Satanisch

In deze kerk bleek het de gewoonte om elke paar maanden elkaar aan te spreken op fouten en mogelijke verbeteringen. Iedereen die moeite had met gedrag van een ander, zou dat met die ander moeten bespreken.

Eerder had ik al zoiets meegemaakt. Je ging op een stoel zitten, iemand kwam tegenover je zitten en je vertelde elkaar wat je dwars zat en wat je elkaar had misdaan. Dan volgde een spijtbetuiging en vergeving. Zo had Kokkie mij gezegd dat ze zich zou beteren, “niet meer liegen en zo”. Ik wist inmiddels waar “en zo” over ging, maar ik drong niet aan op uitleg.

https://youtu.be/-vf8ZyguxrI?si=a7X9rz0DJ9hXu3k2

Dit keer had gitaarvrouw, die inmiddels ook voedselvrouw was geworden en diaken en meteen ook de leiding had gekregen over alle diakenen, een idee. Dit keer zouden begane zonden en fouten niet ter plekke besproken worden. Iedereen moest dat vooraf met elkaar regelen, alles vergeven, waarna iedere bezoeker zonder zonden de kerk in kwam. Als teken dat we zonder zonden waren moest iedereen in het wit komen. Van top tot teen in het wit.

Ik vond het vreemd, dat ze zo het ritueel wilde omzeilen en dat kleding idee vond ik ook niet geslaagd. Een wit bloesje had ik wel, maar helemaal wit, dat werd moeilijk. Ik dacht er nog over om in mijn judopak te komen met witte gympen, maar bedacht toen dat ik helemaal niet wilde voldoen aan haar idee.

Dat liet ik weten met een bericht dat iedere kerkganger kon lezen. Mijn tekst was niet vriendelijk. Door een zichtbaar onderscheid tussen zondige en zonden vrije bezoekers, zou ik met gewone kleding tot de zondaren gerekend worden. Kokkie was het met me eens. Gitaarvrouw ging tegen de gangbare gebruiken in.

Kokkie vond het evenmin een positieve wijziging. Ze had er met Sjamaan over gesproken, maar die had haar gezegd dat ze de tekst van Gitaarvrouw verkeerd had begrepen, want Kokkie was niet goed in de Nederlandse taal.
“Nee, “ had ze hem gezegd, “Vlierbloesem kan beter Nederlands dan mij en jou en gitaarvrouw samen. Zij begrijpt die tekst hetzelfde als ik en wij zijn het er niet mee eens.”
Kokkie vroeg mij om wel te komen, maar gewone kleding te dragen. Zelf zou ze die dag in het zwart gaan. Sjamaan en anderen lieten me ook weten dat ze graag wilden dat ik kwam in mijn normale kleding, van welke kleur dan ook.

Ik ging. Kokkie, Sjamaan en de predikant hielden zich niet aan de bedachte kledingcode. Een vrouw kwam in vrolijke uitbundig gekleurde kleding. Ik had die dag gekozen voor een blauw kostuum. Er werd gebeden en gezongen. Predikant had de regie en volgde het gebruikelijke ritueel. Een stukje matze en borrelglaasjes met druivensap werden gezegend en uitgedeeld, aanwezigen werden uitgenodigd elkaars onderlinge grieven te bespreken en elkaars fouten te vergeven. Er waren stoelen klaargezet voor het gebruikelijke ritueel van de voetwassing.

Ik zat nog niet op één van de stoelen die daarvoor waren neergezet. Gitaarvrouw liep op mij af met haar onechtste glimlach op het gezicht.
“Wat fijn dat u toch gekomen bent.”
Ze vroeg of het misverstand nu uit de weg was.

“Er is geen misverstand. Ik ben het niet eens met uw idee om problemen hier niet te bespreken en ik wil niet weggezet als zondaar omdat ik niet in het wit gekleed ben.”
“Maar zo was het niet bedoeld hoor. Wat wilde u bespreken?”
“Ik hoor u te te vaak de problemen van mensen uitleggen als een straf van god. Dat is kwetsend en aanmatigend. Het is niet aan u om te oordelen. Dat kan alleen god. U bent onvriendelijk tegen sommige kerkgangers. Als iemand sieraden draagt of make-up, dan kunt u daar wat van vinden, maar u moet vriendelijk blijven en van de kerkbezoekers afblijven. Uw benadering jaagt bezoekers de kerk uit.”
Ik dacht dat ze ontplofte.

