Bloempje

Ik zag hem tijdens bijeenkomsten zijn best doen. Hij verwelkomde iedereen alsof ze op zijn feestje kwamen, schoof stoelen aan voor wie een plek zocht, hielp in de keuken, hielp met schoonmaken, maakte met iedereen een praatje en tijdens gesprekken zag ik hem gebaren als een predikant op de kansel.

Voor mij leek het dan, of hij veel naar TV dominees had gekeken. Maar ik zag dat hij op anderen indruk maakte. Een Engelstalige kerkganger hoorde ik vol ontzag opmerken:
“Here speaks the preacherman.”
Hij is een artiest en kan een voorstelling geven.

https://youtu.be/6Z4S4pwGEsc?si=uxfAE-jPD79iw5jb

Hij was nadrukkelijk aanwezig, hartelijk en uitnodigend naar anderen toe, maar ontliep mij. Als hij me aansprak was dat met U. Dat voelde vreemd. Hij was de enige die dat nog deed, sinds ik had gezegd dat ze mij met jij mochten aanspreken. Zelf sprak ik iedereen gewoon aan met de voornaam en de anderen waren dat ook gaan doen. Een vrouw die nogal de boventoon voerde noemde nu ook iedereen bij de voornaam.
“Blij dat je er bent” verwelkomde ze iedereen.
Mij zei ze “Oh, je bent gekomen. Wat ben ik blij dat JIJ er weer bent.”
Ze preekte niet, maar ze gaf uitleg aan de bijbel lessen die iedereen via internet volgde. Daarvoor moest iets op een smartphone geïnstalleerd staan.

Mijn smartphone was met de portefeuille waarin ook geld, bankpasje en al die andere kaartjes waren gestoken, al eerder verdwenen. Het bankpasje had ik laten vervangen. Die dure smartphone van mijn overleden vriend had nog geen opvolger, want ik wilde daar niet zo veel geld aan uitgeven.
De lessen waren er ook in boekvorm. Ik wist niet wat de titel van het boek was en waar ik zou kunnen bestellen, deed daar ook geen moeite voor, want ik wilde er geen geld aan besteden. Ik luisterde gewoon naar wat er gezegd werd en wat mij betreft ging dat goed genoeg.

De bijbellessen die in de woning van de speler werden gehouden waren extra, speciaal voor de speler georganiseerd, omdat hij gedoopt wilde worden. De tekst werd verteld, geprojecteerd op een scherm en ook nog als print mee naar huis gegeven. Heel goed verzorgd. Er konden ook andere dopelingen gaan deelnemen en dat gebeurde.

De speler belde me op zo’n avond om te vragen of ik brood in huis had. Hij had nog moeten overwerken, de lessen bij hem thuis zouden niet veel later die avond beginnen, maar er waren al andere deelnemers vroeg naar zijn adres gekomen. Hij kon niet meer naar de winkel en had geen brood voor de volgende ochtend en niks om de volgende dag mee naar het werk te nemen. Vers brood had ik niet, maar ik zou kijken of mijn oude brood nog goed was. Daar zag ik al een schimmelplekje op. Dat kon ik hem niet geven. Naar de winkel kon ik ook niet, want ik zou weer worden opgehaald door de sjamaan en moest wachten.

De sjamaan kwam een half uur te laat en wilde onderweg niet langs de winkel voor brood, omdat op het adres van de speler al mensen zaten te wachten.
We kwamen daar zonder brood.
“Dag Bloempje, was je brood nog goed?” vroeg de speler.
“Nee, er zat schimmel in.”
“Heb je weggegooid?”
“Aan de vogels gevoerd.”
“O goed. Dat is beter.”
“Er was geen tijd om onderweg nog brood te kopen, dus ik heb niks voor je.”
“Bedankt dat je aan me gedacht hebt, Bloempje.”

‘Vlierbloesem’, is een pseudoniem dat ik voor mijn blog gebruik. Het echte koosnaampje dat hij bedacht had was niet ‘Bloempje’, maar een soortgelijke verbastering van mijn echte naam.

Het koosnaampje gebruikte hij vaak onbewust als hij onzeker was, iets op te biechten had of iets moeilijks uit ging leggen. De rolverwarring maakte dat hij nu dat koosnaampje ging gebruiken, maar juist door me bij dat koosnaampje te noemen, viel hij uit zijn rol van ‘ik heb niks met haar’. Daarom verbeterde hij zichzelf en zei “Dank u, zuster Bloempje.”
Dat paste net zo min bij de rol die hij wilde spelen. Hij realiseerde zich dat en moest er zelf om lachen, ik lachte ook.
“Zo noemt zijn kleinzoon me, die mijn naam nog niet goed kan uitspreken.” redde ik de voorstelling.
“Het gezin van mijn zoon woont naast haar.” legde hij uit.

Binnen zaten mensen te wachten, die mij geen hand wilden geven. Van de ene kreeg ik een aarzelende box. De andere maakte een vreemd handgebaar, dat ik eerder beschreef:

Noodsignaal of paranoia?

Na die bijeenkomst sprak de sjamaan met het stel af om een aparte sessie te houden, zonder anderen. Dan konden ze meer persoonlijke dingen bespreken. Kennelijk is dat goed verlopen, want later zag ik niet meer dat opvallende gedrag.

Een paar dagen later kwam iemand van die kerk me thuis eten brengen. Een maaltijd voor mij en een tasje eten voor de speler, die niet naar de kerk was geweest. Hij was ook niet thuis, toen ze bij hem aan de deur waren. Op de vraag waarom hij er niet was, kon ik niet antwoorden, want ik wist dat hij ergens in het land was gaan spelen.
“Misschien is hij nog onderweg”, zei ik. “Hij werkt nu verder van huis.”
Daar was geen woord van gelogen.

Om een uur of 3 in de ochtend werd ik gebeld. Ik lag in bed maar was nog wakker. Notities en blogteksten schrijf ik vaak nog in de kleine uurtjes in bed.
De speler was na zijn optreden onderweg naar huis en zag het bericht in zijn telefoon, dat eten voor hem in mijn koelkast stond.
Hij vroeg mij of er iets van gezegd was, dat hij niet naar de kerk gekomen was.
“Er is gezegd dat jij bij een ziek familielid moest zijn.”
“En wat heb jij gezegd?”
“Dat je binnen en buiten Nederland veel familie hebt wonen, maar dat ik ze niet ken.”
“Nou laat dan maar zo.”
“Er is eten voor je gebracht. Ik zal het je aangeven.”

Zijn auto stopte achter mijn huis. Ik trok even een badjas en slippers aan. Gaf hem het eten door het raampje van zijn auto. Maar hij had behoefte aan wat langer praten. Het was goed weer. Een lauwwarme nacht.

(tekst © Vlierbloesem)
(muziek ℗ 2015 Melody Gardot)