners parkeerden altijd op de zelfde plek. Het waren openbare parkeerplaatsen en er was ruimte genoeg. Een meter verder was al een volgende rij parkeervakken. Als iemand een feestje gaf was er nog steeds genoeg plaats voor buren en hun bezoek.
Mijn nieuwe auto parkeerde ik naast die van hem.
“Nu heb ik drie auto’s voor de deur.” merkte hij lachend op. Een buurman had geklaagd dat hij met die twee auto’s te veel ruimte in beslag zou nemen.
“Het zijn openbare parkeerplaatsen. Iedereen mag er staan, het is hier niet allemaal exclusief voor hem gereserveerd. Hij is gewoon jaloers. Met die mooie auto van jou er bij, gaat hij stikken van jaloezie.”
Samen bekeken we mijn auto. Eerst bestudeerden we alle knopjes en dingetjes. Het handboek had ik meegenomen. Hij was beter bekend met dat soort elektronica. Verwarming en ventilator had mijn oude auto wel, maar geen airco. De nieuwe had climate control per zitplaats instelbaar. De oude had een gaspedaal, rem en koppeling. Deze had gas en rem, maar regelde verder alles zelf. Ook de handrem. Ruitenwissers wilden niet werken. Hij wist dat het systeem automatisch ging wissen bij regen, maar ook na gebruik van de ruitensproeier. Een radio was niet zichtbaar. Na wat rommelen met knopjes waarvan de functie onduidelijk was, klonk ineens muziek. Volgens het boekje was ergens in de auto een CD wisselaar verstopt. In een dashboard vakje lag de afstandsbediening. Cruisecontrol was me tijdens de proefrit al uitgelegd. Dashboardlampjes hadden een betekenis die ik moest ontdekken. Icoontjes van de boordcomputer, alle cijfertjes, gaven functies aan en datum, tijd en buitentemperatuur, kilometerstand, afgelegde afstand en benzineverbruik van de laatste rit, de woonplaats waar ik me volgens de GPS bevond. Vergeleken met de oldtimer was dit een ruimteschip.
Hij had die avond oproepdienst. Als het nodig was, zou hij een oproep krijgen om op het doorgegeven adres te verschijnen. Hij vroeg me, om in zijn huis te blijven. Het werk zou maar een paar minuten in beslag nemen, dan kwam hij weer terug.
Hij kookte en we aten, maar voordat het eten op was moest hij vertrekken.
Hij werd opgeroepen. Consignatiedienst.
“De rest eet ik straks. Blijf jij even hier?”
Hij gaf me de sleutels van zijn huis en vertrok in de bedrijfsauto.
Ik at verder. Ging TV kijken. Een stukje schrijven.
Het duurde minstens een uur voordat hij terug was. Zijn eten ging in de magnetron.
“Ik heb honger.”
Hij vertelde wat hij had moeten doen. Het was nieuw werk, dat hij nog spannend vond. Een werkrooster had hij niet ontvangen. Hoe laat hij de volgende dag moest beginnen was niet bekend. Ik bleef slapen en we gingen vroeg naar bed. Keken TV en luisterden muziek. We lagen knus tegen elkaar aan, nieuwe plannen te bespreken.
Er was een uurloon afgesproken. Hij dacht dat hij door die oproepdiensten veel extra uren betaald zou krijgen.
“Eindelijk ga ik weer eens goed geld verdienen. We gaan leuke dingen doen.”
Hij vroeg of ik met hem op vakantie wilde naar Suriname.
“Het is een mooi land. Ik wil er niet meer wonen, maar als ik daar mijn grond verkoop kunnen we van het geld lang op reis, alle mooie plekken zien.”
“De vliegreis is duur.”
“Maar ik verdien nu goed. Weekeind en nachtdiensten worden dubbel betaald toch? En ik heb geen kosten om naar het werk te komen. Auto van de zaak.”
Die nacht werd hij nog twee maal opgeroepen. In de ochtend bleef het stil. Nog steeds had hij geen werkrooster ontvangen en ook het contract was er niet. We bleven lang in bed. Dronken koffie, aten brood en fruit. Zijn werkdag begon om half zes in de middag, dus we aten om vier uur wat over was van de vorige dag. Daarna vertrokken we samen. Hij in de bedrijfsauto naar het werk, ik in mijn nieuwe rode auto naar huis. De kat kreeg eten, ik deed wat huishoudelijke dingen en werkte mijn blog bij.
De volgende dag reed ik met de nieuwe auto naar de oude. Haalde gereedschap, koelbox en andere spullen uit de oude en verplaatste dat naar de nieuwe. Terwijl ik bezig was kwam een auto van een beveiligingsdienst dichtbij staan. Ze keken lang, ik reageerde er niet op. Beide auto’s stonden op mijn naam. Belasting en verzekering waren betaald. Dat hadden die beveiligers waarschijnlijk ook al gezien in de gegevens die ze konden opvragen.
Kokkie kwam uit haar werk thuis. Ze bekeek de nieuwe auto van binnen en van buiten, wilde er even in zitten.
“Duur?”
De prijs die ik had betaald viel mee, “voor zo’n mooie auto. Waarom zo goedkoop?”
“Hij heeft een deuk en een paar krassen. Dat maakt de prijs lager.”
De krassen waren vreemd en opvallend. Het leek of een groot dier zijn klauwen in de rode lak had gezet, tot de witte grondverf zichtbaar werd.
“Als hij maar goed rijdt.” vond Kokkie en ze was er van overtuigd dat god die auto voor me had gereserveerd.
“Als je de old-timer verkoopt krijg je daar misschien net zo veel voor als je voor die nieuwe hebt betaald. Dan heb je die nieuwe auto voor niks. God is goed voor je.”
Spullen over zetten van de ene naar de andere auto duurde even, zodat ik niet kon ingaan op de uitnodiging om mee te eten. Terwijl ze me buiten bezig zag, had ze toch eten voor me opgeschept. Ze riep me binnen toen ik wilde vertrekken. Ik liep het huis in om ze even te groeten, maar ze wees me een kom rijst met groenten op de eettafel.
“Er staat eten voor je.”
Zelf moest ze naar de fysio of zoiets.
Haar man zat te eten. “Eat” zei hij.
Ik ging zitten en begon te eten. Dacht niet aan bidden.
“Ik hoop dat je tenminste hebt gedacht om god te danken voor die mooie auto.” zei hij in gebroken Engels.
“Natuurlijk”, zei ik en at. Op tafel stond meer rijst, groenten en vis met staart, graat en schubben.
Kokkie had soepstengels en sesam kronkels op tafel gezet. Haar man kende het niet. Probeerde Nederlandse tekst op de verpakking te lezen.
“Volkoren, wat betekent dat?”
“Dat is gemaakt met de hele graankorrel, inclusief de kiem en het velletje.”
“O, dat is goed.”
Ik at en vertrok. In de luxe nieuwe opvolger van mijn oude auto.
Belasting en verzekering voor de old-timer liepen door. De nieuwe auto was aangemeld. Verzekering was geregeld. Belasting zou vanzelf een aanslag sturen. Nu moest ik op een nette manier van de oude auto af, die me al bijna 40 jaar overal bracht.
tekst © Vlierbloesem)
(muziek © The Cars)
Vlierbloesem 