“Dat zijn leugens. U liegt!”
“Ik heb u hier in de kerk de lippenstift van het gezicht van Prinses zien afvegen.”
“Dat is niet waar, wie zegt dat.”
“Niemand zegt dat. Ik heb het u zien doen.”
“Nee hoor, we hadden een gesprek.”
“U stond daar. Prinses was net gedoopt. Ze was blij en vrolijk. U riep haar bij zich en u veegde met een doekje de lippenstift van haar gezicht terwijl u haar hoofd vasthield. Ik wist niet wat ik zag. Het was ongepast. Zo jaagt u bezoekers de kerk uit.”
“U bent een leugenaar.”
“Ik heb het hier zien gebeuren. U stond daar. U hield Prinses vast en veegde in haar gezicht. Daarna heeft u haar opgedragen haar gezicht te wassen. Ze deed het, maar alle vrolijkheid was weg. U moet dat niet meer doen.”

“U liegt. Dat is een leugen. Een satanische leugen. U bent een leugenaar.” riep ze nu luid.
“Ik weet wat ik heb gezien. Jammer dat u het niet erkent. U moet het niet meer doen.”
“U liegt. Ik deed dat niet. Het is een leugen. Een satanische leugen. Het is niet waar. U bent een satanische leugenaar.”
Ze liep naar Prinses, sprak druk gebarend, nam Prinses mee naar mij toe.
“Zeg dat het niet waar is. Ze liegt.”
Prinses wist niet waar het over ging..
“Wij hebben geen probleem hoor.”

Gitaarvrouw en Kokkie spraken kerkgangers over het konflikt aan. Sjamaan en de predikant vonden dat we het probleem in een andere ruimte moesten bespreken. Kokkie, Prinses, Gitaarvrouw, Predikant, Sjamaan en ik moesten onder leiding van de predikant gaan praten.
Ik vertelde dat Kokkie veel mensen naar de kerk haalde, die door de houding van gitaarvrouw weer vertrokken. Als voorbeeld nam ik het voorval van Prinses en de lippenstift. Ik vond dat niemand de lippenstift van het gezicht van een kerkganger had mogen vegen. Dat is beledigend en een aantasting van de persoonlijke integriteit. Gitaarvrouw moest voortaan van bezoekers afblijven.
“Het is niet waar” riep gitaarvrouw. “Zeg dat het niet waar is.”
Prinses deed wat verlangd werd.

Ik beschreef wat ik gezien had en deed voor hoe Prinses was vastgepakt en in het gezicht geveegd.
“Ja” zei Prinses, “maar dat hebben we al uitgepraat.”
“Nou”, zei predikant, “Dat is dus uit de weg.”
“Nee“, zei ik. “Als Prinses er vrede mee heeft, dan is dat haar zaak. Maar ik wil niet dat mensen zo benaderd worden in de kerk. Je moet van de bezoekers afblijven. Het mag niet weer gebeuren.”
Predikant vroeg een reactie van Gitaarvrouw.
“Als ik iets verkeerd gedaan heb dan spijt me dat.” was haar antwoord.
“Maar u erkent niet wat u deed?”
“Nee, ik heb dat niet gedaan. Het is niet waar. Het is een leugen.”
“Dan verandert er dus niets. U wilt dat niet verbeteren? U blijft die dingen doen en ziet dat niet als probleem.”

Predikant vroeg of Prinses nog iets wilde bespreken en die vond dat iedereen vrede moest sluiten. Kokkie begon te huilen.
“Zij jaagt mensen de kerk uit. Ze moeten andere kleding aan, ze mogen niet een klein oorbelletje of een lippenstift. Dat is niet belangrijk. Het gaat om god. Niet om hun jurk of zo.”
“Ooooh” zei gitaarvrouw en omhelsde Kokkie. Ook tussen die twee werd niets uitgepraat, maar Kokkie nam daar genoegen mee. De predikant concludeerde dat alles nu goed was.

Prinses wilde mijn voeten wassen, zodat we toch aan het ritueel hadden voldaan. Haar voeten waren al door een ander gewassen, dus dat hoefde niet, vond ze. Er werd gebeden en gezongen. Samen eten was al afgeschaft. Ik vertrok.

Op dat moment besloot ik niet meer naar die kerkdiensten te gaan.

(tekst © Vlierbloesem)
(muziek © Peter Gundry)