Regeltjes

Het oude mobieltje dat ik had gekregen, probeerde hij werkend te krijgen met een nieuw chipje Het leek niet geschikt voor de toepassingen die op moderne toestellen werden gebruikt.

“Dan pak ik dat ding.” zei de speler. Hij bedoelde zijn eigen oude mobieltje. Bij zijn abonnement hoorde een nieuw toestel elke paar jaar. Het oude ding lag ongebruikt in zijn huis. Het overzetten van bestanden was een hele klus geweest. Nu moest er alleen nog wat van het oude toestel verwijderd worden, zodat hij het schoon kon meegeven. Alle toepassingen en foto’s wissen was makkelijk, de contacten wiste ik één voor één. Waarschijnlijk was er een handige functie voor, die we geen van beiden kenden.

Ik liet hem nog controleren of de betaalfunctie uitgeschakeld en bankgegevens verwijderd waren.
“Nee ik vertrouw je wel.”
“Ik heb liever dat je het zeker weet. Dan hoef je later niet te twijfelen.”
Het telefoontje was schoon en kon voor mij geïnstalleerd met mijn eigen prepaid chipje.

Het toestel had een opening voor een chip, geen schuifje of afdekplaatje. Het kostte moeite om een chipje goed te plaatsen. Bellen naar dat nummer lukte. Afstemmen op wifi lukte niet, maar het zou toch moeten gaan werken met mijn eigen wifi thuis. Dat zou ik zelf in orde moeten maken. Een gebruiksaanwijzing had hij niet meer. De lader was niet origineel, vertelde hij. Iemand had het van hem gestolen, dacht hij. Ik kreeg er een naam bij te horen, maar de bijbehorende persoon kende ik niet. Opmerkelijk vond ik het wel, want hij had kennelijk nog iemand anders dan ik in zijn woning toegelaten. Maar hij had al laten merken dat hij zich niet meer aan alle restricties van die groep gelovigen wilde houden.

We hadden verder een avond als vanouds. Een beetje praten, TV kijken, hapjes eten en hij speelde op de alt.
“Volgende keer wil ik de tenor weer horen.” zei ik.
“Dan ga ik ook weer echt koken.” reageerde hij, “We aten beter, toen je nog vaak hier kwam. Ik laat alles versloffen, als jij er niet bent.”

Ik dronk water. Meer keuze was er niet. Hij verontschuldigde zich.
“Ik kan je geen koffie aanbieden, ik heb het niet in huis. Dat mag niet meer.”
“Water is ook goed. Thuis drink ik nog steeds een beker koffie als ik wakker word. Veel koffie dronk ik toch al niet en volgens mij is die ene beker slappe koffie in de ochtend niet slecht, dus dat blijf ik doen.”
“Ik dronk veel koffie.”
“Ja, jij dronk veel, een beetje minder is wel beter.”

“Ik durf nog nauwelijks thee te drinken.”
“Dat drink ik niet omdat ik het niet lust. Daarin is voor mij niks veranderd.
Ik heb gesproken met functionarissen van de kerk, die ook koffie en thee blijven drinken. Het is gewoon een advies. Dat kun je naar eigen inzicht opvolgen of niet.”
“Maar je eet geen varkensvlees meer?”
“Als ik het krijg van de voedselverstrekking, dan kan ik het braden voor de kat. Die moet ook eten. Meestal krijg ik kip.”
“En garnalen?”
“Die heb ik nog in de vriezer en ik ga ze niet weggooien. Je moet goed oppassen of garnalen vers zijn. In de tijd van Jezus hadden mensen geen koelkast. Dan was het risico van bedorven garnalen groot. Met diepvriesgarnalen loop je weinig risico.”

“Mosselen vind ik vies.”
“Ik vind ze lekker, maar ik eet ze al jaren niet meer, omdat ze een paar jaar geleden waren besmet met een ziekte die ook voor mensen besmettelijk is. Dat risico loop ik niet. Maar ik eet ook al heel lang geen rundvlees meer, vanwege de gekke koeienziekte. Volgens de bijbel mag je dat eten, ik doe het niet.”
“Eet je nu vegetarisch?”
“Nee. Die soja brokken en nepvlees vertrouw ik niet. Ik eet geen kunstmatige troep.”

Ik vroeg hem, hoe het kwam dat we elkaar zo lang niet mochten zien en vandaag ineens weer wel.
“Ik geloof niet meer in die regeltjes.” Hij vertelde over de dag dat hij met Kokkin en Prinses eten was gaan ophalen, dat was gemaakt voor het etentje bij Kokkin thuis. Ze wilden hem een deel van het eten geven, zodat hij dat thuis kon eten. Maar zodra ze bij hem binnen waren wilde Kokkin vertrekken en Prinses bij hem in huis achterlaten.
“Nee, ik ga nu even liggen want ik moet straks weer werken.” zou hij gezegd hebben.
“Je gaat toch niet werken tijdens de sabbat?”
“Nee, daarna. Ik moet vannacht gaan werken. Daarom ga ik nu rusten.”
Prinses wilde hem gezelschap houden, maar dat wilde hij niet.
“Nee, je gaat vertrekken. Ik wil je hier niet.”

