Terwijl ik de auto parkeerde stoof iemand het huis uit. “Niet hier hè!” hoorde ik roepen. Ik begreep niet wat er aan de hand was en reed bijna een hond aan die plotseling de weg overstak, een man aan een touwtje achter zich aan trekkend. Mijn remmen doen het gelukkig goed en mijn reactievermogen is ook nog in orde.
“Hondenmensen zijn a-sociaal.” vond mijn eetvriend.
“Waarom?”
“Ze laten die beesten gewoon maar voor je deur poepen. Gisteren liep een man met een hond aan een touwtje, hier op het pad, stopt bij mijn tuin en laat de hond in mijn tuin plassen.
Ik naar buiten. Spreek hem aan: – Vind je dat normaal? Dat is vies. –
Man zegt niks, wacht tot de hond klaar is en loopt zo verder.
Die man woont hier niet eens in de buurt. En nu deze weer.”
Zelf doe ik vriendelijk tegen al die honden die me enthousiast begroeten omdat ik op hun route woon. Ze vinden mij kennelijk leuker dan hun sacherijnige baasjes. Maar ik ga die harde hondenpoten en nagels liever uit de weg. Maar al te vaak zit mijn kleding vol met hondenkwijl na zo’n ontmoeting bij mijn tuin. De honden bedoelen het niet slecht, maar hun opvoeding had beter gekund. Hun drollen wil ik ook niet in mijn tuin. Met sommige honden uitlaters in dit dorp heb ik geen prettige ervaring.
Ik snap dus zijn frustratie en reikte een oplossing aan: “Het voetpad langs mijn voortuin is een hondenuitlaatroute. Mensen lieten honden in de tuinen poepen. Samen met buren hadden we een pergola geplaatst met rozen. Dat houdt ze wel tegen. Rozen zijn net zo effectief als prikkeldraad.”
“Ik wil een hekje zetten” besloot hij “Heb jij een grondboor?”
“Ja, die heb ik.”
“Die van mij is uitgeleend.”
“Waarom vraag je die niet terug?”
“Nee, moeten ze zelf komen terugbrengen. Mag ik die van jou lenen?”
“Ja is goed.”
“Helpt dat goed?”
“Ja, met rozen wel. Het hele rijtje voortuinen was zo afgeschermd. Maar die buren zijn nu langzamerhand allemaal weg of dood. Hun deel van de pergola is afgebroken. Langs mijn voortuin staat alleen aan de voorkant nog een stuk en de zijkant is nu aan één kant helemaal open. Dat heb ik voorlopig afgesloten met een rij rolcontainers. Zo kunnen grote honden mijn tuin niet in. De verhuurder wil nu dat ik het weg haal. Dat weiger ik. Ik betaal de huur dus heb ik gebruiksrecht. Ze zijn een proces tegen me begonnen. De advocaten schrijven nu al een tijd heen en weer. De aanklacht wordt steeds fantastischer. Nu willen ze me zelfs mijn huis uit zetten.”
“Als je wil kun je hier wonen.”
“Bedankt voor het aanbod, maar het gaat ze niet lukken. Wie iets beweert moet bewijzen. Ze schrijven de grootste onzin in de aanklacht. Als de rechter niet slaapt dan kunnen ze niet winnen. En nu heeft de rechtbank de behandeling al voor de tweede keer uitgesteld.”
“Als je een relatie wil, dan sta ik daarvoor open.“ zei hij nu weer.
Ik zat met een bek vol tanden.
Laat ik het netter uitdrukken: Dit had ik niet zien aankomen.
Maar ik had beter kunnen weten.
Ik vind ook niet dat je je hond op andermans terrein kunt laten poepen. Sterker nog, sowieso niet op publiek terrein. Daar zijn toch ook die handige honden poepzakjes voor?
LikeLike
Sommige mensen willen de poepzakjes niet gebruiken. Waar ik woon is dat jaar een deel van de voetpaden een hondenuitlaat route gemaakt. Aan de paden is niets veranderd, maar daar hoeven geen poepzakjes meer gebruikt te worden. Honden mogen daar zo op het voetpad poepen en dat mogen mensen laten liggen. De postbode moet altijd door die smerigheid lopen.
Dat er mensen zijn die hun hond in de tuintjes van bewoners laten poepen, dat bestond al lang.
Echt vies.
LikeLike
Ik zit nu met een mond vol aardbeien uit de tuin. Ongeveer het enige wat ik wil eten met deze warmte.
Hoe het verhaal verder gaat vertel ik nog niet.
Lees de volgende blogtekst maar.
LikeLike
Pfffff en hoe zeg je dan beleefd bedankt voor het aanbod, maar toch maar niet? In mijn straat woont een oudere man die toen zijn hond nog leefde regelmatig voorbij mijn huis liep met zijn hond en als ik dan buiten was of hem in de winkel tegenkwam maakte ik wel eens een praatje , puur uit beleefdheid, maar blijkbaar vatte hij het iets anders op. Op een gegeven moment stond hij ineens bij me aan de deur. Mijn dochter die op dat moment bij mij was zei gelijk, mama ik doe wel open. Hij kwam een stuk appeltaart brengen en vroeg is je moeder er niet? Ja die is er wel ,maar ze is aan het koken , dus kan ze niet naar de deur komen. O jammer was zijn antwoord, nou wil je het haar geven en ik kom nog wel eens langs. Een paar weken later kwam ik hem bij de supermarkt tegen, ik kon hem niet ontwijken zonder onbeschoft te zijn en dit keer vroeg hij of ik nog belang bij kleren had. Hij was de kleding van zijn overleden vrouw aan het uitzoeken. O je , hoe weiger ik dat zonder onbeleefd te zijn. Ik zei maar dat ik druk aan het opruimen was en zelf ook kleding wegdeed omdat ik teveel had. Oh , nou als ik me bedacht moest ik maar langskomen. Vanaf dat moment probeerde ik hem maar te ontwijken, want de goede man was minimaal 15 jaar ouder dan mij en buiten dat totaal niet iemand waar ik ooit op zou vallen. Op zich vond ik het wel sneu ,maar ik zit niet te wachten op iemand die denkt dat er kans is op een relatie. Gelukkig zie ik hem nu nog maar zelden en schijnt hij een russische vriendin te hebben van zijn eigen leeftijd.
LikeGeliked door 1 persoon
Oeps. Slik. 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Iemand met begrip, toch maar even nadenken. 🙂 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
oei,dat wordt moeilijk
LikeGeliked door 1 persoon