Politie inval

Buren laten een schutting plaatsen. Daar ben ik niet blij mee.

Hun tuin ligt op de zonkant en met die schutting er tussen zit ik nog meer dan nu in de schaduw. Ze laten het plaatsen door iemand die daarvoor gewoon arbeidsloon betaald krijgt. Dat is duur. Ze hebben gevraagd of ik wil meebetalen, maar een dure schutting die ik niet wil is hun keuze. Niet de mijne. Daar betaal ik niet aan mee.

Nu wordt er dus gewerkt aan die schutting. De kat vindt die werklui en de zoveelste ruwe aantasting van zijn territorium beangstigend. Er is de afgelopen tijd toch al zoveel lawaai en gedoe geweest in de naastgelegen tuin, waar hij eerder ongestoord in de zon kon gaan liggen. Hij blijft nu op afstand.

Ik wil dat mijn kat thuis blijft komen en zet daarom regelmatig de tuindeur open. Hij gaat liever door die deur dan door zijn kattenluikje. Mijn eigen tuindeur open zetten, wat is daar tegen?

Vanmorgen hoorde ik weer lawaai en stemmen. Ik was nog niet gekleed, maar kan ongezien door de luxaflex kijken en zag niemand aan de voorkant. Achter werd waarschijnlijk weer aan de schutting gewerkt, dacht ik. Geen reden om te reageren op het lawaai. Ik heb niemand besteld, dus het kon niet voor mij zijn.

Tot ik iemand de trap op hoorde komen. Ineens stonden er een stel politiemannen in mijn slaapkamer. Daar stond ik in mijn blootje met al die mannen voor mijn neus. Er was ook een vrouwlijke agente, maar die kwam achteraan. Je zou verwachten dat ze die als eerste bij een vrouw binnen zouden laten gaan, als ze daar iets moesten doen. Gelukkig ben ik zelf niet superpreuts. Toen het naaktstrand nog open was ging ik daar ook heen in de zomer. Door de taboe beleving van anderen is dat strand gesloten.

Ik vroeg wat ze kwamen doen. Ondertussen trok ik iets aan dat ik de vorige dag al had gedragen. Dat lag het meest bij de hand, maar ik vond dat niet prettig. Ik kwam namelijk net uit bad en dan wil ik eigenlijk alleen maar schone kleren aan. Niks wat ik al heb gedragen en vooral niet iets waarin ik me de vorige dag in het zweet heb gewerkt. Daar moest ik nu maar even overheen stappen.

“We kregen een melding.” zei één van die mannen.
“Wat voor melding? Hier is niets aan de hand.” antwoordde ik.
“U bent nogal op zichzelf.”
“En?”
“Mensen maken zich zorgen.”
“Hoezo?”
“Uw bel doet het niet en de buitendeur staat open.”
“Dat is voor de kat. Er is hier veel lawaai en gedoe met al die werklui. Daar is hij van geschrokken. Daarom laat ik de deur voor hem open. Ik wil dat hij thuis komt.”
“Welke werklui? Er is niemand. Wat voor lawaai?”

Inderdaad was op dat moment niemand aan het werk. Maar ik beeldde me echt niks in. De schutting was nog niet klaar, dus konden ze elk moment weer gaan beginnen. “De schutting.” zei ik. “Ze zijn een schutting aan het bouwen.”

Als politie een huis binnengaat, dan moeten ze natuurlijk ergens melden waarom. Verantwoording van tijd en middelen. Dat kan ik begrijpen. Maar ze wilden ook nog allerlei instanties erbij gaan betrekken. Voor wat? Voor een open tuindeur? Voor het feit dat ze me aan het schrikken hebben gemaakt door met zijn allen de slaapkamer in te lopen? Uiteindelijk heb ik zo veel mogelijk afgehouden en alleen toestemming gegeven voor een telefoontje van een maatschappelijk werker. Ik zit daar echt niet op te wachten. Volgens mij kunnen al die mensen beter iets nuttigs gaan doen. Het kan mij alleen maar problemen opleveren. Ze zullen me classificeren als “verwarde bejaarde die de buitendeur vergeet” en misschien komt daar vanwege de niet aanwezige werklieden nog “hallucinerend” bij.

Op mijn vraag wie een melding maakte dat er iets aan de hand was, werd gezegd dat het buren waren. Namen mogen ze nooit noemen, maar het gebaar van de woordvoerende agent wees op mijn naaste buren aan weerszijden.
“Dat is vreemd”, zei ik. “Ze zien me elke dag in de tuin.”

Ik zie ze vaak en dan groeten we elkaar. We maken soms een praatje. Nemen elkaars pakjes aan. Maar dat is niet echt elke dag. Nu ik er over nadenk, weet ik dat ik de kinderen dagelijks zie, maar de ouders niet. Die blijven vaak binnen terwijl de kinderen in de tuin spelen. Bovendien werken ze allebei, om toerbeurt. Als de ene van het werk komt, vertrekt de ander. Dat moeten mensen tegenwoordig doen, om de huur te kunnen betalen. De buurvrouw aan de andere kant werkt ook veel. Is ook vaak niet thuis. Zelf ben ik er meestal wel, maar dan zien ze me lang niet altijd, omdat ze zelf weg zijn.

Ook op dat moment waren ze beiden niet thuis, dus ik kon ze er nog niet naar vragen. De agenten vertrokken over het nog niet dichtgetimmerde deel van de tuingrens, via de tuin van mijn nieuwe buren, door de schuttingdeur naar buiten. Ze hadden de sleutel van de schuttingdeur van die buren. Dat wijst op een initiatief van hun kant. Want waarom zouden ze anders de sleutel van dat adres meenemen?

Mijn tuin hadden ze ook zonder sleutel kunnen binnengaan. Ik heb geen slot op het tuinhek. Maar natuurlijk heb ik ook geen toestemming gegeven voor het binnengaan van mijn tuin, wat ze via een omweg toch deden. Het zegt me ook, dat de politie de sleutels heeft van alle schuttingdeuren die in de wijk zijn geplaatst.

Laat in de middag kwamen de buren thuis. Op mijn vraag reageerde buurvrouw eerst niet, maar buurman antwoordde dat zijn vriendin had gebeld. Ik heb ze uitgelegd dat ik daardoor problemen krijg. Buurvrouw bood aan om de politie opnieuw te bellen. Nu om te vertellen dat er echt werklui bezig zijn met een schutting. Dat ik me dat niet heb ingebeeld.

Maar waarschijnlijk zit ik voorlopig opgescheept met bemoeizorg.

(tekst © Vlierbloesem )
(streetart © Banksy)