Naar de supermarkt ging ik meestal lopend, maar bij de voedselverstrekking wist ik nooit van te voren wat ik zou krijgen. Het kon flink sjouwen zijn, als er veel zuivel werd gegeven, een grote zak aardappelen, of een hele krat fruit. Daarom ging ik daar liever per auto naar toe.
Sommige dingen kreeg ik daar nooit. In de supermarkt kwam ik niet vaak meer, maar voor een reep chocola, een busje koenjit en een flesje ketjap wandelde ik weer eens naar de winkel. Daar bedacht ik dat vers brood ook wel lekker zou zijn. Ik schrok van de prijs en liep een stukje verder naar de voedselverstrekking voor een gratis broodje. Daar waren die dag ook doosjes eieren en verpakte vleeswaren beschikbaar. De speler woonde niet ver daar vandaan, dus ik nam dubbel brood en beleg mee en liep er mee naar zijn huis.
Bij een kop koffie bekeken we het aanbod tweedehands banken op het internet. Mooi en lelijk, beschadigd en gaaf, duur, goedkoop en zelfs gratis. Er was veel. Hij wilde een aanhanger gaan huren om zijn lelijke bank naar de vuilstort te brengen.
“Eerst ruimte maken anders wordt het hier te vol.”
“Het is veel makkelijker om het gratis aan te bieden. Dan komen de mensen het zelf ophalen.”
“Niemand wil die lelijke bank hebben.”
“Hij is niet versleten, je vindt hem alleen niet mooi. Andere mensen hebben andere smaak. Misschien doe je er iemand een plezier mee.”
De foto’s werden gemaakt, de advertentie gezet.
Hij bracht me de volgende ochtend thuis met zijn auto. Ik liep mijn tuinpad op en hij koos het pad ernaast, naar het huis waar zijn zoon woonde. Hij wilde hem spreken, want de afspraak om zich op zijn eigen adres in te schrijven was die zoon niet nagekomen. Opnieuw moest de alleenwonende vader heffingen betalen als tweepersoonshuishouden, zodat de vriendin van zijn zoon alle voordelen bleef houden die een alleenstaande moeder ontving. De zoon was gestopt zijn vader te vergoeden voor de extra kosten.
Laat op de avond belde hij nog. Het gesprek was niet goed verlopen. Ook dit jaar zou hij compensatiegeld voor lage inkomens mislopen, want de zoon wilde opnieuw een formele verhuizing uitstellen. Na de zelfde beloften als een jaar geleden te hebben gedaan, vroeg die zoon of ik problemen had, want er waren mensen bij mij aan de deur geweest met allerlei papieren. Dat konden energiecontract verkopers zijn, of vrijwilligers die bejaarden aan het wandelen wilden krijgen, of een verzinsel van die zoon, om van gespreksonderwerp te kunnen veranderen.
Het zou ook weer gezeur kunnen zijn met de woningverhuurder. Kortgeleden had ik het snoeien van de heg even onderbroken om te gaan plassen. Bij terugkomst bleek mijn keukentrap uit de tuin verdwenen. Het snoeiwerk was dus nog maar half af en zonder trap kon ik niet verder. Voor de verhuurder een ideaal moment om weer problemen te gaan maken. De speler had een keukentrap en bood me aan te helpen.
Mijn klimrozen lieten hun takken hoog naar de zon toe groeien, waarna ze in de vroege zomer zwaar van de bloemen in al hun pracht naar de grond toe zouden buigen. Na de bloei volgden takken vol dieprode rozenbottels, tot het blad ging vergelen, dan kwam de snoei, waarna alles weer opnieuw ging groeien. Maar voordat die takken blad en bloesem droegen, waren het lange kale takken die de lucht in staken. Personeel van de verhuurder begreep niet dat groei vooraf gaat aan bloei. Ik wilde niet opnieuw het gezeur met de verhuurder, dus besloot ik tot een voortijdige snoei. Dan maar geen bloeiende rozen guirlandes dat jaar.
Samen snoeiden we mijn tuin en ik hielp hem met het vervangen van zijn bank. Er waren reacties op de geadverteerde oude bank, die later niets meer lieten horen. Ik had contact met aanbieders van andere banken, die afspraken niet nakwamen. Maar uiteindelijke vonden we voor weinig geld een moderne hoekbank, aangeboden door mensen die wel hun afspraken hielden. Groot, ruim en schoon. In mijn auto zou het niet passen. We moesten er een busje voor huren, wat meer ging kosten dan het bedrag dat voor de bank werd gevraagd. Benzinekosten vielen mee en er werd niets extra per kilometer gevraagd. Eigenlijk was het niet nodig geweest om een bank dichtbij huis te zoeken, want naar huis tillen zou ook niet kunnen als het een paar straten verderop was. Voor korte afstand en voor lange afstand was een busje toch nodig.
We maakten afspraken en vertrokken samen met broodjes en fruit voor onderweg. Hij reed. Ik pelde mandarijntjes. Voerde hapjes. De navigatie op zijn telefoon wees de weg. De mensen waren vriendelijk en behulpzaam bij het tillen. We kregen koffie met een koekje en een chocolaatje. De speler vertelde dat ik nog maar kort een mobiele telefoon had en meteen die bank voor hem op internet had gevonden. Het zat een beetje anders, maar correctie vond ik overbodig.
“Deze vrouw is niet een gewone vrouw hoor. Zij is hoogleraar.”
Dat vond ik te ver gaan.
“Ik ben geen hoogleraar.”
“Ze is gepensioneerd, maar ze heeft bijzondere dingen gedaan.”
Dat kon ik niet ontkennen.
“Bent u wel eens op TV geweest?” vroeg de man me.
Naar waarheid moest ik dat bevestigen.
