“Die ensuh mafend. Izz blowinin dewin.” Straatzangers zijn vaak al na een uurtje opgepakt door politie. Het lijkt of ze prioriteit zijn in de misdaadbestrijding. Je ziet ze hier dus niet zo vaak. Deze had de stem van een bejaarde Dylan. Voor wie nog weet wie dat is.
“Goeie stem” zei een meisje dat net boven de grote boodschappentas van haar moeder uitkeek. “Schoenen?” vroeg ma aan dochter. “Nee. die man. Die zanger. Goeie stem. ”
Ik ben vandaag in het blauw. Al 25 jaar draag ik op de heetste dagen van het jaar een zijden ensemble in koningsblauw. Een wijde broek en minuscuul topje. Als tegen de avond de muggen komen, trek ik de bijpassende blouse met lange mouwen aan. Maar na 25 jaar passen mijn borsten niet meer in het topje. Een vervangend topje vinden is lastig, dus nam ik vorig jaar genoegen met een donkerblauw T-shirt. Het bleef goed in de was, en in de aanbieding bij Scapino kocht ik er twee bij met korte en twee met lange mouwen. Ik zou er meer gekocht hebben, als een korting niet zo vaak een extra prijsverhoging zou blijken.
Een paar maanden later had Scapino een donkerblauwe jersey broek in de reclame. De tweede werd er voor 1 euro bijgeleverd. Blauwe sokken en onderbroeken vond ik bij de Wibra. Het blauwe randloze Pierre Cardin brilmontuur dat ik een paar jaar geleden bij Hans Anders wilde kopen, bleek bij het opmaken van de rekening erg dure glazen te moeten krijgen. De koop ging niet door. Brillenwinkels hebben zoveel valse reclame beloften tegenwoordig en de metingen deugen niet. Daarom heb ik een betere oplossing gezocht: Contactlenzen van de Action. Een doosje met 10 lenzen kost maar een paar euro.
In de zomer uitverkoop van de kringloopwinkel kwam ik een eenvoudig donkerblauw jasje voor 1 euro tegen en de laatste Scapino reclame bood een paar donkerblauwe suède laarsjes goedkoop aan, plus een tweede artikel voor 1 euro. Bij het afrekenen bleek alles ineens een tientje duurder. “Een vergissing” volgens Scapino. Ze hebben de prijs achteraf aangepast en dat geld krijg ik niet terug.
Ik liep door de kille herfst in de winkelstraat. Op mijn te dure nieuwe schoenen, van top tot teen in het blauw. “Schoenen?” vroeg ma aan dochter. “Nee. die man. Die zanger. Goeie stem. ” De straatzanger zat op de grond naast zijn gitaarkist met muntjes. “Mooie schoenen” zei ma aan dochter.
Ik had geen muntjes. Ook geen papiergeld. Alle uitgaven doe ik tegenwoordig met plastic of online. Ik weet nog, dat ik zilveren munten aan straatmuzikanten kon geven. Ook herinner ik me het kettinkje met saffiertjes, dat goed bij mijn huidige blauwe outfit zou staan. Zilveren munten en sieraden heb ik niet meer. Tegenwoordig ben ik blij als ik me in de uitverkoop en tweedehands kan kleden. Maar de straatzanger zingt voor iedereen. Ook voor wie geen muntjes heeft.