Spoken

De postbode ziet veel van mensen. Welke post ze krijgen, van wie, wanneer ze wel of niet thuis zijn, en nog veel meer.

Hij zag de rouwkaarten, overlijdensberichten, post van het uitvaart bedrijf. Veranderde adressering. Ontruiming en de schade die de verhuurder bij mij heeft aangericht. Hij ziet dat ik nu zelf aan de auto werk en in de tuin alles alleen doe. “Doen de plantjes het goed? Is de auto weer in orde?” vroeg hij, “Nog niet getrouwd? Zoek je een jonge of een oudere man?“
“Een nieuwe auto wil ik jonger dan de vorige, maar ik ben niet op zoek.”

“Je staat overal alleen voor.” zei de zigeuner die dichtbij woont. “We willen je helpen. Mijn vrouw zegt dat je altijd kan komen eten. Gezellig, met de hele familie. Dan zit je niet alleen in dat huis. Als je hulp nodig hebt, wij willen je helpen.” De auto moest nagekeken en klaar staan om direct te kunnen vertrekken. Starten was soms een probleem. Hij beloofde er naar te kijken. “We moeten elkaar helpen.”

We waren uren aan de telefoon, de muzikant en ik, vanaf wakker worden, tijdens koffie drinken en de spullen bij elkaar zoeken, in afwachting van het moment dat hij weg moest om te gaan spelen. Ondertussen kwam zijn zoon met vrouw en kinderen bij hem op visite. “U zit zo zielig alleen”, zei de zoon, “Altijd alleen thuis en geen vriendin.” Hij moest lachen. “Hij moest eens weten” fluisterde hij in de telefoon, met een onderdrukte lach in zijn stem. Hij dacht dat het zijn kinderen niet was opgevallen dat wij elkaar regelmatig zien. “Ik wil dat gescheiden houden. Het gaat ze niet aan.”
“Ze zijn niet gek.” zei ik, “Hang maar op en geef ze even aandacht.”

“Dag buurvrouw.” klonk vanachter de schutting. Mijn buurvrouw wil de tuin vol met betontegels en kunstgras. Dat is netjes en aangepast aan het verlangen van de woningverhuurder. De klusjesman moest dat gaan doen en zat alleen in die tuin. “Herkent u mij?” “Nee, want ik kan je nauwelijks zien.” Door die schutting herken ik de meeste mensen niet als ze in de tuin van mijn buren zitten. Gezichten herken ik toch al niet makkelijk. Zijn stem herkende ik wel en hij noemde zijn naam. Hij heeft een grote maat werkhandschoenen van me geleend. Waarschijnlijk zijn ook zijn voeten groot. Hij heeft extreem weinig geld want hij werkt een hele dag voor een paar euro. Misschien kan ik de werkschoenen met stalen neuzen aan hem geven, die maar kort aan de grote voeten van mijn overleden vriend hebben gezeten. Ik heb ook nog grote schoongewassen sokken liggen, die ik steeds vergeet naar het Leger des Heils winkeltje te brengen.

Kortgeleden voelde ik dat er in mijn omgeving iets was veranderd. Op het tuinpad achter lag los gekrabde aarde, op een andere manier dan de kat dat kan doen. De bodembedekking van gesnipperd snoeisel was op die plek weg.

https://youtu.be/hnONutfjJH4

Een stoeltje en de rollator stonden anders. Niet opvallend, maar wel anders. Een lange stengel van de klimroos, die met een plastic bindstrip was vastgezet, hing over het pad en de hele strip was verdwenen. Mijn tuinhekje stond open. Er zit geen slot op, maar wel een haak om het te sluiten. Die haak is een simpel gebogen stuk dik staaldraad. Dat draad was gebroken. Of doorgeknipt door iemand die niet wist dat die haak alleen maar opgetild hoefde te worden om het hekje open te doen.

Pakketbezorgers komen wel eens in mijn achtertuin. Ze weten hoe het hekje open gaat, waar ze mijn pakjes veilig kunnen achterlaten. Bezorgers hebben altijd haast. Die gaan niet in mijn tuin zitten rommelen aan spullen.

In de voortuin van de buren was een strook van het groeisel platgetrapt, precies waar het aan mijn tuin grenst. Een houten lat die langs hun gevel had gelegen, lag nu doormidden gebroken half in mijn tuin, half bij de buren. Mijn brievenbus hing scheef. De toegang naar mijn voortuin stond open.

Bezorgers laten een tuinhek wel eens open staan, maar die doen verder niks in de tuinen. Ze hebben daar geen tijd voor en geen interesse in. Vreemd was het. Toch wilde ik er niet veel waarde aan hechten. Als je op alles let ga je spoken zien.

“Weet u waarom dit allemaal dood gaat?” Vroeg buurman mij. Ik wist het niet, maar ook mij was opgevallen dat de paarse distelbloemen in hun tuin ineens allemaal tegelijk verdord waren. “Je mag mijn grasmaaier lenen, dan haal je het makkelijker weg. Maar het zou me goed uitkomen als je daar nog een paar dagen mee wacht. Dan dient de rechtszaak van de verhuurder tegen mij, omdat mijn tuin zo veel lelijker zou zijn dan die van de rest van de bewoners.” Hij moest lachen. “Natuurlijk, geen probleem. U bent de vriendin van mijn vader. We moeten elkaar helpen.” Ik lachte ook. Ontkende of bevestigde niets. “Zeg maar jij tegen mij”.

Het voelt nog steeds vreemd aan om met U aangesproken te worden. Mijn leeftijd is er naar, maar ik voel me niet zo oud als ik volgens de jaartelling ben.

(tekst © Vlierbloesem)
(muziek © Michael Wilbur)