“Maar dat is al lang geleden. Nog in de vorige eeuw.”
De man rekende terug wanneer dat zou moeten zijn.
“Deze vrouw is al over de zeventig jaar. Dat is een gezegende leeftijd.”
Zo ging de speler nog even door met me de hemel in prijzen, tot hij samen met de kleindochter aan het sjouwen ging, waarbij een deel van de keuken gedemonteerd moest worden om alles naar buiten te krijgen.
De rit verliep probleemloos. Onderweg pikten we nog een vloerkleed bij iemand op en hij belde zijn zoon om te komen helpen bij het uitladen. In afwachting van zijn komst dronken we koffie en aten we een boterham.
“Waarom vertel je dat ik hoogleraar ben?”
“Jij doet alsof je gewoon bent, maar je bent geen gewone vrouw.”
“Ik ben misschien een beetje anders dan andere vrouwen, maar je moet niet zo gaan opscheppen.”
“Je bent al oud, maar je ziet er niet uit als een omaatje.”
“Misschien komt dat omdat ik geen oma ben.”
Samen konden we de lelijke bank de deur uit krijgen en op straat zetten in afwachting van de zoon die de nieuwe bank het busje uit zou helpen tillen.
Zijn zoon stond voor de deur en zijn kleinzoon liep het huis in.
“Dag Vlier. Het is koud.”
Ik pakte zijn koude handjes, “Ik ben warm” en warmde ze tussen mijn eigen warme handen.
“Jij bent heet.”
Zijn wangen waren rood van de kou en ook die maakte ik warm.
De eerste kussens van de bank werden naar binnen gegooid. Ik bracht ze naar de keuken, om ruimte te maken voor de bank die binnen getild werd.
“Vlier is heet.” riep het jongetje zijn vader toe.
“Vlier is een engel.” zei opa.
De zoon bekeek de veranderingen in de woning. Wees naar de nieuwe raambedekking.
“Heeft u dat zelf gedaan?”
“Ja.”
“Weet u dan hoe dat moet?”
“Vlierbloesem weet dat. Zij weet veel.”
“Ik zag u in de tuin bezig.”
“Ik moest mijn engeltje helpen toch? Ze doet zo veel voor mij.”
De oude bank werd het busje in getild, dat voor 24 uur was gehuurd en op tijd weer moest ingeleverd. De vuilstort was al gesloten. We moesten het uitstellen tot de volgende ochtend. Hij kookte, we aten, we sliepen, dronken koffie en pakten een goed belegde boterham. Er was nog fruit voor onderweg. Bij de poort van de vuilstort bleek zijn gemeente pasje verlopen, maar hij mocht toch door.
Bij de bak voor groot afval wilde hij de bank in zijn eentje uit het busje tillen.
“Blijf zitten.” zei hij, maar ik hoorde hem bezig en stapte toch uit.
Hij was sterk, maar dat lukte niet.
“Niet tillen, maar schuiven, wrikken en rollen.”
“Je denkt dat jij het wel kan?”
“Doe maar net als ik. Ieder aan een kant.”
Door samen de bank over het randje van de bus te schuiven en dan te laten vallen, kwam die bank al op de zijkant te staan, achter het busje.
“En dan?”
“Nu gaat die bank wandelen.”
Samen lieten we het meubel lopen, zoals een kind een pop met stijve benen laat lopen. Zoals de Paaseiland bewoners hun beelden lieten lopen. Zoals ik wel vaker iets verplaats dat te zwaar is om op te tillen.
Bij de puinbak aangekomen, moest de bank nog over een rand heen.
“Kan jij tillen?” vroeg de speler.
“Nee, nu gaan we rollen.”
Er kwam iemand aangelopen om te helpen, maar dat was niet nodig.
We duwden die bank uit balans, bij het neerkomen stuiterde het een stukje omhoog, waarbij we de bank een zetje gaven om door te rollen. Hij begreep de dynamiek en duwde precies op tijd mee, zodat het ding op de rand naast de bak balanceerde en langzaam naar beneden stortte, om met een zware plof bovenop het andere vuilnis te landen.
“Bedankt voor je hulpvaardigheid.” riep ik naar de man die had willen helpen en net op tijd was om de bank te zien vallen.
“Het is al gedaan, maar ik waardeer dat je wilde helpen. Tillen is voor mij te zwaar, maar de kracht van de aardbol helpt mee. Als je die gebruikt gaan deze dingen makkelijker.”
“Samen kunnen we alles.”
“Nu nog het busje op tijd inleveren.”
Snel reed hij naar het verhuurbedrijf. Het tapijt had achter de bank gelegen en moest er nog uit gehaald. Dat tilde hij naar zijn eigen auto die daar geparkeerd stond. Ik rende met de papieren het bedrijf in en was precies op tijd om het binnen die betaalde 24 uur in te leveren. De man maakte alles nog administratief in orde, de betaalde borg zou per bank terugkomen. In zijn auto zittend, klaar om te vertrekken, merkte ik dat mijn tas was vergeten. Die stond nog in het busje dat we net hadden ingeleverd. Maar de verhuurder had het nagekeken en gezien dat er niets was achtergebleven, beweerde hij.
Gelukkig stond mijn tas er nog wel. Tevreden reden we naar zijn huis waar de nieuwe bank stond te wachten.
Met het witgeschilderde behang, de lichte raambedekking en deze nieuwe aanwinst zag zijn woonkamer er beter uit. We gingen zitten, liggen en hangen. Die bank was een goede keuze geweest.
“Dank je wel. Ik ben dankbaar.”
Hij stond op om het van een afstand te bekijken.
En hij zag, dat het goed was.
(tekst © Vlierbloesem)
(Muziek © Sarah Mc Lachlin)
Vlierbloesem 