Hondenpoep

Terwijl ik de auto parkeerde stoof iemand het huis uit. “Niet hier hè!” hoorde ik roepen. Ik begreep niet wat er aan de hand was en reed bijna een hond aan die plotseling de weg overstak, een man aan een touwtje achter zich aan trekkend. Mijn remmen doen het gelukkig goed en mijn reactievermogen is ook nog in orde.

“Hondenmensen zijn a-sociaal.” vond mijn eetvriend.
“Waarom?”
“Ze laten die beesten gewoon maar voor je deur poepen. Gisteren liep een man met een hond aan een touwtje, hier op het pad, stopt bij mijn tuin en laat de hond in mijn tuin plassen.
Ik naar buiten. Spreek hem aan: – Vind je dat normaal? Dat is vies. –
Man zegt niks, wacht tot de hond klaar is en loopt zo verder.
Die man woont hier niet eens in de buurt. En nu deze weer.”

Zelf doe ik vriendelijk tegen al die honden die me enthousiast begroeten omdat ik op hun route woon. Ze vinden mij kennelijk leuker dan hun sacherijnige baasjes. Maar ik ga die harde hondenpoten en nagels liever uit de weg. Maar al te vaak zit mijn kleding vol met hondenkwijl na zo’n ontmoeting bij mijn tuin. De honden bedoelen het niet slecht, maar hun opvoeding had beter gekund. Hun drollen wil ik ook niet in mijn tuin. Met sommige honden uitlaters in dit dorp heb ik geen prettige ervaring.

Ik snap dus zijn frustratie en reikte een oplossing aan: “Het voetpad langs mijn voortuin is een hondenuitlaatroute. Mensen lieten honden in de tuinen poepen. Samen met buren hadden we een pergola geplaatst met rozen. Dat houdt ze wel tegen. Rozen zijn net zo effectief als prikkeldraad.”

“Ik wil een hekje zetten” besloot hij “Heb jij een grondboor?”
“Ja, die heb ik.”
“Die van mij is uitgeleend.”
“Waarom vraag je die niet terug?”
“Nee, moeten ze zelf komen terugbrengen. Mag ik die van jou lenen?”
“Ja is goed.”

“Helpt dat goed?”

“Ja, met rozen wel. Het hele rijtje voortuinen was zo afgeschermd. Maar die buren zijn nu langzamerhand allemaal weg of dood. Hun deel van de pergola is afgebroken. Langs mijn voortuin staat alleen aan de voorkant nog een stuk en de zijkant is nu aan één kant helemaal open. Dat heb ik voorlopig afgesloten met een rij rolcontainers. Zo kunnen grote honden mijn tuin niet in. De verhuurder wil nu dat ik het weg haal. Dat weiger ik. Ik betaal de huur dus heb ik gebruiksrecht. Ze zijn een proces tegen me begonnen. De advocaten schrijven nu al een tijd heen en weer. De aanklacht wordt steeds fantastischer. Nu willen ze me zelfs mijn huis uit zetten.”

“Als je wil kun je hier wonen.”

“Bedankt voor het aanbod, maar het gaat ze niet lukken. Wie iets beweert moet bewijzen. Ze schrijven de grootste onzin in de aanklacht. Als de rechter niet slaapt dan kunnen ze niet winnen. En nu heeft de rechtbank de behandeling al voor de tweede keer uitgesteld.”

“Als je een relatie wil, dan sta ik daarvoor open.“ zei hij nu weer.

Ik zat met een bek vol tanden.
Laat ik het netter uitdrukken: Dit had ik niet zien aankomen.
Maar ik had beter kunnen weten.