Warme armen, koude handen °4

Hulp

Het metalen geluid van een deurslot maakte duidelijk dat dichtbij iemand naar buiten kwam. Voetstappen van een buurjongen. Een schuttingdeur ging open.

Ik riep. Vroeg of hij mij kon helpen. Hij keek om, stapte in zijn auto en reed snel weg. Het bleef stil en donker. Geen geluid te horen. Geen mens te bekennen. Iedereen zat binnen bij de TV. Op hulp hoefde ik niet te rekenen.

Ik voerde een interne scan uit. Mijn neus en mond deden pijn. Tanden voelden niet goed, maar mijn tong vertelde me dat ze nog op hun plaats zaten. Een knie en hand voelden als een schaafwond. Waar mijn rechterarm was gebleven kon ik niet bepalen. Die voelde ik helemaal niet meer. Alsof die stilletjes was vertrokken. Gebroken botten doen echt flink zeer en dat voelde ik niet. Maar hoe weet ik eigenlijk hoe een botbreuk voelt? Dat is me nog nooit overkomen.

Onder mijn gezicht was de bestrating nat van het bloed. Het leek me veilig om voorzichtig op te staan. Dat lukte. Gelukkig, anders had ik daar de hele nacht kunnen liggen. Niets gebroken. Ik liep. De kat kwam me tegemoet.

Vers rundvlees

Thuis had de oven mijn eten al klaar staan. Maar ik proefde bloed. Daar moest ik eerst aandacht aan geven. In de spiegel zag ik mijn gezicht met een helder rode hitlersnor. Met water waste ik het schoon. Door een opening in mijn huid zag ik rood vlees. Ik weet niet waarom ik eerder de kleur van varkens- of geitenvlees had verwacht, maar dit leek meer op vers rundvlees. Zo zie ik er dus van binnen uit.

De binnenkant van mijn mond voelde pijnlijk en beschadigd, maar zoiets herstelt snel. Er stroomde bloed uit mijn neus en de wond eronder. Ik dacht even na wat me te doen stond. Als de kat die verwonding zou hebben, dan was ik direct met hem naar de dierenarts gegaan om de wond te laten hechten. Maar dierenartsen zijn meer betrokken bij hun patiënten dan mijn mensreparateur.

Zelftriage

Vroeger kon je als het nodig was ook in avond en weekeinde terecht bij een huisarts. Tegenwoordig moet je het doen met een antwoordapparaat. Dat noemde een telefoon nummer. Natuurlijk was er een wachtrij. De robot verwees me naar een website. Daar kon ik na invullen van een vragenlijst lezen dat ik het goede telefoonnummer al had gebeld.

Na 3 kwartier meldde iemand zich. Ze stelde vragen die ik on-line al had ingevuld, vroeg mijn BSN nummer en wist direct wie ik was. Ze vroeg toestemming om mijn medisch dossier in te zien en daar mijn probleem van vandaag aan toe te voegen. Toch wilde ze nog van mij zelf horen of ik medicijnen gebruikte. Het dossier gaf haar misschien de informatie niet in de meest handige vorm.

Ze ging een volgend rijtje vragen af. Psychotrope stoffen, alcohol, slaapmiddelen, bloeddruk regelaars, bloedverdunners, gebruikt? Nee. Wel een ontstekingsremmende pijnstiller voor herstel van mijn achillespees. Die werkt ook licht bloedverdunnend.

Daarna vroeg ze mijn geboortedatum en vertelde erbij dat dit een controle vraag was. Ik vertelde dat ik door de prikken een beetje wankel was, maar niet meer duizelig van de val. Ze vroeg niet welke prikken het waren. Misschien las ze dat al in het dossier.

Mijn rijvaardigheid was dacht ik wel in orde, maar de auto niet. Wel alle controlelampjes, maar niet het algemene dashboard verlichtende lampje. Zonder mag je niet op de weg.

Met de bus gaan is niet handig. Van mijn huis naar de bushalte is 20 minuten lopen. Met een beetje pech moet ik daar een half uur wachten. Dan volgt een busrit van een uur naar de huisartsenpost. Lopen is sneller. Totaal 70 minuten. Maar in het donker over paden die niet echt goed zijn bijgehouden trok me niet aan. Ik zag mezelf al met een gebroken been op het bospad liggen, waar in de schemer niemand meer komt.

Hechting

Een dierenarts heeft me ooit verteld dat hechten alleen kan als het direct wordt gedaan. Anders heelt het niet meer goed. Daarom mocht ik hem daar midden in de nacht voor wakker bellen. Voor mijn huid zal waarschijnlijk hetzelfde gelden als voor een kattenhuid. Er was nu dus haast geboden.

De telefonische hulpverleenster gaf mij instructies voor het omvormen van wondpleister tot plakhechtingen. Als het me niet zou lukken, kon ik de hele nacht nog terecht op de huisartsenpost, die er dan rekening mee zou houden dat ik niet precies kon vertellen om welke tijd ik daar zou arriveren. Daar konden ze de huid gaan lijmen.

Desinfectie met Dettol of spuitpleister werd me afgeraden en jodium heb ik niet in huis. Schoonmaken met water dan maar. Rondom voorzichtig droogdeppen met een wattenschijfje. De huiddelen van de open wond tegen elkaar aan duwen. Pleister in vorm knippen en plakken. Klaar.

In de keuken stond mijn eten nog, liet de kat mij weten. Een lekker hapje, maar de pleister werd er nat van. De kerrie in mijn eten prikte in de wond. Ik moest alles weer los peuteren en opnieuw beginnen. Schoonwassen, knippen en plakken. Het lukte niet meer zo mooi als de eerste keer. Maar het zat. Drinken deed ik door een rietje. Daarna ben ik gaan slapen.

Morgen vertel ik verder …

• Warme armen, koude handen °1 – 21 november 2021
• Warme armen, koude handen °2 – 22 november 2021
• Warme armen, koude handen °3 – 23 november 2021
• Warme armen, koude handen °4 – 24 november 2021
• Warme armen, koude handen °5 – 25 november 2021
• Warme armen, koude handen °6 – 26 november 2021