Kokkin had nog gezegd dat ze een mooi stel vormden.
Ze waren tegelijk gedoopt. Lid van de zelfde kerk. Kwamen beide uit Suriname, spraken elkaars taal. Volgens haar had god ze samengebracht.
Hij had een groot huis voor zich alleen en Prinses zocht woonruimte. Hij had moeite met het betalen van zijn huis en Prinses kon er aan meebetalen.
Dat kon geen toeval zijn. Het was gods plan. Ze pasten bij elkaar.

“Nee”, had hij gezegd. “Ik wil niet, ik voel niks voor haar, ik kan niet.”
Ze was beledigd, maar dat veranderde voor hem niets.
“Ik weet precies hoe dat gaat. Dan ben ik hier alleen met die dame en achteraf gaat ze me van alles beschuldigen. Dat wil ik niet hoor. Jullie gaan nu weg.”

https://youtu.be/keO97eyZyKg?si=iBWLeQG3HH2Rt7gV

“Ze hebben mij gezegd dat ik jou niet in huis mocht ontvangen, maar ze kwamen wel met een vrouw aan die ik niet wil. Ik dacht, iets klopt hier niet.”

Hij had al eens eerder zoiets meegemaakt, vertelde hij, met iemand van een andere kerk.

Een vrouw van die kerk was bij hem op bezoek geweest. Hij was met haar alleen in zijn eigen huis geweest, niks bijzonders, maar ze had het kerkbestuur verteld dat hij haar tot seks had verleid en nu wilde ze trouwen. Die kerk had hem willen verplichten tot een huwelijk met die vrouw.
“Daar heb ik een heleboel rotzooi van gehad. Dat wil ik niet weer.”

Door de spanning en irritatie had hij die dag geen trek meer in dat eten van Prinses en Kokkin. Hij gooide het weg.
“Maar later kreeg ik honger en heb ik het toch weer gepakt.” vertelde hij lachend,
“Gelukkig zat het goed verpakt en kon ik het nog eten.”

Ik vond die koppelpogingen in de kerk hinderlijk en vreemd. Ik vertelde hem wat Prinses mij had gezegd over een huwelijks aanbod met een onbekende man, direct nadat ze gedoopt was. Ze kende hem niet. Kreeg een foto te zien en er werd bij verteld dat het een rijke man was. Zij had dat aanbod geweigerd, vertelde ze mij.

Ook mij hadden ze een onbekende man voorgesteld als partner. Ook aan mij werd verteld dat het een rijke man was.
“Zijn vrouw was dood en hij zocht een nieuwe. Ik dacht: ‘nou, succes ermee, maar ik hoef je niet.’ ”
Ik had geweigerd die man in mijn huis te ontvangen.
“Wil je geen rijke man?”
“Wat moet ik met een vreemde kerel?”
“Was het een Nederlandse man?”
“Nee, een Surinamer van gemengde afkomst.”
“Dan zoekt hij ver, in Suriname wonen ook vrouwen.”
“Dat zei ik ook. Waarom bemoeien ze zich met die dingen?”
“En waarom willen ze niet dat wij met elkaar omgaan?”

Ze hadden de saxofoonspeler gezegd dat hij mij niet alleen in zijn huis mocht ontvangen. Dat zou ongepast zijn, gezien het respect dat hij voor mijn leeftijd moest hebben. Hij moest mij zien als een moeder.
“Dat is raar. Ik ben geen moeder. Maar als ik je moeder zou zijn, zou je dan ook je moeder niet thuis mogen ontvangen? Wat zijn dat voor vreemde ideeën.”

“Al die regeltjes van ze, waar ze zich zelf niet aan houden. Waarom mag ik jou hier niet ontvangen en komen ze wel met een andere vrouw aan? Waarom kunnen wij niet met elkaar omgaan? Bijna iedereen omhelst elkaar in die kerk, maar ik mag jou niet aanraken.”
“Dat is ook raar. Daar hoeven we ons niet aan te houden. Ik geloof niet dat zoiets in de bijbel staat. Jij kan dat makkelijker uitzoeken dan ik.
In ieder geval hoef je niet bang te zijn dat ik jou probeer te dwingen om te trouwen. Ik heb je al eens gezegd, dat ik niet wil trouwen. Die zekerheid heb je.”
“We gingen goed met elkaar om. Die rare regeltjes, die staan zo niet in de bijbel hoor.”
“Er staat dat overspel niet mag. We zijn geen van beiden getrouwd, dus van overspel is geen sprake.”
“Je mag niet jaloers zijn op de partner van een ander. Ook dat doen we niet.”
“Volgens mij benadelen we niemand.”
“Alleen de mensen die jaloers op ons zijn. En die zijn zelf fout.”
” Jaloezie mag niet.”

Hij liep naar de vriezer. “Je bent al zo lang niet meer komen eten. Ik kook nog steeds te veel.“ en gaf me een paar van zijn bevroren maaltijden mee.
“Dan hoef je morgen niet te koken.“
Hij gaf nog een doosje met cake en snoepjes mee.
“Voor morgen bij de koffie.”

Ik pakte alles in mijn tas.
“Dank je wel.” zei ik en gaf hem een zoen bij het afscheid.
“Moet kunnen.” Was zijn reactie.
Ik reed naar huis, waar de kat nieuwsgierig aan mijn tas snuffelde. De hapjes zette ik in de koelkast, de cake naast het koffiezet apparaat en de kat kreeg zijn eigen eten.

(tekst © Vlierbloesem)
(video © Richard Grannon)